Γιατί νιώθεις έτσι;
Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα μιλήσω σε σένα που δεν έχεις όρεξη και δεν ξέρεις γιατί ή μπορεί και να το ξέρεις... αλλά να μην βρίσκεις τις λέξεις. Είναι εκείνο το βάρος στο στήθος που δεν λέει να φύγει. Η μέρα ξεκινά κι εσύ... δεν ξεκινάς μαζί της. Τα πάντα μοιάζουν μακριά, σαν να τα βλέπεις από πίσω απ’ το τζάμι. Οι άλλοι γελάνε, τρέχουν, μιλάνε — κι εσύ νιώθεις πως απλώς παρατηρείς τη ζωή, χωρίς να είσαι μέσα της. Μπορεί να μην τρως. Ή μπορεί να τρως πολύ. Ίσως προσπαθείς να βρεις λίγη παρηγοριά σε κάτι γλυκό. Ίσως να ψάχνεις το “λίγο” μέσα σε πρόσωπα που δεν σε γεμίζουν. Ίσως να μένεις ξύπνια μέχρι αργά γιατί δεν θες να ξημερώσει. Γιατί κάθε πρωί σε περιμένει η ίδια σιωπή. Η ίδια ερώτηση: "Γιατί δεν νιώθω τίποτα;"Δεν είσαι περίεργος/η. Δεν είσαι λάθος. Δεν φταις. Η ψυχή σου κουράστηκε. Κάτι μέσα σου πάλεψε πολύ. Και τώρα, αντί να φωνάζει, σωπαίνει.Μπορεί να ένιωσες ότι δεν σε βλέπουν. Ότι σε αγαπάνε μόνο όταν είσαι χαμογελαστός/ή, δυνατός/ή, “καλός/ή”. Κι έτσι...
