Πίστη και προκαταλήψεις
Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για την πίστη , την παρεμβολή του διαβόλου σε αυτήν και τελικά την εξαφάνιση της δικής μας ευθύνης στις δικές μας πράξεις.
Στη ζωή μας, όταν τα πράγματα πηγαίνουν καλά, λέμε πως είναι δώρο του Θεού. Όταν όμως κάτι κακό μας συμβαίνει, αμέσως ψάχνουμε έναν ένοχο: τον διάβολο, την κακή ενέργεια, το κακό μάτι. Η θεϊκή παρουσία μοιάζει να χωρίζεται στα δύο .Από τη μια ένας καλός Θεός που χαρίζει το φως, και από την άλλη ένας κακός (που μέσα στο μυαλό μας είναι πολλές φορές πιο δυνατός από τον Θεό) ο οποίος σπέρνει το σκοτάδι.
Αυτή η αντίληψη δεν είναι απλώς θρησκευτική πεποίθηση· είναι ψυχολογικός μηχανισμός άμυνας. Με το να εξωτερικεύουμε την αιτία των δεινών μας σε κακές δυνάμεις ή πρόσωπα, αποφεύγουμε να κοιτάξουμε μέσα μας, στην αλήθεια των δικών μας επιλογών, των φόβων και των αδυναμιών μας. Η ευθύνη για τις αποτυχίες και τις δυσκολίες μετατοπίζεται σε εξωτερικούς παράγοντες, αφήνοντας τον ψυχισμό μας απαλλαγμένο από ενοχές αλλά και από την ανάγκη να αλλάξει.
Η πίστη, σε αυτή τη μορφή της, λειτουργεί αντιστρόφως ανάλογα με την προσωπική ευθύνη. Όσο πιο πολύ καταφεύγουμε σε αυτή την «εξωτερική αιτιολόγηση», τόσο λιγότερο αναλαμβάνουμε τον έλεγχο της ζωής μας. Η προσωπική ευθύνη συρρικνώνεται, καθώς η ψυχή μας αναζητά προστασία από τον άγνωστο «κακό» αντί να αντιμετωπίσει το εσωτερικό της σκοτάδι.
Η ψυχανάλυση μας διδάσκει ότι αυτή η διάσπαση της πραγματικότητας σε καλό Θεό και κακό διάβολο, είναι μια μορφή διχοτόμησης, ένα αμυντικό φράγμα για να αποφύγουμε τη σύγκρουση με τις αντιφάσεις μέσα μας. Ωστόσο, αυτή η διάσπαση δεν επιτρέπει την ωρίμανση του εαυτού. Για να αναπτυχθούμε ψυχικά, πρέπει να ενσωματώσουμε το σκοτάδι μας και να αναγνωρίσουμε την ευθύνη μας, ακόμα κι όταν πονάει.
Η πίστη που βασίζεται στην αυθεντική συνείδηση δεν αποσυνδέεται από την ευθύνη· αντίθετα, τη γεννά και την ενισχύει. Όταν η πίστη δεν είναι απλώς μια φυγή από τον εαυτό, αλλά μια δύναμη που μας ενθαρρύνει να δούμε πέρα από τους φόβους μας, τότε ο δρόμος ανοίγει προς την εσωτερική ελευθερία και την ψυχική ολοκλήρωση.
Η πίστη δεν πρέπει να μας κάνει δέσμιους φόβων και εξωτερικών «εχθρών». Αντίθετα, πρέπει να μας δίνει τη δύναμη να αναλάβουμε πλήρως την ευθύνη της ζωής μας. Μόνο όταν σταματήσουμε να ψάχνουμε δικαιολογίες έξω από εμάς, θα μπορέσουμε πραγματικά να μεγαλώσουμε, να μάθουμε από τα λάθη μας και να προχωρήσουμε με θάρρος.
