Δεν βαριέσαι, αντιστέκεσαι!
Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και συχνά ακούω στο γραφείο μου νέους ανθρώπους να μην έχουν βρει ακόμα το κίνητρο στη ζωή τους. Θέλω, λοιπόν, να σου μιλήσω για αυτή την βαρεμάρα και να σου πω πώς, δεν είναι απλώς μια αναβολή. Δεν είναι αμέλεια. Είναι κάτι πιο λεπτό, πιο ύπουλο, πιο παλιό.
Σαν να κάθεται η αρχή στην άκρη του μυαλού σου και να σε κοιτάζει. Κι εσύ την κοιτάς πίσω. Ξέρετε και οι δύο πως κάτι βαθύτερο παίζεται εδώ.
Δεν είναι ότι δε θέλεις. Είναι ότι, μόλις πλησιάζεις να ξεκινήσεις, κάτι μέσα σου σου ψιθυρίζει «αν αποτύχω;», «αν πετύχω;», «αν αλλάξει κάτι;».
Και τότε λες: άστο για μετά. Μια φράση που μοιάζει αθώα αλλά κουβαλάει χρόνια.
Μήπως κάποτε κάθε προσπάθεια έπρεπε να είναι τέλεια; Μήπως κάθε επιθυμία έπρεπε πρώτα να εγκριθεί από κάποιον άλλον;
Μήπως έμαθες να φοβάσαι τη φωτεινή πλευρά σου περισσότερο κι απ’ τη σκιά σου;
Η αναβλητικότητα είναι μια μορφή προστασίας. Είναι το παλιό σου σώμα που κρατά την ανάσα του, περιμένοντας να σιγουρευτεί πως είναι ασφαλές.
Αλλά δεν ζεις πια εκεί. Δεν κινδυνεύεις. Εδώ που βρίσκεσαι, έχει χώρο. Και χρόνο. Και επιλογή.
Και ναι, είναι πιο εύκολο να μη δοκιμάσεις, παρά να ρισκάρεις να μη φτάσεις.
Αλλά πες μου: δεν πονάει πιο πολύ το βαλτωμένο όνειρο, από την αποτυχία του;
Δεν είσαι τεμπέλα. Είσαι προσεκτική με τον εαυτό σου. Ίσως υπερβολικά.
Κι ίσως τώρα ήρθε η ώρα να τον εμπιστευτείς λίγο παραπάνω. Να του πεις:
Δεν χρειάζεται να είσαι τέλεια. Αρκεί να είσαι παρούσα.
Ξεκίνα. Όχι με φόρα. Με τρυφερότητα.
Όπως ξυπνάς ένα παιδί που αγαπάς.
