Ανθή Σουβατζόγλου Psychoanalyseto

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω  για τον εμμονικό άνθρωπο... Είναι σημαντικό να πούμε πως η εμμονή δεν εμφανίζεται ξαφνικά· χτίζεται σιωπηλά, σαν υγρασία σε κλειστό δωμάτιο. Δεν τη βλέπεις αμέσως, αλλά όταν το καταλάβεις, έχει ποτίσει τα πάντα. Δεν είναι μια ιδιοτροπία — είναι μια ψυχική στρατηγική. Μια απεγνωσμένη προσπάθεια επιβίωσης από την εσωτερική ντροπή. Στην καρδιά της εμμονής βρίσκεται το αίσθημα κατωτερότητας. Η αδυναμία να εμπιστευτείς τον εαυτό σου, να αντέξεις το ενδεχόμενο του λάθους, να αποδεχτείς πως έχεις ατέλειες και αξίζεις παρ’ όλα αυτά. Ο εμμονικός δεν ζητά επιβεβαίωση από ψυχική δύναμη, αλλά από φόβο. Όχι γιατί έχει αυτοπεποίθηση — αλλά γιατί έχει καταπιεί την πεποίθηση ότι, αν δεν ελέγχει, δεν αξίζει τίποτα. Και δεν αγαπά. Όχι επειδή δεν θέλει. Αλλά επειδή δεν μπορεί. Η αγάπη απαιτεί χώρο, αποδοχή, εμπιστοσύνη. Ο εμμονικός δεν έχει τίποτα από αυτά. Ζει υπό όρους, υπό εσωτερικό καταναγκασμό. Η ζωή του περιστρέφεται γύρω από συγκεκριμένα σημε...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα δεν θα μιλήσω απλώς για μουσική· θα μιλήσω για την ψυχή που αναζητά φωνή. Γιατί η ραπ, στα αλήθεια, δεν ήταν ποτέ ήχος· ήταν εξομολόγηση. Δεν ήταν μελωδία, αλλά μαρτυρία. Και στην Ελλάδα, αυτή η εξομολόγηση φόρεσε την πιο αυθεντική της φωνή μέσα από τα λόγια των Active Member, των Βαβυλώνα, και πιο πρόσφατα, του ΛΕΞ. Η ραπ γεννήθηκε στα υπόγεια, εκεί όπου ο θόρυβος της κοινωνίας ήταν αφόρητος και χρειαζόταν αποδέκτη. Ήταν η απόπειρα των νέων να αρθρώσουν όσα δεν μπορούσαν να εκφράσουν με άλλο τρόπο: αδικία, οργή, μα και ανάγκη για κατανόηση. Ήταν η εφηβεία μιας γενιάς που αρνιόταν να ωριμάσει μέσα σε έναν κόσμο που δεν της επέτρεπε ούτε να υπάρξει.Ο ΛΕΞ δεν γράφει απλώς τραγούδια – ξεφλουδίζει στρώματα από το ασυνείδητο μιας χαμένης νεότητας. Με λέξεις αιχμηρές, πυκνές, σχεδόν υπόγειες, χτίζει ένα τοπίο όχι τόσο αστικό όσο ψυχικό: απογοήτευση, αβεβαιότητα, αναμονή. Μια μελαγχολία σχεδόν ηρωική, σαν εκείνη του νεαρού που ξέρει πως δεν υπάρχει έξ...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας πω λίγα λόγια για το πώς η ζήλεια δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα, αλλά κάτι πιο βαθύ και σκοτεινό,είναι μια πληγή που αιμορραγεί σιωπηλά, βαθιά μέσα στο ασυνείδητο.  Ο άνθρωπος που  βιώνει τη ζήλεια,δεν παρατηρεί απλώς τη ζωή του άλλου· εγκαταλείπει τη δική του. Εγκαταλείπει την εξέλιξή του, την προσωπική του φροντίδα, την ψυχική του καλλιέργεια, γιατί η ψυχή του είναι πια απασχολημένη με τη σύγκριση, με τη βαθύτερη –και συχνά ανεξομολόγητη– πεποίθηση πως "ο άλλος είναι καλύτερος, άρα εγώ είμαι ελλιπής".Η ζήλεια είναι το παιδί ενός τραύματος που δεν αγαπήθηκε όταν το είχε ανάγκη. Ένας ενήλικας που υποφέρει από ζήλεια παλινδρομεί σε εκείνη την παιδική φωνή που κάποτε ένιωσε αόρατη, ασήμαντη, ανεπαρκής. Η ψυχή του διασπάται ανάμεσα στην ανάγκη να θαυμάσει τον άλλον και στον φόβο ότι ο άλλος απειλεί την ύπαρξή του. Μέσα του, μια ασυνείδητη διεργασία εξιδανίκευσης και απαξίωσης παίρνει τη μορφή εσωτερικής καταιγίδας. Αντί να στραφεί προ...