Μοναξιά-αυτή η σιωπηλή συντροφιά
Κάποιοι άνθρωποι δεν φωνάζουν ποτέ δυνατά πως πονάνε. Φοράνε χαμόγελα που έχουν μάθει να στέκονται στη θέση τους, όπως τα κάδρα σε έναν τοίχο. Μιλάνε για τον καιρό, γελάνε με τα αστεία των άλλων, απαντούν «είμαι καλά». Και μέσα τους....λυγίζουν αθόρυβα.
Η μοναξιά δεν φωνάζει. Ξέρει να περπατά στα δάχτυλα, να κάθεται στη γωνία χωρίς να πιάνει χώρο. Έρχεται σαν σκιά πίσω από την καθημερινότητα. Κατοικεί σε βλέμματα που αποφεύγουν το καθρέφτισμα, σε σπίτια με ανθρώπους που δεν επικοινωνούν , σε νύχτες που περνάνε με φωτισμένη την οθόνη και σκοτεινή την ψυχή. Στο τσιγάρο, στο φαγητό, στο ποτό, στις ουσίες...Μα πιο πολύ, η μοναξιά βρίσκεται εκεί όπου δεν μπορούμε πια να σταθούμε με τον εαυτό μας.
Όχι επειδή δεν είμαστε αρκετοί. Αλλά επειδή δεν μάθαμε ποτέ να είμαστε μαζί με τον εαυτό μας χωρίς να τον πολεμάμε.Στην πραγματικότητα, οι πιο πολλοί δεν είναι μόνοι από επιλογή. Είναι μόνοι γιατί κουράστηκαν να φορούν ρόλους...δευτεραγωνιστη στη δική τους ζωή, στο δικό τους σενάριο.
Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε λάθος επιλογές και σωστές προθέσεις, δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος. Όσο πιο πολύ προσπαθείς να μην νιώσεις, τόσο πιο πολύ χάνεσαι. Και όσο πιο πολύ χάνεσαι, τόσο πιο πολύ πονάς. Και πώς να σε πλησιάσει κάποιος, όταν δεν είσαι πια εκεί να σε συστήσεις;
Μα υπάρχει κι ένας άλλος δρόμος. Δεν είναι δρόμος εύκολος. Δεν έχει συντομεύσεις. Μα είναι δικός σου.
Ξεκινάει με το θάρρος να κοιτάξεις μέσα σου. Όχι για να κρίνεις. Για να καταλάβεις. Ποιος είσαι όταν δεν προσπαθείς να είσαι κάτι άλλο. Ποια φωνή είναι δική σου και ποια σου την φόρεσαν. Τι σου λείπει στ’ αλήθεια και τι απλώς σε μπερδεύει. Αυτή είναι η αυτογνωσία — η αρχή κάθε συμφιλίωσης.
Ύστερα έρχεται η αποδοχή. Όχι ως παραίτηση, αλλά ως αγκαλιά. Να πεις στον εαυτό σου: “Σε βλέπω. Και δεν θα σε απορρίψω για ό,τι ήσουν, ούτε θα σε πιέσω να είσαι κάτι άλλο. Είμαι εδώ.” Κι όταν το πεις και το εννοήσεις, μια βαθιά ησυχία θα αρχίσει να ξεπροβάλλει. Όχι σαν λύση. Σαν γείωση.
Και τέλος, η εμπιστοσύνη. Όχι στους άλλους πρώτα – αλλά σε σένα. Να εμπιστευτείς ότι μπορείς να ζήσεις με εσένα χωρίς να χάνεσαι. Να δείξεις τον αληθινό σου εαυτό, χωρίς να ζητιανεύεις αποδοχή. Κι αν έρθει κάποιος που μπορεί να σε δει έτσι; Δεν θα νιώσεις όμορφα και ειρηνικά με τον εαυτό σου;
Το ψυχοθεραπευτικό δωμάτιο δεν είναι λύση μαγική. Είναι ένας φάρος, όχι σωσίβιο. Είναι το μέρος όπου αρχίζεις να ξεκουμπώνεις τη στολή που φόρεσες για χρόνια. Να μιλήσεις δίχως ντροπή, να σωπάσεις δίχως φόβο. Είναι εκεί όπου κάποιος θα σου πει: “Μπορείς να υπάρξεις έτσι ακριβώς όπως είσαι – κι εγώ θα μείνω.”
Η μοναξιά δεν φεύγει πάντα. Αλλά όταν δεν την κουβαλάς μόνος, όταν έχεις μάθει να στέκεσαι δίπλα σου, παύει να είναι φόβος. Γίνεται τόπος — εκεί όπου ξανασυναντάς τον εαυτό σου.
Κι ίσως, για πρώτη φορά, δεν νιώθεις πια χαμένος και μόνος
Απλώς άνθρωπος.
🎧 Άκουσε το άρθρο: «Μοναξιά – αυτή η σιωπηλή συντροφιά»
