Ο Όζι Όσμπορν στον καναπέ: Μια υποθετική ψυχαναλυτική συνέντευξη με τον άνθρωπο πίσω από τον μύθο
Έναν άνθρωπο που για δεκαετίες φώναζε με όλη του τη δύναμη πάνω σε σκηνές, που έγινε σύμβολο του heavy metal, που πέρασε από τον θρίαμβο στον εφιάλτη και πίσω — αλλά που ποτέ δεν άφησε πραγματικά να ακουστεί η πιο βαθιά του φωνή: αυτή που έτρεμε.
Σήμερα, μέσα από μια ψυχαναλυτική οπτική, θα προσπαθήσουμε να φανταστούμε:Αν ο Όζι καθόταν σε έναν θεραπευτικό καναπέ, τι θα έλεγε; Και τι θα του απαντούσε ο αναλυτής του;
Δεν θα ακούσετε εξομολογήσεις τύπου σκανδάλου, ούτε ατάκες από ροκ ντοκιμαντέρ. Θα ακούσετε έναν άνθρωπο γυμνό από μάσκες — να μιλά όχι σαν σταρ, αλλά σαν Τζον Μάικλ Όσμπορν:το παιδί από το Μπέρμιγχαμ, που τραγουδούσε επειδή δεν άντεχε να σωπαίνει.
Αν είστε θαυμαστές του, ίσως τον γνωρίσετε ξανά.Κι αν παλεύετε κι εσείς με σκιές — ίσως δείτε και κάτι από τον εαυτό σας.
Θεραπευτής:Καλησπέρα, Όζι. Ξεκινάμε όποτε νιώσεις έτοιμος. Μπορείς να μου πεις, αν θες, ποιος νιώθεις πως είσαι;
Όζι:(σιωπή… μετά γέλιο)Ξέρεις, όλο με λένε “ο πρίγκιπας του σκότους”, αλλά αν ρωτούσες τον μικρό Τζον Μάικλ από το Άστον του Μπέρμιγχαμ, θα σου έλεγε: “είμαι ένα παιδί που δεν κατάλαβε ποτέ τι σημαίνει να σε κοιτάνε με αγάπη”.Ο πατέρας μου… αυστηρός. Η μάνα μου… κουρασμένη. Εγώ, με μαθησιακά προβλήματα, δεν μπορούσα να διαβάσω, όλοι γελούσαν. Ντρεπόμουν να μιλήσω. Αλλά όταν τραγουδούσα, ήταν σαν να εξαφανιζόταν όλο αυτό.
Θεραπευτής:Και τότε άρχισε να χτίζεται ο Όζι;
Όζι:Όχι. Τότε άρχισα να φτιάχνω μια στολή για να κρύβομαι. Η μουσική ήταν η πρώτη μου μάσκα. Μετά ήρθαν οι ουσίες. Πρώτα έπινα για να χαλαρώσω, μετά για να επιβιώσω. Όταν βγήκα στη σκηνή με τους Sabbath, τρόμαξα τόσο που έπρεπε να πιω για να αντέξω. Κι αυτό συνεχίστηκε.Όλοι νόμιζαν πως ήμουν άγριος, ελεύθερος. Αλλά εγώ… φοβόμουν μέχρι θανάτου να είμαι νηφάλιος. Ξέρεις γιατί; Γιατί όταν ήμουν καθαρός, ένιωθα ξανά τον μικρό, ασήμαντο, άχρηστο εαυτό μου.
Θεραπευτής:Ουσιαστικά, το σκοτάδι σε προστάτευε από το πιο σκοτεινό σου κομμάτι: το αίσθημα ότι δεν αξίζεις…
Όζι:(μακρά σιωπή)Ναι… Δεν είχα λέξεις γι' αυτό. Μόνο φωνές, ήχους, κραυγές. Η μουσική ήταν η κραυγή που κανείς δεν μπόρεσε να ακούσει όταν ήμουν παιδί.Και οι ουσίες; Ήταν σαν παραμύθι. Μου έλεγαν “είσαι δυνατός, είσαι κάποιος”. Μέχρι που δεν ήμουν πια κανείς. Έπαιρνα 40 χάπια τη μέρα και δεν ήξερα καν πού βρισκόμουν.
Θεραπευτής:Τι έψαχνες τελικά;
Όζι:Αποδοχή… Κάποιον να μου πει “είσαι εντάξει όπως είσαι”. Όχι για τον θόρυβο, ούτε για τα κατορθώματα. Για τον πραγματικό Όζι. Που δεν είναι ούτε θεός, ούτε δαίμονας. Ένα φοβισμένο παιδί που ήθελε να το ακούσουν χωρίς να γελάσουν.
Θεραπευτής:Και τώρα, τι θα έλεγες σε εκείνο το παιδί;
Όζι:(χαμηλόφωνα)Δεν φταις εσύ. Δεν χρειάζεται να φωνάζεις πια. Είμαι εδώ. Σε ακούω.
Ένα σχόλιο από εμένα:
"Ο Όζι Όσμπορν δεν υπήρξε μόνο ένα μουσικό φαινόμενο — ήταν η επιτομή του ανθρώπου που χτίζει μύθους για να κρύψει πληγές. Αν είχε βρεθεί νωρίτερα ένας χώρος να μιλήσει, να βγάλει το τραύμα αντί να το μουδιάσει, ίσως η πορεία του να ήταν λιγότερο αυτοκαταστροφική.Η δημιουργικότητα μπορεί να είναι οδός λύτρωσης — όμως χρειάζεται και εσωτερική εργασία. Ο άνθρωπος δεν είναι το είδωλο. Είναι ο καθρέφτης πίσω από τη μάσκα. Κι αυτός ο άνθρωπος αξίζει βοήθεια."
👉 Άνοιξέ το στο Spotify
@anthisouvatzoglou ολόκληρο το άρθρο link in bio 🔗 #anthisouvatzoglou #psychoanalyseto #αρθραγιατηνψυχαναλυση #blacksabbath #ozzyosbourne ♬ original sound - Black sabbath
