Κάνε μια παύση, για να ακούσεις το μέσα σου
Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και θέλω να σε ρωτήσω ,πόσα πράγματα έχεις να κάνεις σήμερα; Πόσες σκέψεις περνούν από το μυαλό σου κάθε ώρα; Και πόσες από αυτές έχεις προλάβει στ’ αλήθεια να καταλάβεις, να νιώσεις ή έστω να σκεφτείς λίγο παραπάνω;
Ζούμε σε μια εποχή που όλα τρέχουν. Όλα συμβαίνουν γρήγορα. Ειδοποιήσεις, υποχρεώσεις, συνεχής πληροφόρηση. Από το πρωί μέχρι το βράδυ, το μυαλό μας είναι γεμάτο πληροφορίες .Κάποιες φορές, μάλιστα, είναι τόσο γεμάτο, που δεν έχουμε ούτε ένα μικρό «χώρο» να ακούσουμε τον εαυτό μας.
Ο ψυχικός μας κόσμος δεν λειτουργεί με την ίδια ταχύτητα. Χρειάζεται χρόνο. Χρειάζεται σιωπή. Και κυρίως, χρειάζεται χώρο. Χώρο για να σκεφτεί, να επεξεργαστεί αυτά που νιώθουμε, αυτά που μας συμβαίνουν, αυτά που κουβαλάμε από παλιά. Όταν όμως αυτός ο εσωτερικός χώρος καταλαμβάνεται από συνεχή θόρυβο – εξωτερικό ή εσωτερικό – τότε δεν υπάρχει πια χώρος για αληθινή σκέψη ή συναίσθημα. Μόνο για αντίδραση.
Κι εκεί είναι που αρχίζουμε να λειτουργούμε σαν μηχανές.
Να λειτουργούμε αυθόρμητα, χωρίς να καταλάβουμε αυτό που νιώθουμε. Να κρύβουμε την πίεση κάτω από το χαλί. Να γελάμε ενώ μέσα μας στεγνώνουμε. Ο ψυχισμός προσπαθεί να προστατευτεί. Το κάνει όπως μπορεί: είτε με αποστασιοποίηση, είτε με θυμό, είτε με αδιαφορία. Όμως αυτά δεν είναι λύσεις. Είναι τρόποι να επιβιώσεις για λίγο. Όχι να ζήσεις ουσιαστικά.
Και κάπου εκεί, η ψυχοθεραπεία – και ειδικά η ψυχανάλυση – έχει κάτι πολύτιμο να προσφέρει. Ένα σταθερό, ασφαλές πλαίσιο, όπου ο άνθρωπος μπορεί να αρχίσει να βλέπει τι πραγματικά νιώθει, τι σκέφτεται, τι κουβαλάει από σχέσεις και εμπειρίες που έχουν αφήσει σημάδια μέσα του. Έναν τόπο όπου δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα. Δεν χρειάζεται να είναι «καλά». Αρκεί να είναι αληθινός. Να αφήσει τον εαυτό του να ακουστεί, και μέσα από αυτό να τον γνωρίσει καλύτερα. Να του δείξει κατανόηση.
Η αντοχή δεν είναι να μη μιλάς. Δεν είναι να συνεχίζεις με κάθε κόστος. Πραγματική αντοχή είναι να μπορείς να σταθείς μέσα σε αυτό που σε δυσκολεύει, και να του δώσεις ένα νόημα. Όχι να το σπρώχνεις μακριά, αλλά να το κατανοείς. Να του βρίσκεις λόγια. Και για να συμβεί αυτό, χρειάζεται χώρος. Όχι απλώς χρόνος ημερολογιακά. Αλλά εσωτερικός χώρος – σαν ένα δωμάτιο μέσα μας που μπορεί να αντέχει αυτά που μέχρι τώρα δεν είχαμε πού να τα αφήσουμε.
Το να αρχίσει κανείς να φροντίζει αυτόν τον χώρο δεν σημαίνει ότι πρέπει να τα αλλάξει όλα. Μπορεί να ξεκινήσει από κάτι απλό. Δεκαπέντε λεπτά την ημέρα χωρίς κινητό. Μια μικρή στιγμή σιωπής. Μια απόφαση να σταματήσεις για λίγο και να δεις πώς νιώθεις. Μια πρώτη συνάντηση με έναν άνθρωπο που είναι εκεί για να σε ακούσει χωρίς να σε κρίνει. Αυτά τα μικρά είναι που ανοίγουν τον δρόμο για τα βαθύτερα.
Γιατί, όσο πιο φορτωμένο είναι το έξω, τόσο πιο πολύτιμο γίνεται το μέσα.
👉 Άνοιξέ το στο Spotify
