Η βία στα ζευγάρια

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για κάποιες σχέσεις που ξεκινούν σαν παραμύθια...Με βλέμματα που λάμπουν, σαν να αναγνωρίζουν κάτι παλιό και πολύτιμο μέσα στον άλλον. Με γέλια που ξεπηδούν αυθόρμητα, γεμίζοντας τα δωμάτια με φως. Με σώματα που αγγίζονται σαν να έψαχναν χρόνια αυτό το άγγιγμα. Με ψιθυρισμένες υποσχέσεις, που δεν είναι υποσχέσεις για πάντα – είναι υποσχέσεις για αλήθεια.Και όμως…σε αυτές τις σχέσεις κάποτε, συχνά χωρίς καν να το καταλάβουμε,  η αγάπη αρχίζει να πονάει.Όχι απαραίτητα με φωνές ή χτυπήματα. Συχνά, ο πόνος είναι αόρατος. Είναι ο λόγος που δεν ειπώθηκε, το βλέμμα που αποσύρθηκε, η φωνή που ύψωσε τον τόνο της γιατί δεν άντεχε πια να είναι ευάλωτη. Είναι η σιωπή που γίνεται τοίχος. Είναι το «δεν αντέχω άλλο» που δεν ειπώθηκε ποτέ, και απλώς έγινε ψυχρή απόσταση.

Και τότε, ο ένας γίνεται ο καθρέφτης των πληγών του άλλου. Γίνεται ο σάκος του μποξ, ο αποδέκτης όλων των παλιών τραυμάτων, των απογοητεύσεων, των ανασφαλειών. Η σχέση αρχίζει να κουβαλά όχι μόνο το παρόν, αλλά και το ανεκπλήρωτο παρελθόν. Και κάπου εκεί, η αγάπη ξεχνά ποια είναι. Ξεχνά πώς γεννήθηκε. Ξεχνά ότι οι δυο σύντροφοι δεν είναι εχθροί – είναι συνοδοιπόροι.

Πίσω όμως από αυτή τη σύγκρουση, δεν στέκονται απλώς δύο ενήλικοι που δεν τα βρίσκουν. Στέκονται δύο εσωτερικά παιδιά που κάποτε διψούσαν για μια αγκαλιά. Για ένα βλέμμα αποδοχής. Για έναν γονιό που θα έλεγε, με λόγια ή χωρίς, «Είσαι εντάξει. Είσαι αγαπητός. Δεν χρειάζεται να παλέψεις για να αξίζεις».

Κι όταν αυτό δεν έχει συμβεί στην παιδική ηλικία, συχνά προσπαθούμε να το πάρουμε από τον σύντροφό μας. Του φορτώνουμε την ευθύνη να θεραπεύσει τις πληγές που δεν δημιούργησε. Του ζητάμε να γεμίσει ένα κενό που δεν ξέρουμε καν πού αρχίζει και πού τελειώνει. Και όταν αποτυγχάνει – γιατί πάντα αποτυγχάνει κάποτε – νιώθουμε ξανά την ίδια απόρριψη, τον ίδιο πόνο. Και τότε, η αμυντική συμπεριφορά γίνεται βία: ψυχική, συναισθηματική, λεκτική. Καμιά φορά και σωματική.

Η θεραπεία ζεύγους είναι το καταφύγιο αυτού του πόνου. Δεν είναι δικαστήριο, ούτε πεδίο μάχης. Είναι ένας τόπος όπου κάθε σύντροφος μπορεί να θυμηθεί ποιος είναι, πίσω από τον θυμό του, πίσω από τον φόβο του. Είναι ένα ασφαλές πλαίσιο όπου το παρελθόν μπορεί να ειπωθεί, όχι για να κατηγορήσει, αλλά για να εξηγηθεί. Όπου η ιστορία κάθε ανθρώπου δεν αποτελεί μομφή για τον άλλον, αλλά κλειδί για κατανόηση.

Στη θεραπεία, δεν ψάχνουμε ποιος έχει δίκιο. Ψάχνουμε τι πονάει. Τι ζητάει αναγνώριση. Τι δεν ειπώθηκε. Και καθώς οι λέξεις αρχίζουν να βρίσκουν χώρο, οι ψυχές αρχίζουν να μαλακώνουν. Ο σύντροφος δεν είναι πια αντίπαλος – είναι μάρτυρας της πληγής μας. Κι εμείς, μάρτυρες της δικής του.Η αγάπη, όταν θεραπεύεται, δεν επιστρέφει στην αρχική της μορφή. Γίνεται κάτι πιο ώριμο, πιο βαθύ. Δεν είναι ο ενθουσιασμός του πρώτου βλέμματος. Είναι η δύναμη του δεύτερου ξεκινήματος. Είναι η επιλογή να μείνουμε, να δουλέψουμε, να δούμε ξανά ο ένας τον άλλον με ειλικρίνεια και τρυφερότητα.Γιατί ναι, υπάρχει ελπίδα. Ακόμα και όταν όλα μοιάζουν κατεστραμμένα, αρκεί να υπάρχει η πρόθεση να κοιτάξουμε μέσα μας. Να μιλήσουμε. Να ακούσουμε. Να ξαναπροσπαθήσουμε – όχι από την αρχή, αλλά από την αλήθεια.Και τότε, ίσως, εκεί που υπήρχε απόγνωση, να ανθίσει ξανά ο σεβασμός. Η κατανόηση. Και εκείνη η αθόρυβη, ώριμη μορφή αγάπης που λέει: «Σε βλέπω. Σε καταλαβαίνω. Και παραμένω εδώ».

🎧 Άκουσε το άρθρο: «Η βία στα ζευγάρια»
👉 Άνοιξέ το στο Spotify

Σχετικά άρθρα

• Μοναξιά - αυτή η σιωπηλή συντροφιά
• Ο ίδιος κύκλος
• Τα τραύματα του παρελθόντος