Ποιος καθρεφτίζεται μέσα μου.
Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για τη σχέση που έχει το πώς μας βλέπουν εκείνοι που μας γέννησαν και με το πώς μαθαίνουμε να βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας.
Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής μας, πριν ακόμα μπορέσουμε να μιλήσουμε, καθρεφτιζόμαστε στα μάτια της οικογένειάς μας. Στο βλέμμα της μητέρας, του πατέρα, των ανθρώπων που μας φροντίζουν. Από εκεί μαθαίνουμε ποιοι είμαστε. Αν το βλέμμα αυτό είναι ζεστό, αποδοτικό, γεμάτο τρυφερότητα, τότε μεγαλώνουμε με την αίσθηση ότι αξίζουμε, ότι είμαστε άξιοι αγάπης απλώς και μόνο επειδή υπάρχουμε. Αν όμως το βλέμμα αυτό είναι επικριτικό, ψυχρό ή γεμάτο απογοήτευση, τότε μέσα μας χτίζεται σιγά σιγά μια άλλη φωνή – μια φωνή που μας ψιθυρίζει ότι κάτι δεν πάει καλά μ’ εμάς.
Αν η οικογένεια μάς βλέπει «παχείς», θα νιώθουμε πάντα παχείς. Αν μας βλέπει «άσχημους», θα κουβαλάμε για χρόνια αυτή την ασχήμια σαν ταυτότητα. Αν μας βλέπει «λίγους», θα δυσκολευτούμε να πιστέψουμε ότι μπορούμε να είμαστε αρκετοί, ακόμη κι όταν η ζωή μας δείχνει το αντίθετο. Το βλέμμα των γονιών γίνεται καθρέφτης, κι εμείς, χωρίς να το καταλάβουμε, ζούμε μέσα στο είδωλό του.
Όμως, αυτό το είδωλο δεν είναι η αλήθεια μας. Είναι απλώς μια παλιά φωτογραφία, τραβηγμένη μέσα από το φίλτρο των δικών τους φόβων, των δικών τους πληγών. Και κάποια στιγμή στη ζωή μας, έρχεται η ανάγκη να δούμε ξανά τον εαυτό μας χωρίς αυτό το φίλτρο. Να ξαναβρούμε την πραγματική μας μορφή.
Η ψυχανάλυση μπορεί να είναι το μονοπάτι αυτής της ανακάλυψης. Γιατί δεν προσπαθεί να μας πει «ξέχασε το παρελθόν» ούτε να βάλει επιδέσμους πάνω στα παλιά τραύματα. Αντίθετα, μας καλεί να σταθούμε απέναντί τους, να τα κοιτάξουμε με ειλικρίνεια, αλλά αυτή τη φορά με τη δύναμη του ενήλικου εαυτού μας. Εκεί αρχίζει η πραγματική ίαση: όταν τα παλιά λόγια των γονιών μας, οι παλιές εικόνες, μεταμορφώνονται μέσα από την κατανόηση.
Μέσα στη διαδικασία της ανάλυσης, το άτομο μπορεί να αποκτήσει ένα νέο βλέμμα για τον εαυτό του. Μαθαίνει να ξεχωρίζει τη φωνή της μητέρας από τη δική του. Να καταλάβει ότι η ντροπή που κουβαλάει δεν του ανήκει. Ότι η ενοχή που νιώθει δεν είναι δική του ευθύνη. Και τότε, σιγά σιγά, αρχίζει να γεννιέται ένας νέος τρόπος να ζει με τον εαυτό του ,με καλοσύνη, με περιέργεια, με σεβασμό.
Γιατί η ψυχανάλυση δεν αλλάζει το παρελθόν, αλλά αλλάζει το πώς το βλέπουμε. Μας βοηθά να αφήσουμε το παιδί που κάποτε ένιωσε «λίγο» να ανασάνει, να μεγαλώσει, να νιώσει επιτέλους αρκετό.
Αυτό το ταξίδι δεν είναι εύκολο. Θέλει θάρρος να αντικρίσουμε τον καθρέφτη ξανά. Αλλά στο τέλος, ο καθρέφτης αυτός παύει να είναι εκείνος των άλλων και γίνεται δικός μας. Και μέσα του, για πρώτη φορά, μπορούμε να δούμε καθαρά τον εαυτό μας, όχι όπως μας είδαν, αλλά όπως πραγματικά είμαστε.Επαρκείς, άξιοι και ανθρώπινοι.
👉 Άνοιξέ το στο Spotify
Σχετικά άρθρα
@anthisouvatzoglou ολόκληρο το άρθρο link in bio στο προφίλ μου#αρθραγιατηνψυχαναλυση #ψυχαναλυση #anthisouvatzoglou ♬ Madame (Padam Padam) - Panos Mouzourakis & Pantelis Ampazis
