Η φωνή μέσα μας
Είναι εκείνη η φωνή που μας τραβάει πίσω όταν πάμε να πετάξουμε. Που λέει “Δεν είναι για σένα αυτό”, “Θα γελάσουν μαζί σου”, “Δεν είσαι έτοιμος”, “Δεν είσαι αρκετός”. Κάποτε την λέγαν “φόβο”, άλλοτε “συνείδηση”, μα τις περισσότερες φορές... την λένε “εσωτερικό κριτή”.
Όχι, δεν γεννηθήκαμε με αυτόν. Τον πλάσαμε λίγο λίγο. Από τις φωνές που άκουσαν τα αυτιά μας όταν ακόμη δεν ξέραμε τι να κρατήσουμε και τι να αφήσουμε. Ένα “πρόσεχε, μην κάνεις λάθος” από έναν δάσκαλο. Ένα “μα τι είναι αυτά τα ρούχα που φοράς;” από μια φίλη. Ένα βλέμμα που δεν συγχώρεσε το δάκρυ μας όταν ήμασταν πέντε χρονών. Και χωρίς να το καταλάβουμε, αυτές οι φωνές μπήκαν μέσα μας. Έγιναν νόμοι. Κανόνες. Σκιές.
Ο εσωτερικός κριτής δεν είναι κακός από πρόθεση. Είναι ένας τρομαγμένος φύλακας. Κάποιος που νομίζει ότι μας προστατεύει. Που λέει “Μην εκτεθείς”, “Μην ρισκάρεις”, γιατί νομίζει πως ο κόσμος εκεί έξω είναι σκληρός, όπως κάποτε όντως ήταν. Κι έτσι, μένουμε μικροί. Μαζεμένοι. Ακίνητοι. Για να μην πονέσουμε ξανά.Κι όμως, ο πόνος δεν αποφεύγεται με το να μην ζεις. Ούτε η απόρριψη ξεγελιέται με το να μην εκφράζεσαι. Αντίθετα, αυτός ο κριτής τελικά σε απορρίπτει πιο πολύ κι από τους άλλους. Γιατί σε κόβει στα δύο. Σε κάνει να βλέπεις τον εαυτό σου σαν κάτι που πρέπει πάντα να διορθώσεις. Σαν άσκηση με κόκκινα “λάθη” δίπλα. Σαν σχέδιο που δεν τελειώνει ποτέ.
Μα η ζωή δεν είναι διαγώνισμα. Δεν είναι εξέταση. Είναι σχέση.Κι εκεί αρχίζει η θεραπεία: όχι στο να τον φιμώσεις — αλλά στο να τον ακούσεις με αγάπη. Να τον ρωτήσεις: “Γιατί το λες αυτό; Από πού έρχεσαι;”. Και τότε μπορεί να σου αποκαλύψει την πληγή του. Ίσως μιλήσει με τη φωνή της μητέρας σου, ή του παιδιού που κάποτε δεν ήξερε πώς να ζητήσει αγάπη. Και τότε θα τον δεις: η σκληρότητά του ήταν απλώς το καμουφλάζ του φόβου.
Αν του χαμογελάσεις, αν του πεις “Δεν πειράζει”, αν του επιτρέψεις να υπάρχει αλλά να μην σε οδηγεί, κάτι αλλάζει. Αρχίζεις να γίνεσαι πάλι φίλος με τον εαυτό σου. Και τότε, ο εσωτερικός σου κόσμος μαλακώνει. Δεν έχει πια τόσες γωνίες. Δεν σφίγγει τόσο το στήθος όταν κάνεις λάθος. Γιατί τώρα, υπάρχει χώρος για καλοσύνη. Για αποτυχία. Για δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες.
Δεν θα φύγει ποτέ εντελώς αυτή η φωνή. Και ίσως, δεν χρειάζεται. Ίσως απλώς να πρέπει να μάθουμε να την ακούμε, χωρίς να την πιστεύουμε πάντα.
Να της δίνουμε ένα ζεστό κάθισμα, αλλά όχι το τιμόνι.
