Τα στερεότυπα της γαμήλιας τελετής
Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για την τελετή του γάμου και πως τελικά είναι ένα κοινωνικό σενάριο σε επανάληψη.
Η γαμήλια τελετή, αν και παρουσιάζεται ως μια προσωπική στιγμή αγάπης και ένωσης, συχνά εξελίσσεται σε μια παράσταση γεμάτη προκαθορισμένους ρόλους, συμβολισμούς και κοινωνικές προσδοκίες. Το "λευκό φόρεμα", η "παράδοση της νύφης από τον πατέρα", η "τούρτα με τους ορόφους" και ο "πρώτος χορός", δεν είναι απλώς ρομαντικές λεπτομέρειες· είναι στοιχεία ενός σεναρίου που έχει γραφτεί από και για την κοινωνία, πολύ πριν γεννηθούν οι πρωταγωνιστές.
Τα στερεότυπα της τελετής λειτουργούν σαν ένα τελετουργικό πεδίο επιβεβαίωσης: της κανονικότητας, της επιτυχίας, του "πρέπει". Σε ασυνείδητο επίπεδο, ενεργοποιούν αρχέτυπα ρόλων — η νύφη ως παρθένα θεά, ο γαμπρός ως προστάτης, η οικογένεια ως εγγυητής της σταθερότητας. Το ατομικό συναίσθημα δίνει τη θέση του στο συλλογικό φαντασιακό.
Η επιθυμία για μια "τέλεια" τελετή συχνά οδηγεί σε άγχος, υπερεπένδυση σε λεπτομέρειες και ενίοτε αποσυνδέει τους ανθρώπους από το πραγματικό νόημα της ένωσης. Αντί για μια πράξη αυθεντικής σύνδεσης, η τελετή γίνεται μια αναπαράσταση κοινωνικών προσδοκιών, που ,παρά την εξέλιξη των καιρών, δύσκολα αλλάζουν.
Ως ψυχαναλύτρια, παρατηρώ συχνά πώς αυτή η ανάγκη συμμόρφωσης με το "τυπικό του γάμου" συνδέεται με βαθύτερα ψυχικά αιτήματα: την ανάγκη αποδοχής, την επιβεβαίωση της ταυτότητας μέσα από τον κοινωνικό καθρέφτη, τον φόβο του αποκλεισμού αν "το κάνουμε αλλιώς".
Ίσως έχει έρθει η στιγμή να αποδομήσουμε αυτά τα στερεότυπα όχι με επιθετικότητα, αλλά με επίγνωση. Να ξανασκεφτούμε την τελετή ως χώρο προσωπικής έκφρασης, και όχι ως υποχρέωση προς ένα άκαμπτο πολιτισμικό σενάριο.
Σε τελική ανάλυση, το σημαντικό δεν είναι αν η νύφη φοράει λευκό, αλλά αν το "ναι" που λέγεται, είναι δικό της.
