Ανθή Σουβατζόγλου – Ψυχανάλυση, Ψυχολογία & Αυτογνωσία-psychoanalyseto

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για την Έλλη Λαμπέτη, μια γυναίκα που γεννήθηκε σχεδόν "καταδικασμένη". Γεννήθηκε στις 13 Απριλίου του 1926 και ήταν το ένα παιδί από ένα ζεύγος διδύμων. Μεγάλωσε στα Βίλια Αττικής, σε μια οικογένεια απλή αλλά ζεστή. Από ότι φαίνεται καθ όλη τη διάρκεια της ζωής της συνέβαιναν  δύσκολα γεγονότα ,που δεν την άφηναν να βρει τον εαυτό της.      Στα δεκαπέντε της γνώρισε την πρώτη μεγάλη απώλεια της ζωής της,τον θάνατο του δίδυμου αδελφού της από φυματίωση. Αυτό το παιδικό τραύμα της σημάδεψε βαθιά την ψυχή της, κάνοντάς την να νιώθει από μικρή την ευθραυστότητα της ύπαρξης και την αβεβαιότητα της αγάπης. Στο θέατρο η πορεία της δεν ξεκίνησε με δάφνες, μιας και την απέρριψαν από τις δραματικές σχολές. Όμως η μοίρα της χαμογέλασε μέσα από το βλέμμα της Μαρίκας Κοτοπούλη, που διέκρινε το φως της και της άνοιξε τον δρόμο. Από εκείνη τη στιγμή η σκηνή έγινε για την Έλλη όχι απλώς επάγγελμα, αλλά καταφύγιο· ένας χώρος ό...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για μια ψυχική κατάσταση που συχνά παρεξηγείται. Μια ψυχική κατάσταση που δεν είναι απλώς μια κακή διάθεση ή μια περίοδος στεναχώριας που θα περάσει, αλλά είναι κάτι βαθύτερο, μια εμπειρία που μπορεί να αδειάσει τη χαρά, να στερήσει από τον άνθρωπο το νόημα της καθημερινότητας και να τον κάνει να νιώθει αποκομμένος από τον εαυτό του και τους γύρω του. Θα σας μιλήσω για την κατάθλιψη.   Πολλοί άνθρωποι εκείνη την περίοδο της ζωής τους αισθάνονται ότι φταίνε, ότι είναι αδύναμοι ή ότι δεν προσπαθούν αρκετά· όμως η αλήθεια είναι πως η κατάθλιψη δεν είναι ούτε αδυναμία ούτε επιλογή. Είναι ένα σήμα ότι η ψυχή κουβαλάει βάρος που δεν έχει καταφέρει να εκφραστεί ή να βρει διέξοδο. Τα συμπτώματα μπορεί να είναι πολλά και διαφορετικά. Κάποιος μπορεί να νιώθει κενός, άλλος να μην έχει πια χαρά ούτε για πράγματα που αγαπούσε. Συχνά υπάρχει κόπωση, δυσκολία στον ύπνο, αλλαγές στην όρεξη, δυσκολία συγκέντρωσης, αλλά και έντονη αυτομομφή, εν...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για τη σιώπη που επικρατεί όταν φεύγει από τη ζωή ο άνθρωπος που ξυπνούσε δίπλα μας κάθε πρωί. Αυτός που ξέραμε από την ανάσα του αν είχε κοιμηθεί καλά. Εκείνος ή εκείνη που συνδέθηκε μαζί μας με χίλιους τρόπους —τους φανερούς και τους μυστικούς. Δεν φεύγει απλώς ένας άνθρωπος· χάνεται το μισό σπίτι, το σχήμα του «εμείς»... Ο πόνος αυτός, όσο οξύς κι αν είναι, δεν είναι μόνο σημερινός. Έρχεται από βαθιά. Γιατί ο άνθρωπος με τον οποίο μοιραστήκαμε τη ζωή ,τη συντροφικότητα, τα γέλια, τις εντάσεις, τις υποχωρήσεις, είναι, συχνά χωρίς να το ξέρουμε, ο καθρέφτης των πρώτων μας σχέσεων. Έρχεται να πάρει θέση μέσα μας, εκεί όπου κάποτε καθόταν ο πατέρας ή η μητέρα. Μέσα από εκείνον ή εκείνη, παλέψαμε να επουλώσουμε πληγές που δεν είχαν προλάβει ποτέ να γίνουν ουλές. Του δώσαμε ρόλο που δεν ζήτησε: να μας αγαπήσει όπως δεν αγαπηθήκαμε ποτέ. Να μας επιβεβαιώσει, να μας καταλάβει, να μείνει —εκεί που κάποιος άλλος κάποτε έφυγε. Κι όταν φύγει εκ...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα μιλήσουμε για τον κύκλο του χωρισμού και της επανασύνδεσης, διότι ο χωρισμός και η επανασύνδεση δεν είναι απλώς κεφάλαια μιας σχέσης· είναι κύκλοι!  Κύκλοι που αρχίζουν και τελειώνουν στο ίδιο σημείο: στην ανάγκη. Εκείνη την ανάγκη που φοράει το όνομα της αγάπης, αλλά δεν είναι. Είναι φόβος. Είναι μοναξιά. Είναι εκείνο το κενό που έρχεται από πολύ παλιά. Κάθε φορά λες πως αυτή τη φορά θα είναι αλλιώς. Πως τώρα, ίσως, τα πράγματα θα φτιάξουν. Μα δεν φτιάχνουν. Γιατί δεν αλλάζει η ρίζα αν δεν την ξεριζώσεις. Και η ρίζα δεν είναι η σχέση. Είναι η ελπίδα πως κάποιος θα μείνει, όπως δεν έμειναν άλλοι πριν.Στην αρχή έρχεται ο πόνος — κοφτός, καθαρός. Μετά η σιωπή — αυτή που τεντώνει τον χρόνο μέχρι να τον σπάσει. Και μετά, η ανάγκη. Μια φωνή μέσα σου, σχεδόν ψιθυριστή, λέει: «Μαζί του, ίσως να είμαι ολόκληρη. Μαζί της, ίσως να μην νιώθω τόσο μόνος». Κι έτσι επιστρέφεις. Όχι γιατί τον αγαπάς. Αλλά γιατί μαζί του, πονάς με έναν γνώριμο τρόπο. Κ...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας πω λίγα λόγια για τα τραύματα εκείνα που μας διαμόρφωσαν μέσα στα χρόνια. Ξέρετε...Υπάρχουν τραύματα που δεν φωνάζουν, αλλά ψιθυρίζουν μέσα μας κάθε μέρα!Τραύματα παιδικά, τραύματα από απώλειες, προδοσίες, σιωπές, ή λέξεις που ειπώθηκαν άγαρμπα και ρίζωσαν βαθιά. Δεν είναι πάντα μεγάλα γεγονότα. Μπορεί να είναι και οι μικρές στιγμές που ένιωσες αόρατη, που δεν ακούστηκες, που φοβήθηκες και δεν είχες πού να στραφείς.Αυτά τα τραύματα, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, μας μαθαίνουν πώς να αγαπάμε, πώς να φοβόμαστε, πώς να επιβιώνουμε. Μπορεί να γίνουν σκιές στις σχέσεις μας, στους στόχους μας, στη φωνή που μιλάμε στον εαυτό μας. Η ψυχαναλυτική ματιά δεν προσφέρει έτοιμες λύσεις. Δεν υπόσχεται να σβήσει το παρελθόν. Αλλά προσκαλεί τον άνθρωπο σε μια ήρεμη, συχνά απαιτητική, μα πάντα λυτρωτική διερεύνηση. Μια ματιά που δεν κρίνει, δεν επισπεύδει, δεν σπρώχνει. Απλώς ανοίγει χώρο. Για κατανόηση. Για συγκίνηση. Για εκείνη την ανακούφιση που έρχεται ...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα μιλήσουμε για αυτές τις φορές που η μητρότητα μοιάζει με άπιαστο όνειρο. Όχι γιατί δεν είναι αρκετή η επιθυμία, αλλά γιατί το σώμα, η ψυχή ή οι συνθήκες ψιθυρίζουν: «όχι τώρα».  Όμωςαυτό το «όχι» μπορεί να πονά όσο μια απουσία που δεν ονομάστηκε ποτέ. Μιλάω συχνά με γυναίκες που κουβαλούν μέσα τους αυτή την επιθυμία – άλλες την κρατούν με δισταγμό, άλλες με ενοχή, άλλες με παράπονο. Κάποιες δεν ένιωσαν ποτέ το κάλεσμα. Κάποιες το ένιωσαν, αλλά ο χρόνος τις πρόλαβε. Κάποιες ήθελαν, μα δεν μπορούσαν. Και σε όλες, μια κοινή ερώτηση: «Είμαι λιγότερο γυναίκα γι’ αυτό;» Η απάντηση είναι ένα σταθερό, βαθύ όχι. Η μητρότητα δεν ορίζει τη θηλυκότητα. Δεν είναι το μοναδικό νόημα της ζωής. Είναι μια δυνατότητα – ιερή, μα όχι υποχρεωτική. Και όταν δεν έρχεται, ή όταν η γυναίκα αποφασίζει πως δεν είναι ο δρόμος της, τότε αρχίζει ένα άλλο ταξίδι. Το ταξίδι της αποδοχής. Είναι εντάξει να μην νιώθεις έτοιμη. Είναι εντάξει να μη θέλεις. Είναι εντάξει να προσπα...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και θα σας γράψω λίγα λόγια για την τέχνη του πένθους και το πώς αυτό ξεπερνιέται. Το πένθος είναι μια από τις πιο δύσκολες αλλά και πιο ανθρώπινες εμπειρίες που μπορούμε να ζήσουμε. Είτε πρόκειται για την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, ενός ζώου, μιας σχέσης ή ακόμη και μιας σημαντικής φάσης της ζωής μας, ο πόνος της απώλειας είναι βαθύς και αληθινός. Το πένθος είναι η συναισθηματική αντίδραση στην απώλεια. Δεν έχει «σωστό» ή «λάθος» τρόπο έκφρασης. Για κάποιους είναι δάκρυα, για άλλους σιωπή, θυμός ή ακόμη και ενοχή. Κάθε άνθρωπος πενθεί με τον δικό του ρυθμό και τρόπο. Τα Στάδια του Πένθους 1. Άρνηση – «Δεν μπορεί να συνέβη αυτό.» 2. Θυμός – «Γιατί σε μένα;» 3. Διαπραγμάτευση – «Αν μπορούσα να το αλλάξω...» 4. Κατάθλιψη – «Δεν έχει νόημα τίποτα.» 5. Αποδοχή – «Είναι δύσκολο, αλλά μπορώ να συνεχίσω.» Αυτά τα στάδια δεν είναι γραμμικά. Μπορεί να τα ζήσουμε όλα ή μερικά, με διαφορετική σειρά, επανειλημμένα. Πώς να διαχειριστείς το πένθος πρακτικά: 1. Ν...