Η ζήλεια ως υπαρξιακή αποδιοργάνωση
Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας πω λίγα λόγια για το πώς η ζήλεια δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα, αλλά κάτι πιο βαθύ και σκοτεινό,είναι μια πληγή που αιμορραγεί σιωπηλά, βαθιά μέσα στο ασυνείδητο.
Ο άνθρωπος που βιώνει τη ζήλεια,δεν παρατηρεί απλώς τη ζωή του άλλου· εγκαταλείπει τη δική του. Εγκαταλείπει την εξέλιξή του, την προσωπική του φροντίδα, την ψυχική του καλλιέργεια, γιατί η ψυχή του είναι πια απασχολημένη με τη σύγκριση, με τη βαθύτερη –και συχνά ανεξομολόγητη– πεποίθηση πως "ο άλλος είναι καλύτερος, άρα εγώ είμαι ελλιπής".Η ζήλεια είναι το παιδί ενός τραύματος που δεν αγαπήθηκε όταν το είχε ανάγκη. Ένας ενήλικας που υποφέρει από ζήλεια παλινδρομεί σε εκείνη την παιδική φωνή που κάποτε ένιωσε αόρατη, ασήμαντη, ανεπαρκής. Η ψυχή του διασπάται ανάμεσα στην ανάγκη να θαυμάσει τον άλλον και στον φόβο ότι ο άλλος απειλεί την ύπαρξή του. Μέσα του, μια ασυνείδητη διεργασία εξιδανίκευσης και απαξίωσης παίρνει τη μορφή εσωτερικής καταιγίδας.
Αντί να στραφεί προς την καλλιέργεια του εαυτού του, εγκλωβίζεται σε μια ματαίωση που ανακυκλώνεται: Γιατί αυτός και όχι εγώ; Όμως το ερώτημα δεν είναι ποτέ αληθινά για τον άλλον· είναι μια κραυγή εγκατάλειψης του μικρού παιδιού που έμεινε χωρίς απάντηση, χωρίς καθρέφτισμα.Και έτσι, αντί να επενδύσει στη δική του πορεία, αντί να αποδεχτεί πως η ζωή είναι μια διαρκής, προσωπική διεργασία, προτιμά τον ψυχικό αυτοακρωτηριασμό. Η ζήλεια του δίνει την ψευδαίσθηση ότι είναι ακόμη "μέσα στο παιχνίδι", ενώ στην ουσία είναι απών από τον ίδιο του τον εαυτό.
Η λύτρωση δεν έρχεται με την καταδίκη του άλλου αλλά με την αναγνώριση της πληγής. Εκεί ξεκινά η ψυχανάλυση, όχι για να "εξηγήσει" απλώς τη ζήλεια, αλλά για να μετατρέψει την παγωμένη οργή της σε συνείδηση, σε πόνο που μπορεί να μιληθεί και τελικά να θεραπευτεί.
🎧 Άκουσε το άρθρο: «Η ζήλεια ως υπαρξιακή αποδιοργάνωση»
