Ανθή Σουβατζόγλου – Ψυχανάλυση, Ψυχολογία & Αυτογνωσία-psychoanalyseto

  Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για μια λέξη μικρή, που όμως κουβαλάει μέσα της έναν ολόκληρο κόσμο. Έναν κόσμο που πολλές φορές δεν τον βλέπουμε, δεν τον ακούμε, δεν τον παρατηρούμε. Και αυτή η λέξη είναι η μοναξιά,η οποία κάθεται αθόρυβα δίπλα σε έναν άνθρωπο που περπατάει ανάμεσά μας, που ψωνίζει δίπλα μας στο σούπερ μάρκετ, που περιμένει το λεωφορείο, που λέει “καλημέρα” με ένα χαμόγελο που φοβάται να δείξει την αλήθεια του. Η μοναξιά δεν κάνει διακρίσεις· μπορεί να αγγίξει όποιον άνθρωπο υπάρχει , ανεξάρτητα από ηλικία, υπόβαθρο, μόρφωση, χρήματα, επιτυχίες. Κανείς δεν προστατεύεται από τη μοναξιά επειδή έχει σπουδάσει, επειδή έχει μια καλή δουλειά ή επειδή έχει οικονομική άνεση. Αυτά μπορεί να βοηθούν σε πολλά πράγματα στη ζωή, αλλά δεν γεμίζουν το πιο βαθύ ανθρώπινο κομμάτι: την ανάγκη να μας δουν, να μας αναγνωρίσουν, να μας αγκαλιάσουν χωρίς όρους. Η αίσθηση ότι “ανήκω κάπου” δεν αγοράζεται, ούτε διδάσκεται μόνο στα βιβλία. Γεννιέται εκεί όπου συναντιέ...

  Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για κάτι που όλοι γνωρίζουμε. Την αποτυχία μετά από πολλή προσπάθεια. Υπάρχουν φορές που, ενώ έχουμε προχωρήσει, έχουμε χτίσει, έχουμε καταφέρει πολλά, ξαφνικά μέσα σε μια στιγμή όλα μοιάζουν να γκρεμίζονται. Είναι οι στιγμές που "ρίχνουμε το γάλα". Όχι το πραγματικό, αλλά το συμβολικό. Το γάλα που κουβαλούσαμε προσεκτικά, με κόπο, με περηφάνια, με πίστη πως θα φτάσουμε μέχρι το τέλος χωρίς απώλειες. Κι όμως, το ποτήρι γλιστράει απ’ τα χέρια μας, και μένουμε να κοιτάμε κάτω, απογοητευμένοι, θυμωμένοι ίσως, με μια φράση να αντηχεί μέσα μας: "Μα πώς; Αφού τα είχα καταφέρει…" Κι όμως, αυτές οι στιγμές έχουν μια βαθύτερη σημασία. Δεν είναι πισωγύρισμα, είναι υπενθύμιση της ανθρώπινης φύσης. Είναι η πραγματικότητα που έρχεται να μας πει πως η τελειότητα δεν είναι προορισμός, αλλά ψευδαίσθηση. Ότι η πρόοδος δεν είναι γραμμή ευθεία, είναι κύκλος, είναι σπειροειδής, είναι ένα συνεχές πήγαινε και έλα ανάμεσα στο "κατά...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για την Ελπίδα στον Μύθο της Πανδώρας. Είναι ένα θέμα που έχει πολλές όψεις και σημασίες, και μέσα από αυτό θα εξερευνήσουμε αν η ελπίδα είναι δώρο για τον άνθρωπο ή μια παγίδα που τον κρατάει δέσμιο στον πόνο του. Θυμωμένος ο Δίας με τους ανθρώπους, επειδή ο Προμηθέας είχε κλέψει τη φωτιά από τους θεούς και την είχε χαρίσει στους ανθρώπους, αποφασίζει να τους τιμωρήσει με ένα δώρο που θα φαινόταν πολύτιμο, αλλά θα έκρυβε συμφορά. Διατάζει τον Ήφαιστο να πλάσει από πηλό την πρώτη θνητή γυναίκα, την Πανδώρα, δίνοντάς της μορφή πανέμορφη και επιβλητική. Η Αφροδίτη της χαρίζει ακαταμάχητη ομορφιά, η Αθηνά σοφία και τέχνη, ο Ερμής δόλια πονηριά και γλυκιά πειθώ, ενώ οι υπόλοιποι θεοί την προικίζουν με κάθε λογής χαρίσματα. Όμως, μαζί με αυτά εμφυσούν μέσα της και την περιέργεια — εκείνη τη δύναμη που οδηγεί τον άνθρωπο να θέλει να ανακαλύψει το άγνωστο. Στα χέρια της δίνουν έναν μεγάλο πήλινο πίθο, χωρίς να της αποκαλύψουν το περιεχόμενο. ...

  Ο Νίκολα Τέσλα γεννήθηκε στις 10 Ιουλίου 1856 στο χωριό Σμίλιαν της τότε Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας (σήμερα Κροατία), κατά τη διάρκεια μιας ισχυρής καταιγίδας. Εκείνη τη νύχτα, καθώς οι αστραπές έσχιζαν τον ουρανό, η μαία που βοήθησε στη γέννησή του, είπε:«Αυτό το παιδί γεννιέται μέσα στο σκοτάδι. Θα είναι παιδί του σκότους.»Τότε, η μητέρα του Γκεόργκα Τέσλα,απάντησε:"Όχι. Αυτό το παιδί θα είναι παιδί του φωτός." Η μητέρα του Τέσλα ήταν βαθιά έξυπνη, με ισχυρή μνήμη και μεγάλο ταλέντο στην επινόηση εργαλείων, παρόλο που δεν είχε επίσημη μόρφωση. Από αυτήν κληρονόμησε το δημιουργικό και εφευρετικό πνεύμα του. Ο πατέρας του ήταν ιερέας και συγγραφέας, που αρχικά ήθελε ο Τέσλα να ακολουθήσει τη θεολογία, όμως εκείνος ήταν παθιασμένος με τη μηχανική και τις επιστήμες. Ο Τέσλα σπούδασε σε πολυτεχνικές σχολές στην Ευρώπη, αλλά δεν ολοκλήρωσε ποτέ τον κύκλο σπουδών του. Ήταν, ωστόσο, ένας από τους πιο λαμπρούς και αφοσιωμένους εφευρέτες της εποχής του. Μετανάστευσε στις Ηνωμένε...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για μια φωνή που δεν σιώπησε ποτέ... Υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται για να αλλάξουν τον κόσμο — όχι με τη δύναμη των όπλων ή του πλούτου, αλλά με το θάρρος της ψυχής τους και την πίστη τους στο σωστό. Η Μαλάλα Γιουσαφζάι είναι μια από αυτές. Η ιστορία της Μαλάλα δεν είναι απλά μια ιστορία επιβίωσης. Είναι η ιστορία ενός κοριτσιού που, παρά τις απειλές και τους κινδύνους, επέλεξε να μιλήσει για το δικαίωμα στην εκπαίδευση — ένα δικαίωμα που για πολλούς θεωρείται αυτονόητο, αλλά σε κάποιες γωνιές του κόσμου είναι μια πολυτέλεια. Η Μαλάλα μεγάλωσε στην κοιλάδα Σουάτ του Πακιστάν, σε μια περιοχή όπου οι Ταλιμπάν απαγόρευαν στα κορίτσια να πηγαίνουν σχολείο. Ο πατέρας της, ίδιος εκπαιδευτικός και ακτιβιστής, τη δίδαξε από μικρή πόσο σημαντική είναι η γνώση και τη στήριξε να διεκδικήσει το δικαίωμα στην εκπαίδευση. Από την ηλικία των 11 ετών, η Μαλάλα άρχισε να γράφει ανώνυμα στο BBC για τη ζωή της και τους κινδύνους που αντιμετώπιζαν τα ...