Ανθή Σουβατζόγλου Psychoanalyseto

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για την πίστη , την παρεμβολή του  διαβόλου σε αυτήν και  τελικά την εξαφάνιση της δικής μας ευθύνης στις δικές μας πράξεις. Στη ζωή μας, όταν τα πράγματα πηγαίνουν καλά, λέμε πως είναι δώρο του Θεού. Όταν όμως κάτι κακό μας συμβαίνει, αμέσως ψάχνουμε έναν ένοχο: τον διάβολο, την κακή ενέργεια, το κακό μάτι. Η θεϊκή παρουσία μοιάζει να χωρίζεται στα δύο .Από τη μια ένας καλός Θεός που χαρίζει το φως, και από την άλλη ένας κακός (που μέσα στο μυαλό μας είναι πολλές φορές πιο δυνατός από τον Θεό) ο οποίος σπέρνει το σκοτάδι. Αυτή η αντίληψη δεν είναι απλώς θρησκευτική πεποίθηση· είναι ψυχολογικός μηχανισμός άμυνας. Με το να εξωτερικεύουμε την αιτία των δεινών μας σε κακές δυνάμεις ή πρόσωπα, αποφεύγουμε να κοιτάξουμε μέσα μας, στην αλήθεια των δικών μας επιλογών, των φόβων και των αδυναμιών μας. Η ευθύνη για τις αποτυχίες και τις δυσκολίες μετατοπίζεται σε εξωτερικούς παράγοντες, αφήνοντας τον ψυχισμό μας απαλλαγμένο από ε...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για την τελετή του γάμου και πως τελικά είναι ένα κοινωνικό σενάριο σε επανάληψη. Η γαμήλια τελετή, αν και παρουσιάζεται ως μια προσωπική στιγμή αγάπης και ένωσης, συχνά εξελίσσεται σε μια παράσταση γεμάτη προκαθορισμένους ρόλους, συμβολισμούς και κοινωνικές προσδοκίες. Το "λευκό φόρεμα", η "παράδοση της νύφης από τον πατέρα", η "τούρτα με τους ορόφους" και ο "πρώτος χορός", δεν είναι απλώς ρομαντικές λεπτομέρειες· είναι στοιχεία ενός σεναρίου που έχει γραφτεί από και για την κοινωνία, πολύ πριν γεννηθούν οι πρωταγωνιστές. Τα στερεότυπα της τελετής λειτουργούν σαν ένα τελετουργικό πεδίο επιβεβαίωσης: της κανονικότητας, της επιτυχίας, του "πρέπει". Σε ασυνείδητο επίπεδο, ενεργοποιούν αρχέτυπα ρόλων — η νύφη ως παρθένα θεά, ο γαμπρός ως προστάτης, η οικογένεια ως εγγυητής της σταθερότητας. Το ατομικό συναίσθημα δίνει τη θέση του στο συλλογικό φαντασιακό. Η επιθυμία για μια "τέλεια...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα μιλήσω σε σένα που αυτός που νιώθεις να αγαπάς,σε αγνοεί, αλλά εσύ επιμένεις. Είμαι σίγουρη πως ξέρεις τι συμβαίνει.Το βλέπεις, το ζεις.Δεν σου απαντάει όταν τον χρειάζεσαι. Δεν είναι παρών όταν πονάς. Δεν σε ρωτάει πώς είσαι, δεν σε φροντίζει.Σ’ αφήνει να περιμένεις.Κι όμως, εσύ δεν φεύγεις. Αντιθέτως μένεις απλώς να αναρωτιέσαι γιατί... Αναρωτιέσαι γιατί κολλάς με κάποιον που,  μάλλον δεν σε θέλει. Ή σε θέλει μόνο όταν του λείπει η προσοχή. Ή όταν δει ότι πας να απομακρυνθείς. Τότε, ίσως, σου στέλνει κάτι. Μια λέξη. Ένα "τι κάνεις;" άδειο. Μια κίνηση αρκετή για να σε κρατήσει.Κι εσύ ξαναμένεις και πονάς,επειδή δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί εσύ, που έχεις τόσα να δώσεις, επιλέγεις κάποιον που δεν σου δίνει σχεδόν τίποτα.  θα προσπαθήσω να σου απαντήσω και να σε κάνω να σκεφτείς πως ίσως, αυτός ο άνθρωπος που κυνηγάς, δεν είναι ο πραγματικός αποδέκτης του έρωτά σου.Ίσως είναι η αναπαράσταση ενός παλιότερου προσώπου, κάποιου που κ...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για την Μαρί Κιουρί . Η Μαρί Κιουρί γεννήθηκε το 1867 στη Βαρσοβία, σε μια Πολωνία υπό ρωσική κατοχή, όπου οι γυναίκες δεν επιτρεπόταν να φοιτούν σε πανεπιστήμια. Παρά τις απαγορεύσεις, εκείνη διψούσε για γνώση. Παρακολούθησε μαθήματα στη μυστική «Ιπτάμενη Πανεπιστημιούπολη», ένα δίκτυο διδασκαλίας που άλλαζε συνεχώς τοποθεσίες για να μην εντοπιστεί από τις αρχές. Η Μαρί, τότε Μαρία Σκλοντόφσκα, δούλευε ως δασκάλα για να στηρίξει οικονομικά την οικογένειά της και να μαζέψει χρήματα ώστε να σπουδάσει στο Παρίσι. Στη Σορβόννη, έφτασε φτωχή, και αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες , όμως δεν εγκατέλειψε. Γνώρισε τον Πιερ Κιουρί, έναν ήρεμο επιστήμονα που πίστεψε στο ταλέντο της και έγινε σύμμαχος στη δουλειά και στη ζωή της. Μαζί ανακάλυψαν το πολώνιο και το ράδιο. Κέρδισαν το Νόμπελ Φυσικής το 1903 . Ήταν πρώτη φορά που γυναίκα βραβευόταν. Όταν ο Πιερ σκοτώθηκε ξαφνικά το 1906, εκείνη ανέλαβε τη θέση του στη Σορβόννη, έγινε η πρώτη γυναίκ...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για το ασυνείδητο και πως αυτό επηρεάζει τη ζωή μας. Η καθημερινότητά μας μοιάζει, συχνά, να είναι αποτέλεσμα συνειδητών επιλογών, αποφάσεων και λογικών σκέψεων. Όμως κάτω από την επιφάνεια της λογικής λειτουργεί ένας ολόκληρος ψυχικός κόσμος που παραμένει αθέατος: το ασυνείδητο. Αυτό το βαθύτερο, μη προσβάσιμο κομμάτι του ψυχισμού, επιδρά με σιωπηλό αλλά ισχυρό τρόπο στη συμπεριφορά μας, στις επιλογές μας, στις σχέσεις μας — ακόμα και στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας. Το ασυνείδητο δεν είναι μια “αποθήκη” απλώς ξεχασμένων σκέψεων. Είναι ένας ενεργός ψυχικός χώρος γεμάτος απωθημένες επιθυμίες, μνήμες, φόβους και πρώιμες εμπειρίες που δεν επεξεργαστήκαμε ποτέ συνειδητά. Οι πρώτες εντυπώσεις της ζωής μας, ιδιαίτερα μέχρι την ηλικία των πέντε ετών, εγγράφονται βαθιά σε αυτόν τον χώρο και διαμορφώνουν το φίλτρο με το οποίο αντιλαμβανόμαστε τους άλλους και τον εαυτό μας. Σκέψου, για παράδειγμα, πόσες φορέ...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και γράφω αυτό το άρθρο για να σε κάνω να  σκεφτείς,πότε ένιωσες τελευταία φορά ελεύθερος. Όχι ξένοιαστος. Ελεύθερος. Χωρίς να κουβαλάς ρόλους, χωρίς να μεταφράζεις τον εαυτό σου για να γίνεται αποδεκτός Χωρίς την ανάγκη να πεις το «σωστό», να σταθείς «σωστά». Ίσως δεν το θυμάσαι, κι αυτό λέει ήδη πολλά. Γιατί η αλήθεια είναι πως δεν γεννιόμαστε ελεύθεροι. Γεννιόμαστε μέσα σε γλώσσες που δεν διαλέξαμε, αξίες που δεν διαπραγματευτήκαμε, βλέμματα που μας περιέγραψαν πριν μπούμε στις λέξεις. Η ελευθερία δεν είναι η αφετηρία μας — είναι, στην καλύτερη περίπτωση, στόχος. Στην πιο δύσκολη, απώλεια που δεν εντοπίστηκε ποτέ. Ζούμε μέσα σε δεκαετίες που ζητούν: απόδοση, ρόλο, αποτέλεσμα. Στην αρχή, σε διαμορφώνουν. Ύστερα σε μετρούν. Σου μαθαίνουν να επιλέγεις, αλλά μέσα σε δεδομένο πλαίσιο. Οι αποφάσεις, όταν δεν συνοδεύονται από εσωτερική επεξεργασία, είναι προσαρμογές. Και η υπομονή, αν παρατείνεται χωρίς σκοπό, γίνεται απουσία. Ο συμβιβασμός είναι αναγκαί...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για τον Βίνσεντ Βαν Γκογκ ,ο οποίος ,δεν ήταν απλώς,ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους του 19ου αιώνα, ήταν και ένα βαθιά τραυματισμένο παιδί που μεταμόρφωσε τον ψυχικό του πόνο σε χρώμα. Μέσα από το ψυχαναλυτικό πρίσμα, η ζωή και το έργο του αποκαλύπτουν τη σύγκρουση ανάμεσα στο «Εγώ» που διψά για αποδοχή και στο «Υπερεγώ» που το κατηγορεί συνεχώς για ανεπάρκεια. Γεννήθηκε έναν χρόνο μετά τον θάνατο του πρώτου Βίνσεντ – του νεκρού αδερφού του – και κουβάλησε το όνομά του σαν φάντασμα. Η γέννησή του δεν ήταν απλώς μια δεύτερη ευκαιρία· ήταν η επανάληψη ενός πένθους. Η θεωρία του Φρόιντ για την "ενσωμάτωση του χαμένου αντικειμένου" ταιριάζει εδώ ιδανικά: ο Βαν Γκογκ δεν μπορούσε να χτίσει δική του ταυτότητα, γιατί μεγάλωνε στη σκιά ενός άλλου παιδιού. Η ενοχή και το άγχος εγκατάλειψης διαπερνούν το έργο του. Η σχέση του με τη μητέρα του φαίνεται να υπήρξε απόμακρη. Η ψυχαναλυτική θεωρία (κυρίως η Μελανί Κλάιν) θα τόνιζε ...