Γιατί νιώθεις έτσι;
Είναι εκείνο το βάρος στο στήθος που δεν λέει να φύγει. Η μέρα ξεκινά κι εσύ... δεν ξεκινάς μαζί της. Τα πάντα μοιάζουν μακριά, σαν να τα βλέπεις από πίσω απ’ το τζάμι. Οι άλλοι γελάνε, τρέχουν, μιλάνε — κι εσύ νιώθεις πως απλώς παρατηρείς τη ζωή, χωρίς να είσαι μέσα της.
Μπορεί να μην τρως. Ή μπορεί να τρως πολύ. Ίσως προσπαθείς να βρεις λίγη παρηγοριά σε κάτι γλυκό. Ίσως να ψάχνεις το “λίγο” μέσα σε πρόσωπα που δεν σε γεμίζουν. Ίσως να μένεις ξύπνια μέχρι αργά γιατί δεν θες να ξημερώσει. Γιατί κάθε πρωί σε περιμένει η ίδια σιωπή. Η ίδια ερώτηση: "Γιατί δεν νιώθω τίποτα;"Δεν είσαι περίεργος/η. Δεν είσαι λάθος. Δεν φταις.
Η ψυχή σου κουράστηκε. Κάτι μέσα σου πάλεψε πολύ. Και τώρα, αντί να φωνάζει, σωπαίνει.Μπορεί να ένιωσες ότι δεν σε βλέπουν. Ότι σε αγαπάνε μόνο όταν είσαι χαμογελαστός/ή, δυνατός/ή, “καλός/ή”. Κι έτσι έμαθες να φοράς μάσκες. Αλλά τώρα δεν αντέχεις άλλο να τις φοράς. Και δεν πειράζει.
Η αλήθεια είναι πως η έλλειψη όρεξης είναι τρόπος της καρδιάς να πενθήσει. Ίσως ένα όνειρο που δεν βγήκε. Ένα κομμάτι του εαυτού σου που έμεινε μόνο. Ή απλώς η συσσωρευμένη κούραση από το να προσποιείσαι ότι είσαι καλά, όταν μέσα σου καίγεσαι.Μην τρομάζεις. Δεν είναι για πάντα. Δεν χάνεται η όρεξη για ζωή.Κρύβεται. Κρύβεται εκεί που την πίκραναν. Εκεί που δεν την άκουσαν. Κι όταν αρχίσεις να μιλάς με ειλικρίνεια στον εαυτό σου, όταν του δώσεις χώρο χωρίς να τον κρίνεις, τότε… σιγά-σιγά, θα ξεμυτίσει ξανά. Όχι με φωνές. Αλλά σαν μικρό φως στο σκοτάδι.
Κι αν σήμερα δεν έχεις κουράγιο να κάνεις τίποτα , μην κάνεις τίποτα.Μείνε. Ανασάνε. Βάλε το χέρι στην καρδιά σου και πες της: "Σε νιώθω. Δεν θα σε πιέσω άλλο. Είμαι εδώ για σένα."Αυτό είναι αρκετό. Περισσότερο κι από το να σηκωθείς και να "κάνεις κάτι".
Η ελπίδα δεν είναι φωνή. Είναι παρουσία. Και είναι ακόμα μέσα σου...Ακόμα κι όταν δεν την νιώθεις.
