Η άπιαστη μητρότητα: Μια σιωπηλή επιθυμία
Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα μιλήσουμε για αυτές τις φορές που η μητρότητα μοιάζει με άπιαστο όνειρο. Όχι γιατί δεν είναι αρκετή η επιθυμία, αλλά γιατί το σώμα, η ψυχή ή οι συνθήκες ψιθυρίζουν: «όχι τώρα».
Όμωςαυτό το «όχι» μπορεί να πονά όσο μια απουσία που δεν ονομάστηκε ποτέ.
Μιλάω συχνά με γυναίκες που κουβαλούν μέσα τους αυτή την επιθυμία – άλλες την κρατούν με δισταγμό, άλλες με ενοχή, άλλες με παράπονο. Κάποιες δεν ένιωσαν ποτέ το κάλεσμα. Κάποιες το ένιωσαν, αλλά ο χρόνος τις πρόλαβε. Κάποιες ήθελαν, μα δεν μπορούσαν. Και σε όλες, μια κοινή ερώτηση: «Είμαι λιγότερο γυναίκα γι’ αυτό;»
Η απάντηση είναι ένα σταθερό, βαθύ όχι.
Η μητρότητα δεν ορίζει τη θηλυκότητα. Δεν είναι το μοναδικό νόημα της ζωής. Είναι μια δυνατότητα – ιερή, μα όχι υποχρεωτική. Και όταν δεν έρχεται, ή όταν η γυναίκα αποφασίζει πως δεν είναι ο δρόμος της, τότε αρχίζει ένα άλλο ταξίδι. Το ταξίδι της αποδοχής.
Είναι εντάξει να μην νιώθεις έτοιμη. Είναι εντάξει να μη θέλεις. Είναι εντάξει να προσπαθείς και να πονάς. Δεν είσαι μόνη σου.
Η ψυχή μας χρειάζεται χώρο για να πενθήσει αυτό που δεν έγινε, χωρίς ντροπή. Χρειάζεται χώρο για να φωτίσει το «γιατί» πίσω από τις επιλογές μας. Κι εμείς οι ψυχαναλυτές δεν κρατάμε απαντήσεις – κρατάμε χώρο. Για να γεννηθούν οι δικές σου.
Αν η μητρότητα μοιάζει μακρινή ή απαγορευμένη, μην σωπάσεις. Μίλα. Γράψε. Κλάψε. Θύμωσε. Και κυρίως: βάλε όρια στην εσωτερική σου κριτική. Δεν αποτυγχάνεις. Διανύεις έναν από τους πιο βαθιά υπαρξιακούς διαλόγους που μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος: «Ποιος είμαι, αν δεν είμαι αυτό που περίμενα να γίνω;»
Είμαι εδώ, για να στο πω καθαρά: Είσαι αρκετή. Και είσαι ολόκληρη. Ακόμη κι αν η μήτρα σου έμεινε σιωπηλή, η ψυχή σου είναι γεμάτη δυνατότητες για δημιουργία, φροντίδα, νόημα.
Η μητρότητα δεν είναι η μόνη μορφή γέννας. Μπορείς να γεννήσεις εσένα. Ξανά και ξανά. Και αυτό, ίσως, είναι το πιο μεγάλο θαύμα.
