Κατερίνα Γώγου
Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για μια γυναίκα που θαυμάζω πολύ για το μυαλό της, που την έχετε δει σε ελληνικές ταινίες, την έχετε διαβάσει σε ποιήματα, έχετε ακούσει στίχους της σε τραγούδια, όπως το «Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα»αλλά που ίσως δεν ξέρετε τι είχε μέσα στην ψυχή της...
Πίσω από τα λόγια της, υπήρχε μια ψυχή που αιμορραγούσε σιωπηλά.Και ίσως, όσοι περπατάτε σε σκοτεινά ψυχικά τοπία, να τη νιώσετε σαν δική σας φωνή,γιατί κάτι από το δικό της μέσα, ίσως μοιάζει επικίνδυνα με το δικό σας.
Τη λέγανε Κατερίνα. Κατερίνα Γώγου.Και μιλούσε αλλιώς. Όχι με στόμφο, όχι με ψέματα. Με λέξεις που πονούσαν, σαν γροθιά στο στομάχι.Ήταν ηθοποιός, ποιήτρια, μάνα, ερωτευμένη, επαναστάτρια, παιδί. Όλα μαζί. Και κανένα απ' αυτά δε την προστάτεψε απ’ τον γκρεμό.
Γεννήθηκε μέσα σε έναν κόσμο που έλεγε ψέματα, κι εκείνη δεν άντεχε ούτε ένα. Είχε μυαλό κοφτερό ,πιο κοφτερό κι απ’ τις λέξεις της.
Ήξερε να αγαπάει με όλο της το είναι , χωρίς φραγμούς, χωρίς όρους, χωρίς φόβο. Και κάποια στιγμή... ερωτεύτηκε βαθιά τον Παύλο Τάσιο, έναν σκηνοθέτη με έντονο ταμπεραμέντο, καλλιτέχνη με πάθος και βλέμμα που έκαιγε, σχεδόν όπως το δικό της. Τον αγάπησε με λαχτάρα, με εμπιστοσύνη, με εκείνη τη σχεδόν αφελή πίστη πως ο έρωτας μπορεί να σε σώσει. Μαζί του απέκτησε μια κόρη, τη Μυρτώ· ένα παιδί που έγινε ο κόσμος της ολόκληρος, μια ανάσα μέσα στο χάος και ίσως η μόνη της σταθερά σ' έναν κόσμο που διαρκώς γκρεμιζόταν.
Η μητρότητα όπως γίνεται πάντα,δεν ήρθε με οδηγίες. Δεν της δίδαξε ισορροπία, δεν της έδωσε σταθερότητα. Της έδωσε όμως μια Μυρτώ και αυτή ήταν το παν. Τη μεγάλωσε όπως ήξερε, όπως μπορούσε, όπως της το επέτρεπε το χάος μέσα της. Ήταν η μητέρα της, αλλά και κάτι παραπάνω· ένα μείγμα γυναίκας που προσπαθούσε να σταθεί όρθια, φίλης που δεν ήξερε πώς να προστατέψει, και παιδιού που ζητούσε κι εκείνο αγκαλιά.
Η Μυρτώ έπεσε στα ναρκωτικά, και η Κατερίνα , αντί να μείνει απέξω να της ρίξει σχοινί ,πήδηξε μαζί της στο σκοτάδι. Πίστευε πως έτσι θα την καταλάβει, πως ίσως καταφέρει να της δείξει έναν δρόμο. Αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να βυθιστεί κι η ίδια μέσα σε αυτά...Το αλκοόλ, τα χάπια, τα βράδια που δεν ξημέρωναν... έγιναν καθημερινότητα.
Οι φίλοι λίγοι. Η αγάπη απούσα. Η αποδοχή ανύπαρκτη. Κι εκείνη; Μιλούσε με ποιήματα. Φώναζε με στίχους. Δεν έγραφε για να γίνει ποιήτρια ,έγραφε για να μην πεθάνει.
Και όμως, πέθανε. Σιγά σιγά. Μέρα με τη μέρα. Ώσπου στις 3 Οκτωβρίου 1993, το σώμα της απλώς την ακολούθησε εκεί που η ψυχή της είχε ήδη φύγει.
Από τότε, χρόνια μετά, η φωνή της δεν σταμάτησε. Γιατί η Κατερίνα δεν ζήτησε τίποτα, μόνο να τη νιώσουμε.Και όσο υπάρχουν άνθρωποι που δεν αντέχουν την υποκρισία, που σπάνε από τον πόνο και ψάχνουν αλήθεια, τόσο η Κατερίνα θα ξαναμιλάει.Μ’ ένα ποίημα. Μ’ ένα βλέμμα. Μ’ ένα "εμένα με νοιάζει".
Μετά τον θάνατο της μητέρας της το 1993, η Μυρτώ Τάσιου εγκαταστάθηκε στην Ιταλία, σε κοινότητα απεξάρτησης, προσπαθώντας να γιατρέψει τις πληγές που της άφησε μια παιδική ηλικία γεμάτη αγάπη αλλά και εσωτερικό χάος. Εκεί, ζωγράφιζε, έγραφε ποιήματα και κρατούσε σιωπηλό πόνο μακριά από όλους. Το 2015, σε ένα ταξίδι στην Αθήνα, βρέθηκε νεκρή στα 48 της. Ο θάνατός της έμεινε ανεξήγητος — μια σιωπή που έμοιαζε με συνέχεια της ζωής της.
Η σχέση της Κατερίνας με τη Μυρτώ ήταν βαθιά και οδυνηρή. Υπήρχε αγάπη, αλλά και ενοχή, φόβος, σιωπές. Η Κατερίνα την αποκαλούσε "η μόνη μου πατρίδα", μα κουβαλούσε τόσο πόνο που δεν μπορούσε πάντα να είναι η μάνα που ήθελε. Κι η Μυρτώ την αγαπούσε με όλο της το είναι, αλλά δεν μπορούσε να τη σώσει. Έμειναν δεμένες, ακόμη και μέσα στο σκοτάδι.
👉 Άνοιξέ το στο Spotify
@anthisouvatzoglou ολόκληρο το άρθρο link in bio 🔗 #anthisouvatzoglou #psychoanalyseto #ψυχολογία #ψυχαναλυση #ψυχικήυγεία #κατεριναγωγου #μητερα #κορη #ερωτας ♬ Tha S' Agapo - Dimitra Galani
