Ανθή Σουβατζόγλου – Ψυχανάλυση, Ψυχολογία & Αυτογνωσία-psychoanalyseto

  Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για τη σχέση που έχει το πώς μας βλέπουν εκείνοι που μας γέννησαν και με το  πώς μαθαίνουμε να βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας. Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής μας, πριν ακόμα μπορέσουμε να μιλήσουμε, καθρεφτιζόμαστε στα μάτια της οικογένειάς μας. Στο βλέμμα της μητέρας, του πατέρα, των ανθρώπων που μας φροντίζουν. Από εκεί μαθαίνουμε ποιοι είμαστε. Αν το βλέμμα αυτό είναι ζεστό, αποδοτικό, γεμάτο τρυφερότητα, τότε μεγαλώνουμε με την αίσθηση ότι αξίζουμε, ότι είμαστε άξιοι αγάπης απλώς και μόνο επειδή υπάρχουμε. Αν όμως το βλέμμα αυτό είναι επικριτικό, ψυχρό ή γεμάτο απογοήτευση, τότε μέσα μας χτίζεται σιγά σιγά μια άλλη φωνή – μια φωνή που μας ψιθυρίζει ότι κάτι δεν πάει καλά μ’ εμάς. Αν η οικογένεια μάς βλέπει «παχείς», θα νιώθουμε πάντα παχείς. Αν μας βλέπει «άσχημους», θα κουβαλάμε για χρόνια αυτή την ασχήμια σαν ταυτότητα. Αν μας βλέπει «λίγους», θα δυσκολευτούμε να πιστέψουμε ότι μπορούμε να είμαστε αρκετοί, ακόμη κι ...

  Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για τις μικρές στιγμές που χαλάνε την καθημερινότητα.  Κάπου μέσα σε ένα παιδικό δωμάτιο ξεκινά η ιστορία. Το παιδί ζωγραφίζει έναν ήλιο με πορτοκαλί ακτίνες∙ τα μάτια του λάμπουν από χαρά, μα η φωνή του γονιού φτάνει σαν ψιθυριστή καταιγίδα: "Ο ήλιος δεν είναι έτσι. Γιατί δεν έβαλες κίτρινο;". Δεν είναι μόνο η παρατήρηση∙ είναι το βλέμμα που την συνοδεύει, το μικρό ανασήκωμα των φρυδιών, το "λάθος" που αιωρείται σαν βαρίδι στον αέρα. Το παιδί μεγαλώνει μέσα σε αυτόν τον αόρατο καθρέφτη που πάντα δείχνει ατέλειες. Μαθαίνει πως ό,τι κι αν κάνει θα υπάρχει κάποιος που θα το διορθώσει. Και σιγά σιγά, χωρίς να το καταλάβει, βάζει μέσα του αυτή τη φωνή. Τη μιμείται, την κάνει δική του. Είναι σαν να σπέρνεις ένα σποράκι που βγάζει ρίζες βαθιά στην ψυχή: η ρίζα της κριτικής, της διαρκούς επιτήρησης. Όταν ενηλικιωθεί, το παιδί και είναι πλέον ενήλικας,κουβαλά τη φωνή μέσα του σαν εσωτερικό συνομιλητή. Μια φωνή που σχολιάζ...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θέλω να μιλήσουμε για κάτι που κρύβει μέσα του έναν κόσμο φόβου και αβεβαιότητας — το δεύτερο παιδί σε έναν δεύτερο γάμο. Ξέρεις, αυτή η κατάσταση δεν είναι απλά μια αλλαγή στην οικογένεια. Είναι μια νέα συνθήκη που τα παιδιά νιώθουν με όλη τους την καρδιά, ακόμα κι αν δεν έχουν τα λόγια να το πουν. Είναι σαν να βλέπουν ένα σπίτι που γνώριζαν καλά να αλλάζει μορφή και να αναρωτιούνται: «Θα έχω ακόμα τη θέση μου εδώ; Θα με αγαπούν όσο πριν;» Αυτές οι ανασφάλειες δεν είναι παρά φυσικές αντιδράσεις μιας ψυχής που προσπαθεί να βρει το δικό της χώρο ανάμεσα σε νέες σχέσεις, νέα πρόσωπα, νέα συναισθήματα. Η παιδική ψυχή είναι μικρή αλλά πολύ βαθιά, και καταλαβαίνει τις αλλαγές πιο έντονα απ’ όσο νομίζουμε. Η μητέρα σε αυτό το ταξίδι έχει έναν πολύτιμο αλλά δύσκολο ρόλο. Είναι η γέφυρα που ενώνει παλιές και καινούργιες αγάπες. Πρέπει να δείξει στα παιδιά της ότι κάθε τους θέση στην καρδιά της είναι μοναδική, ότι το νέο δεν έρχεται για να αντικαταστήσει,...