Ανθή Σουβατζόγλου – Ψυχανάλυση, Ψυχολογία & Αυτογνωσία-psychoanalyseto

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για μια γυναίκα που θαυμάζω πολύ για το μυαλό της, που  την έχετε δει σε ελληνικές ταινίες, την έχετε διαβάσει σε ποιήματα, έχετε ακούσει στίχους της σε τραγούδια, όπως το «Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα»αλλά που ίσως δεν ξέρετε τι είχε μέσα στην ψυχή της... Πίσω από τα λόγια της, υπήρχε μια ψυχή που αιμορραγούσε σιωπηλά.Και ίσως, όσοι περπατάτε σε σκοτεινά ψυχικά τοπία, να τη νιώσετε σαν δική σας φωνή,γιατί κάτι από το δικό της μέσα, ίσως μοιάζει επικίνδυνα με το δικό σας. Τη λέγανε Κατερίνα. Κατερίνα Γώγου.Και μιλούσε αλλιώς. Όχι με στόμφο, όχι με ψέματα. Με λέξεις που πονούσαν, σαν γροθιά στο στομάχι.Ήταν ηθοποιός, ποιήτρια, μάνα, ερωτευμένη, επαναστάτρια, παιδί. Όλα μαζί. Και κανένα απ' αυτά δε την προστάτεψε απ’ τον γκρεμό. Γεννήθηκε μέσα σε έναν κόσμο που έλεγε ψέματα, κι εκείνη δεν άντεχε ούτε ένα. Είχε μυαλό κοφτερό ,πιο κοφτερό κι απ’ τις λέξεις της. Ήξερε να αγαπάει με όλο της το είναι , χωρίς φραγμούς, χωρίς ...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για κάποιον με φωνή που αγαπούσε την αλήθεια... Ο Παύλος Σιδηρόπουλος ήταν ένας άνθρωπος που σημάδεψε την ελληνική μουσική και κουλτούρα με το πάθος, το ταλέντο και την αμεσότητά του. Ήταν ανιψιός της σπουδαίας συγγραφέως Έλλης Αλεξίου, η οποία μέσα από έργα όπως «Το σπίτι με τα τρία πατώματα» και «Οι νέοι με τη χάρτινη ταυτότητα» έδωσε φωνή σε όσους δεν είχαν. Παράλληλα, ήταν δισέγγονος του Γεώργιου Ζορμπά, του ανθρώπου που ενέπνευσε τον Νίκο Καζαντζάκη να γράψει τον «Αλέξη Ζορμπά», ένα σύμβολο ελευθερίας και πάθους. Παρότι ξεκίνησε σπουδές στα μαθηματικά, δεν τις ολοκλήρωσε, γιατί η τέχνη ήταν η αληθινή του κλίση. Με την κιθάρα του και τη φωνή του, έφερε την ροκ μουσική στην Ελλάδα, δίνοντας φωνή στην αμφισβήτηση, την ελευθερία και την αναζήτηση της αλήθειας. Τον αποκαλούσαν «Πρίγκιπα της Ροκ» γιατί δεν ήταν απλά ένας μουσικός — ήταν ένας πρωτοπόρος που άλλαξε τη μουσική σκηνή με το στυλ, την ελευθερία και το θάρρος του. Με τη μοναδι...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα προσπαθήσω να σας βάλω μέσα στο ψυχαναλυτικό δωμάτιο, σε μια φανταστική συνεδρία με έναν σπάνιο και σπουδαίο καλλιτέχνη: τον Όζι Όσμπορν. Έναν άνθρωπο που για δεκαετίες φώναζε με όλη του τη δύναμη πάνω σε σκηνές, που έγινε σύμβολο του heavy metal, που πέρασε από τον θρίαμβο στον εφιάλτη και πίσω — αλλά που ποτέ δεν άφησε πραγματικά να ακουστεί η πιο βαθιά του φωνή: αυτή που έτρεμε. Σήμερα, μέσα από μια ψυχαναλυτική οπτική, θα προσπαθήσουμε να φανταστούμε:Αν ο Όζι καθόταν σε έναν θεραπευτικό καναπέ, τι θα έλεγε; Και τι θα του απαντούσε ο αναλυτής του; Δεν θα ακούσετε εξομολογήσεις τύπου σκανδάλου, ούτε ατάκες από ροκ ντοκιμαντέρ. Θα ακούσετε έναν άνθρωπο γυμνό από μάσκες — να μιλά όχι σαν σταρ, αλλά σαν Τζον Μάικλ Όσμπορν:το παιδί από το Μπέρμιγχαμ, που τραγουδούσε επειδή δεν άντεχε να σωπαίνει. Αν είστε θαυμαστές του, ίσως τον γνωρίσετε ξανά.Κι αν παλεύετε κι εσείς με σκιές — ίσως δείτε και κάτι από τον εαυτό σας. Θεραπευτής:Καλησπέρα, Όζι. Ξεκιν...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και θα σας μιλήσω για τον εθισμό. Μια σχέση που αρχίζει σαν ψίθυρος και τελικά γίνεται κραυγή. Ο εθισμός σπάνια κάνει θόρυβο όταν φτάνει. Δεν σε προειδοποιεί. Δεν μοιάζει επικίνδυνος. Αντιθέτως, παρουσιάζεται σαν λύση. Σαν τρόπος να αντέξεις. Μπαίνει στη ζωή μας διακριτικά, σχεδόν φυσικά, μέσα από πράγματα που μοιάζουν ακίνδυνα — μια συνήθεια, μια παρηγοριά, μια ανακούφιση. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν ξυπνά ένα πρωί και αποφασίζει να εθιστεί. Πίσω από κάθε εθισμό υπάρχει μια ανάγκη. Κάτι που λείπει ή πονάει. Μια αγωνία που δεν ειπώθηκε, μια μοναξιά που κουβαλήθηκε σιωπηλά, ένα βάρος που έγινε ασήκωτο. Ο εθισμός έρχεται ως απάντηση σ’ αυτό που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε αλλιώς. Το πρόβλημα είναι πως όσο περισσότερο βασιζόμαστε σε αυτό το «στήριγμα», τόσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από τον εαυτό μας. Χάνεται η ισορροπία, παραμορφώνεται η κρίση, και τελικά εγκλωβιζόμαστε. Ο εθισμός αρχίζει να παίρνει αποφάσεις για εμάς. Και συχνά, εκεί που νομίζουμε ...