Ο ίδιος κύκλος
Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα μιλήσουμε για τον κύκλο του χωρισμού και της επανασύνδεσης, διότι ο χωρισμός και η επανασύνδεση δεν είναι απλώς κεφάλαια μιας σχέσης· είναι κύκλοι!
Κύκλοι που αρχίζουν και τελειώνουν στο ίδιο σημείο: στην ανάγκη. Εκείνη την ανάγκη που φοράει το όνομα της αγάπης, αλλά δεν είναι. Είναι φόβος. Είναι μοναξιά. Είναι εκείνο το κενό που έρχεται από πολύ παλιά.
Κάθε φορά λες πως αυτή τη φορά θα είναι αλλιώς. Πως τώρα, ίσως, τα πράγματα θα φτιάξουν. Μα δεν φτιάχνουν. Γιατί δεν αλλάζει η ρίζα αν δεν την ξεριζώσεις. Και η ρίζα δεν είναι η σχέση. Είναι η ελπίδα πως κάποιος θα μείνει, όπως δεν έμειναν άλλοι πριν.Στην αρχή έρχεται ο πόνος — κοφτός, καθαρός. Μετά η σιωπή — αυτή που τεντώνει τον χρόνο μέχρι να τον σπάσει. Και μετά, η ανάγκη. Μια φωνή μέσα σου, σχεδόν ψιθυριστή, λέει: «Μαζί του, ίσως να είμαι ολόκληρη. Μαζί της, ίσως να μην νιώθω τόσο μόνος». Κι έτσι επιστρέφεις. Όχι γιατί τον αγαπάς. Αλλά γιατί μαζί του, πονάς με έναν γνώριμο τρόπο. Κι αυτό, μερικές φορές, μοιάζει με παρηγοριά.
Κάθε επανασύνδεση είναι μια μικρή παραίτηση. Ένα κομμάτι του εαυτού σου που κατεβάζει τα χέρια και λέει: «Αυτό μπορώ. Αυτό αξίζω. Δεν έχει κάτι άλλο για μένα εκεί έξω». Και τότε σιγά-σιγά μαθαίνεις να μην εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου. Να λες ψέματα στην καρδιά σου. Να συγχωρείς αυτά που σε τσακίζουν, μόνο και μόνο για να μη χάσεις αυτό που σε κρατάει όρθια με δανεική δύναμη.
Μα η αλήθεια είναι πως αυτό το "μαζί" δεν σε χτίζει. Σε διαλύει σιγά-σιγά, με τρόπο σχεδόν τρυφερό. Κι αυτό είναι που πονάει πιο πολύ: ότι δεν φεύγεις επειδή σε πληγώνει απότομα — αλλά γιατί σε φθείρει σιγά, σχεδόν αόρατα. Σαν να σου μαθαίνει κάθε μέρα πως δεν αξίζεις τίποτα περισσότερο.Κι ίσως πίσω απ’ όλα αυτά να υπάρχει ένα μικρό παιδί. Ένα παιδί που κάποτε έτρεχε πίσω από έναν γονιό για να το δει, να το ακούσει, να του πει: «Μείνε. Μη φεύγεις». Αλλά ο γονιός έφευγε. Ή ήταν εκεί, αλλά δεν ήταν. Και κάπου εκεί μέσα, γεννήθηκε η πεποίθηση πως η αγάπη πονάει. Πως για να την κρατήσεις, πρέπει να πονάς. Να υποχωρείς. Να σιωπάς.
Γι’ αυτό μένεις σε σχέσεις που σε μικραίνουν. Γιατί είναι ο μόνος τρόπος που έμαθες πως υπάρχει αγάπη. Αν δεν πονάει, δεν την αναγνωρίζεις.Και κάπως έτσι, ο ψυχισμός αναπαριστά το παρελθόν, ξανά και ξανά. Παίζει την ίδια σκηνή, με καινούργια πρόσωπα, ελπίζοντας πως αυτή τη φορά, το τέλος θα είναι αλλιώς. Πως κάποιος θα μείνει. Πως κάποιος θα σε δει.Μα η ιστορία δεν αλλάζει όταν δεν αλλάζεις εσύ. Κι ίσως ήρθε η ώρα να κοιτάξεις αυτό το παιδί μέσα σου και να του πεις:«Δεν χρειάζεται να τρέχεις πια. Εγώ είμαι εδώ. Και δεν θα σε αφήσω ποτέ».
👉 Άνοιξέ το στο Spotify
