Ανθή Σουβατζόγλου – Ψυχανάλυση, Ψυχολογία & Αυτογνωσία-psychoanalyseto

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για μια ψυχική κατάσταση που συχνά παρεξηγείται. Μια ψυχική κατάσταση που δεν είναι απλώς μια κακή διάθεση ή μια περίοδος στεναχώριας που θα περάσει, αλλά είναι κάτι βαθύτερο, μια εμπειρία που μπορεί να αδειάσει τη χαρά, να στερήσει από τον άνθρωπο το νόημα της καθημερινότητας και να τον κάνει να νιώθει αποκομμένος από τον εαυτό του και τους γύρω του. Θα σας μιλήσω για την κατάθλιψη.   Πολλοί άνθρωποι εκείνη την περίοδο της ζωής τους αισθάνονται ότι φταίνε, ότι είναι αδύναμοι ή ότι δεν προσπαθούν αρκετά· όμως η αλήθεια είναι πως η κατάθλιψη δεν είναι ούτε αδυναμία ούτε επιλογή. Είναι ένα σήμα ότι η ψυχή κουβαλάει βάρος που δεν έχει καταφέρει να εκφραστεί ή να βρει διέξοδο. Τα συμπτώματα μπορεί να είναι πολλά και διαφορετικά. Κάποιος μπορεί να νιώθει κενός, άλλος να μην έχει πια χαρά ούτε για πράγματα που αγαπούσε. Συχνά υπάρχει κόπωση, δυσκολία στον ύπνο, αλλαγές στην όρεξη, δυσκολία συγκέντρωσης, αλλά και έντονη αυτομομφή, εν...

  Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για το μετατραυματικό στρες. Το μετατραυματικό στρες είναι μια φυσιολογική αλλά πολύ δύσκολη αντίδραση της ψυχής σε γεγονότα που μας ξεπερνούν. Όταν ένας άνθρωπος περάσει κάτι ξαφνικό, επώδυνο ή απειλητικό, όπως ένα σοβαρό ατύχημα, μια απώλεια ή μια εμπειρία βίας, το σώμα και το μυαλό του μπορεί να παγιδευτούν σε μια κατάσταση συναγερμού. Είναι σαν ο εσωτερικός μας «συναγερμός» να μην κλείνει, ακόμη κι όταν ο κίνδυνος έχει τελειώσει. Σε αυτή την κατάσταση, πολλοί άνθρωποι νιώθουν έντονο φόβο, ανησυχία, αϋπνία ή μεγάλη ευερεθιστότητα. Άλλοι αισθάνονται σαν να μην είναι παρόντες, σαν να παρακολουθούν τη ζωή τους από απόσταση. Μπορεί να ξαναζούν τις εικόνες και τα συναισθήματα του τραυματικού γεγονότος μέσα από αναμνήσεις ή εφιάλτες, με τρόπο που τους αναστατώνει πολύ. Συχνά αποφεύγουν μέρη, ανθρώπους ή καταστάσεις που τους θυμίζουν το τραύμα, γιατί αυτά ξυπνούν τον φόβο και τον πόνο τους. Όλα αυτά δεν σημαίνουν αδυναμία. Αντίθετα, ...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για τον Λεωνίδα. Ο Λεωνίδας δεν μιλούσε πολύ. Δεν του χρειαζόταν. Στον κόσμο του, οι λέξεις ήταν πολλές – τόσες που χτυπούσαν σαν βροχή στα τοιχώματα του μυαλού του. Ήταν ένας άντρας με βλέμμα γαλήνιο και φωνή σπάνια, σαν μουσική που δεν ξέρεις αν την άκουσες στ’ αλήθεια ή την ονειρεύτηκες. Κάθε πρωί, στεκόταν μπροστά στον καθρέφτη. Όχι για να χτενίσει τα μαλλιά του ή να ισιώσει το γιακά του – αυτά δεν τον αφορούσαν πια. Κοίταζε μέσα του. Όχι την αντανάκλασή του – αλλά τον Άλλον. Τον άλλο Λεωνίδα. Εκείνον που μιλούσε όταν κανείς δεν ήταν γύρω. Εκείνον που τον προειδοποιούσε για πράγματα που οι υπόλοιποι δεν έβλεπαν. Που του ψιθύριζε ιστορίες για προδοσίες, για κινδύνους, για ένα μέλλον που ήθελε να τον καταπιεί. Η μητέρα του έλεγε πως ήταν "ιδιαίτερος". Ο γιατρός, πως είχε "σχιζοφρένεια παρανοϊκού τύπου". Ο ίδιος, απλώς ένιωθε διχασμένος. Ένα κομμάτι του προσπαθούσε να κρατηθεί στη γη – το άλλο ταξίδευε σε σύμπαντα ...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και συχνά ακούω στο γραφείο μου νέους ανθρώπους να μην έχουν βρει ακόμα το κίνητρο στη ζωή τους. Θέλω, λοιπόν, να σου μιλήσω για αυτή την βαρεμάρα και να σου πω πώς, δεν είναι απλώς μια αναβολή. Δεν είναι αμέλεια. Είναι κάτι πιο λεπτό, πιο ύπουλο, πιο παλιό. Σαν να κάθεται η αρχή στην άκρη του μυαλού σου και να σε κοιτάζει. Κι εσύ την κοιτάς πίσω. Ξέρετε και οι δύο πως κάτι βαθύτερο παίζεται εδώ. Δεν είναι ότι δε θέλεις. Είναι ότι, μόλις πλησιάζεις να ξεκινήσεις, κάτι μέσα σου σου ψιθυρίζει «αν αποτύχω;», «αν πετύχω;», «αν αλλάξει κάτι;». Και τότε λες: άστο για μετά. Μια φράση που μοιάζει αθώα αλλά κουβαλάει χρόνια. Μήπως κάποτε κάθε προσπάθεια έπρεπε να είναι τέλεια; Μήπως κάθε επιθυμία έπρεπε πρώτα να εγκριθεί από κάποιον άλλον; Μήπως έμαθες να φοβάσαι τη φωτεινή πλευρά σου περισσότερο κι απ’ τη σκιά σου; Η αναβλητικότητα είναι μια μορφή προστασίας. Είναι το παλιό σου σώμα που κρατά την ανάσα του, περιμένοντας να σιγουρευτεί πως είναι ασφαλές. Αλλά δεν ζεις ...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για μια φωνή που δεν φαίνεται... Δεν φοράει ρούχα... Δεν περπατάει στους δρόμους... Δεν κοιτάζει καθρέφτες. Είναι πιο σιωπηλή από τη βροχή όταν πέφτει σε μαξιλάρι. Κι όμως, την ακούμε  και την πιστεύουμε. Είναι εκείνη η φωνή που μας τραβάει πίσω όταν πάμε να πετάξουμε. Που λέει “Δεν είναι για σένα αυτό”, “Θα γελάσουν μαζί σου”, “Δεν είσαι έτοιμος”, “Δεν είσαι αρκετός”. Κάποτε την λέγαν “φόβο”, άλλοτε “συνείδηση”, μα τις περισσότερες φορές... την λένε “εσωτερικό κριτή”. Όχι, δεν γεννηθήκαμε με αυτόν. Τον πλάσαμε λίγο λίγο. Από τις φωνές που άκουσαν τα αυτιά μας όταν ακόμη δεν ξέραμε τι να κρατήσουμε και τι να αφήσουμε. Ένα “πρόσεχε, μην κάνεις λάθος” από έναν δάσκαλο. Ένα “μα τι είναι αυτά τα ρούχα που φοράς;” από μια φίλη. Ένα βλέμμα που δεν συγχώρεσε το δάκρυ μας όταν ήμασταν πέντε χρονών. Και χωρίς να το καταλάβουμε, αυτές οι φωνές μπήκαν μέσα μας. Έγιναν νόμοι. Κανόνες. Σκιές. Ο εσωτερικός κριτής δεν είναι κακός από πρόθεσ...

Είμαι  η Ανθή Σουβατζόγλου και στην πορεία μου ως ψυχαναλύτρια, συναντώ δύο κόσμους ανθρώπων που, παρόλο που διαφέρουν, φέρουν μέσα τους το ίδιο, βαθύ αίτημα για κατανόηση και ελευθερία. Υπάρχει η πρώτη κατηγορία — εκείνοι με το αυτί ορθάνοιχτο, έτοιμοι να ακούσουν, με μια καρδιά που αγκαλιάζει τον εαυτό της, ζητώντας μια παρότρυνση, ένα φως. Σαν να κρέμονται από τα χείλη μου, σαν να με βλέπουν ως γκουρού, ως παντογνώστη, ζητώντας τον δρόμο μέσα στο σκοτάδι τους. Αυτοί που επιθυμούν να μάθουν, να ξαναγράψουν την ιστορία τους, με την προσοχή και τη φροντίδα που αξίζει σε κάθε νήμα της ζωής τους. Και υπάρχει η δεύτερη κατηγορία — εκείνοι που έχουν κλειδώσει τα παράθυρα της ψυχής τους, που δεν εμπιστεύονται εύκολα ούτε τον ίδιο τους τον εαυτό, πόσο μάλλον τη θεραπεία. Με τις αμφιβολίες τους σαν ασπίδα, αμφισβητούν τη σημασία του παρελθόντος, τη δύναμη της ανάμνησης. «Τι νόημα έχει να θυμηθώ;» ρωτούν, «Δεν είναι η ψυχανάλυση επιστήμη, το μόνο που χρειάζομαι είναι φίλοι.» Αυτοί που στεν...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα μιλήσουμε για αυτές τις φορές που η μητρότητα μοιάζει με άπιαστο όνειρο. Όχι γιατί δεν είναι αρκετή η επιθυμία, αλλά γιατί το σώμα, η ψυχή ή οι συνθήκες ψιθυρίζουν: «όχι τώρα».  Όμωςαυτό το «όχι» μπορεί να πονά όσο μια απουσία που δεν ονομάστηκε ποτέ. Μιλάω συχνά με γυναίκες που κουβαλούν μέσα τους αυτή την επιθυμία – άλλες την κρατούν με δισταγμό, άλλες με ενοχή, άλλες με παράπονο. Κάποιες δεν ένιωσαν ποτέ το κάλεσμα. Κάποιες το ένιωσαν, αλλά ο χρόνος τις πρόλαβε. Κάποιες ήθελαν, μα δεν μπορούσαν. Και σε όλες, μια κοινή ερώτηση: «Είμαι λιγότερο γυναίκα γι’ αυτό;» Η απάντηση είναι ένα σταθερό, βαθύ όχι. Η μητρότητα δεν ορίζει τη θηλυκότητα. Δεν είναι το μοναδικό νόημα της ζωής. Είναι μια δυνατότητα – ιερή, μα όχι υποχρεωτική. Και όταν δεν έρχεται, ή όταν η γυναίκα αποφασίζει πως δεν είναι ο δρόμος της, τότε αρχίζει ένα άλλο ταξίδι. Το ταξίδι της αποδοχής. Είναι εντάξει να μην νιώθεις έτοιμη. Είναι εντάξει να μη θέλεις. Είναι εντάξει να προσπα...

  Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου. Σήμερα γράφω για κάτι που συναντώ ξανά και ξανά στη θεραπεία. Και είναι καιρός να το πούμε δυνατά. Η σχέση του αναλυτή με τον αναλυόμενο δεν είναι μια απλή συνομιλία. Δεν είναι μια "τυπική" συνθήκη όπου δύο άνθρωποι κάθονται απέναντι και μιλούν για προβλήματα. Είναι ένα μοναδικό και άκρως ζωντανό πεδίο συνάντησης, προβολών, επιθυμιών, φόβων, και τελικά μεταμόρφωσης. Σε αυτή τη σχέση, συμβαίνουν τα πιο λεπτά και ουσιώδη πράγματα:Ο αναλυόμενος μπορεί να εμπιστευτεί για πρώτη φορά.Ο αναλυτής γίνεται "ο άλλος" που δεν πληγώνει, αλλά αντέχει.Γεννιέται ένας χώρος όπου το παρελθόν δεν επαναλαμβάνεται μηχανικά, αλλά ξαναζωντανεύει για να μεταποιηθεί. Δεν υπάρχει "ουδέτερος" αναλυτής.Υπάρχει ένας άνθρωπος που έχει επεξεργαστεί το δικό του υλικό, ώστε να μπορέσει να παραμείνει παρών. Να είναι το ασφαλές πλαίσιο όπου ο άλλος μπορεί να καταρρεύσει και να ξανασταθεί. Η μεταβίβαση δεν είναι εμπόδιο. Είναι το ίδιο το θεραπευτικό υλικό.Μέσα απ...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και θα σας γράψω λίγα λόγια για την αξία της Ψυχανάλυσης και πως είναι ένα Παράθυρο στον Εσωτερικό μας Κόσμο.   Η ψυχανάλυση είναι σαν έναν μαγικό φακό που μας βοηθά να δούμε βαθιά μέσα μας, εκεί που κρύβονται τα συναισθήματα, οι φόβοι και οι σκέψεις που δεν λέμε δυνατά. Είναι μια επιστήμη αλλά και μια τέχνη, που στόχο έχει να μας καταλάβει και να μας γιατρέψει από μέσα προς τα έξω. Τι είναι ψυχανάλυση;Η ψυχανάλυση είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας που ξεκίνησε από τον Σίγκμουντ Φρόιντ. Μας βοηθά να καταλάβουμε γιατί νιώθουμε όπως νιώθουμε και γιατί μερικές φορές κάνουμε πράγματα χωρίς να ξέρουμε ακριβώς το «γιατί». Με απλά λόγια, είναι σαν να μιλάς με έναν σοφό ντετέκτιβ που ψάχνει μαζί σου τα μυστικά που κρατάει το μυαλό σου. Γιατί είναι σημαντική;1. Μας βοηθά να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.Πολλές φορές νιώθουμε λύπη, θυμό ή φόβο χωρίς να ξέρουμε την αιτία. Η ψυχανάλυση μας βοηθά να καταλάβουμε αυτές τις σκέψεις και να βρούμε την ρίζα τους. 2. Λύνει παλιά μπερδ...