Ανθή Σουβατζόγλου Psychoanalyseto

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας πω λίγα λόγια για τα τραύματα εκείνα που μας διαμόρφωσαν μέσα στα χρόνια. Ξέρετε...Υπάρχουν τραύματα που δεν φωνάζουν, αλλά ψιθυρίζουν μέσα μας κάθε μέρα!Τραύματα παιδικά, τραύματα από απώλειες, προδοσίες, σιωπές, ή λέξεις που ειπώθηκαν άγαρμπα και ρίζωσαν βαθιά. Δεν είναι πάντα μεγάλα γεγονότα. Μπορεί να είναι και οι μικρές στιγμές που ένιωσες αόρατη, που δεν ακούστηκες, που φοβήθηκες και δεν είχες πού να στραφείς.Αυτά τα τραύματα, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, μας μαθαίνουν πώς να αγαπάμε, πώς να φοβόμαστε, πώς να επιβιώνουμε. Μπορεί να γίνουν σκιές στις σχέσεις μας, στους στόχους μας, στη φωνή που μιλάμε στον εαυτό μας. Η ψυχαναλυτική ματιά δεν προσφέρει έτοιμες λύσεις. Δεν υπόσχεται να σβήσει το παρελθόν. Αλλά προσκαλεί τον άνθρωπο σε μια ήρεμη, συχνά απαιτητική, μα πάντα λυτρωτική διερεύνηση. Μια ματιά που δεν κρίνει, δεν επισπεύδει, δεν σπρώχνει. Απλώς ανοίγει χώρο. Για κατανόηση. Για συγκίνηση. Για εκείνη την ανακούφιση που έρχεται ...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα μιλήσουμε για αυτές τις φορές που η μητρότητα μοιάζει με άπιαστο όνειρο. Όχι γιατί δεν είναι αρκετή η επιθυμία, αλλά γιατί το σώμα, η ψυχή ή οι συνθήκες ψιθυρίζουν: «όχι τώρα».  Όμωςαυτό το «όχι» μπορεί να πονά όσο μια απουσία που δεν ονομάστηκε ποτέ. Μιλάω συχνά με γυναίκες που κουβαλούν μέσα τους αυτή την επιθυμία – άλλες την κρατούν με δισταγμό, άλλες με ενοχή, άλλες με παράπονο. Κάποιες δεν ένιωσαν ποτέ το κάλεσμα. Κάποιες το ένιωσαν, αλλά ο χρόνος τις πρόλαβε. Κάποιες ήθελαν, μα δεν μπορούσαν. Και σε όλες, μια κοινή ερώτηση: «Είμαι λιγότερο γυναίκα γι’ αυτό;» Η απάντηση είναι ένα σταθερό, βαθύ όχι. Η μητρότητα δεν ορίζει τη θηλυκότητα. Δεν είναι το μοναδικό νόημα της ζωής. Είναι μια δυνατότητα – ιερή, μα όχι υποχρεωτική. Και όταν δεν έρχεται, ή όταν η γυναίκα αποφασίζει πως δεν είναι ο δρόμος της, τότε αρχίζει ένα άλλο ταξίδι. Το ταξίδι της αποδοχής. Είναι εντάξει να μην νιώθεις έτοιμη. Είναι εντάξει να μη θέλεις. Είναι εντάξει να προσπα...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου. Σήμερα γράφω για κάτι που συναντώ ξανά και ξανά στη θεραπεία. Και είναι καιρός να το πούμε δυνατά. Η σχέση του αναλυτή με τον αναλυόμενο δεν είναι μια απλή συνομιλία. Δεν είναι μια "τυπική" συνθήκη όπου δύο άνθρωποι κάθονται απέναντι και μιλούν για προβλήματα. Είναι ένα μοναδικό και άκρως ζωντανό πεδίο συνάντησης, προβολών, επιθυμιών, φόβων, και τελικά μεταμόρφωσης. Σε αυτή τη σχέση, συμβαίνουν τα πιο λεπτά και ουσιώδη πράγματα:Ο αναλυόμενος μπορεί να εμπιστευτεί για πρώτη φορά.Ο αναλυτής γίνεται "ο άλλος" που δεν πληγώνει, αλλά αντέχει.Γεννιέται ένας χώρος όπου το παρελθόν δεν επαναλαμβάνεται μηχανικά, αλλά ξαναζωντανεύει για να μεταποιηθεί. Δεν υπάρχει "ουδέτερος" αναλυτής. Υπάρχει ένας άνθρωπος που έχει επεξεργαστεί το δικό του υλικό, ώστε να μπορέσει να παραμείνει παρών. Να είναι το ασφαλές πλαίσιο όπου ο άλλος μπορεί να καταρρεύσει και να ξανασταθεί. Η μεταβίβαση δεν είναι εμπόδιο. Είναι το ίδιο το θεραπευτικό υλικό.Μέσα απ...