Η σιωπή που ζητάει αγάπη
Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για μια λέξη μικρή, που όμως κουβαλάει μέσα της έναν ολόκληρο κόσμο. Έναν κόσμο που πολλές φορές δεν τον βλέπουμε, δεν τον ακούμε, δεν τον παρατηρούμε. Και αυτή η λέξη είναι η μοναξιά,η οποία κάθεται αθόρυβα δίπλα σε έναν άνθρωπο που περπατάει ανάμεσά μας, που ψωνίζει δίπλα μας στο σούπερ μάρκετ, που περιμένει το λεωφορείο, που λέει “καλημέρα” με ένα χαμόγελο που φοβάται να δείξει την αλήθεια του. Η μοναξιά δεν κάνει διακρίσεις· μπορεί να αγγίξει όποιον άνθρωπο υπάρχει , ανεξάρτητα από ηλικία, υπόβαθρο, μόρφωση, χρήματα, επιτυχίες.
Κανείς δεν προστατεύεται από τη μοναξιά επειδή έχει σπουδάσει, επειδή έχει μια καλή δουλειά ή επειδή έχει οικονομική άνεση. Αυτά μπορεί να βοηθούν σε πολλά πράγματα στη ζωή, αλλά δεν γεμίζουν το πιο βαθύ ανθρώπινο κομμάτι: την ανάγκη να μας δουν, να μας αναγνωρίσουν, να μας αγκαλιάσουν χωρίς όρους. Η αίσθηση ότι “ανήκω κάπου” δεν αγοράζεται, ούτε διδάσκεται μόνο στα βιβλία. Γεννιέται εκεί όπου συναντιέται η καρδιά του ενός ανθρώπου με την καρδιά του άλλου.
Η μοναξιά μπορεί να εμφανιστεί σε στιγμές που δεν τις περιμένουμε.Μπορεί να εμφανιστεί ένα βράδυ, όταν ο κόσμος γύρω μας έχει ησυχάσει και ξαφνικά συνειδητοποιούμε ότι το σπίτι είναι πολύ μεγάλο για έναν άνθρωπο.Μπορεί να εμφανιστεί σε ένα τραπέζι γεμάτο κόσμο, όταν νιώθουμε ότι κανείς δεν μας καταλαβαίνει πραγματικά.Μπορεί να εμφανιστεί όταν χάνουμε έναν άνθρωπο, μια φιλία, μια σχέση, μια σταθερά που μας έδινε νόημα.Μπορεί ακόμη να εμφανιστεί όταν όλα “πάνε καλά”, όταν όλα φαίνονται τακτοποιημένα, αλλά μέσα μας υπάρχει μια σιωπή που πονάει.
Υπάρχουν άνθρωποι που είναι μόνοι εδώ και χρόνια. Άλλοι που ήταν κάποτε περικυκλωμένοι από φίλους αλλά σήμερα αισθάνονται αόρατοι. Άλλοι που θέλουν απλώς κάποιος να τους ρωτήσει “πώς είσαι πραγματικά;”. Άλλοι που διστάζουν να ανοίξουν την καρδιά τους γιατί φοβούνται την απόρριψη, την κριτική, ή γιατί στο παρελθόν πλήγωσαν και πληγώθηκαν.Η μοναξιά δεν είναι αδυναμία. Είναι ανθρώπινη εμπειρία.
Η μόνη πραγματική άμυνα απέναντί της είναι η ψυχοσυναισθηματική καλλιέργεια , η ικανότητα να αναγνωρίζουμε τα συναισθήματά μας, να βλέπουμε καθαρά τον φόβο που κρύβεται κάτω από την καχυποψία, να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να δεχθεί την αγάπη που υπάρχει γύρω μας. Γιατί η αγάπη, όσο κι αν δεν το πιστεύουμε κάποιες στιγμές, υπάρχει. Μπορεί να μην έρχεται με θόρυβο. Μπορεί να μην έρχεται από εκεί που τη ζητάμε. Αλλά υπάρχει.
Πολλοί άνθρωποι νιώθουν μόνοι επειδή δεν πιστεύουν ότι αξίζουν να τους αγαπούν. Άλλοι επειδή έχουν πληγωθεί τόσο, που περιμένουν ότι όλοι θα τους πληγώσουν ξανά. Άλλοι επειδή μεγάλωσαν μαθαίνοντας να μη μιλούν για τις ανάγκες τους. Και άλλοι απλά επειδή κανείς δεν τους έμαθε να αναγνωρίζουν τη στοργή , να τη βλέπουν όταν τους προσφέρεται, να την επιτρέπουν να μπει στη ζωή τους.
Η καχυποψία μπορεί να μοιάζει με ασπίδα, αλλά πολλές φορές είναι ένα τείχος που δεν προστατεύει· απλώς απομονώνει. Οι άνθρωποι γύρω μας μπορεί να προσπαθούν να μας πλησιάσουν, αλλά αν η καρδιά μας έχει μάθει να περιμένει το χειρότερο, δεν βλέπουμε ούτε τις καλές προθέσεις, ούτε τις μικρές πράξεις αγάπης που περνούν μπροστά από τα μάτια μας.
Και όμως , οι μικρές πράξεις αγάπης είναι αυτές που γεμίζουν τη ζωή.Μια κουβέντα από έναν άγνωστο.Ένα “σε σκέφτηκα”.Ένα τηλεφώνημα χωρίς λόγο.Μια επίσκεψη.Ένα χαμόγελο που κρατάει λίγο περισσότερο.Μια καρέκλα τραβηγμένη δίπλα σου.Μια προσπάθεια κάποιου να σε ακούσει, όχι απλώς να σου απαντήσει.
Αν είστε άνθρωποι που νιώθετε μόνοι αυτή τη στιγμή και διαβάζετε αυτές τις λέξεις, θέλω να ξέρετε κάτι πολύ απλό αλλά βαθύ: η ανθρώπινη καρδιά έχει τεράστια δυνατότητα να επουλωθεί και να ξαναδεθεί με τους άλλους. Δεν υπάρχει “πολύ αργά”, δεν υπάρχει “δεν γίνεται”, δεν υπάρχει “εγώ δεν αξίζω”. Αυτές είναι φωνές του φόβου, όχι της αλήθειας.
Η αλήθεια είναι ότι όλοι αξίζουμε να ανήκουμε κάπου.Όλοι αξίζουμε μια αγκαλιά που δεν ζητάει εξηγήσεις.Όλοι αξίζουμε να μας αναζητούν, να μας σκέφτονται, να μας περιμένουν.Όλοι αξίζουμε να ακούμε το όνομά μας από κάποιον που μας νοιάζεται.
Και το πρώτο βήμα για να φύγει η μοναξιά δεν είναι να γεμίσει η ζωή μας με ανθρώπους· είναι να κάνουμε εμείς χώρο μέσα μας για σχέση, για εμπιστοσύνη, για σύνδεση. Να αφήσουμε σιγά-σιγά μια χαραμάδα ανοιχτή. Να δώσουμε σε κάποιον την ευκαιρία να μας πλησιάσει. Να τολμήσουμε να δεχτούμε ότι μπορεί να υπάρξει καλοσύνη χωρίς ανταλλάγματα.
Αν αυτή τη στιγμή νιώθετε μόνοι, θέλω να θυμάστε ότι η μοναξιά δεν είναι μόνιμη κατάσταση ,είναι φάση, είναι στιγμή, είναι περίοδος, όχι ταυτότητα. Δεν σας καθορίζει. Δεν σας μειώνει. Δεν λέει τίποτα για το τι αξίζετε. Απλώς δείχνει ότι η καρδιά σας περιμένει ακόμα κάτι που νοιάζεται να το δει.
Και αν σήμερα, εδώ, κάποιος από εσάς ακούσει έστω μία φράση που τον αγγίξει, που του θυμίσει ότι δεν είναι αόρατος, που του δώσει μια μικρή δύναμη να ανοίξει λίγο περισσότερο την καρδιά του… τότε αυτή η στιγμή δεν είναι μικρή. Είναι αρχή.
Η μοναξιά μπορεί να είναι βαριά.Αλλά η ανθρώπινη επαφή , η αληθινή,μπορεί να είναι πιο δυνατή από οτιδήποτε.Και σας το εύχομαι από καρδιάς: να βρείτε εκείνους που θα σας δουν, που θα σας νιώσουν, που θα σταθούν δίπλα σας όχι από υποχρέωση, αλλά από αγάπη. Γιατί την αξίζετε. Γιατί ήδη ανήκετε. Ακόμα κι αν δεν το ξέρετε ακόμη.
👉 Άνοιξέ το στο Spotify
@anthisouvatzoglou ολόκληρο το άρθρο στο μπλογκ psychoanalyseto #ψυχολογια #ανθησουβατζογλου #αρθραγιατηνψυχαναλυση #μοναξια #θάλασσα ♬ Thalassa Platia - Remastered 2005 - Dimitra Galani
