Ανθή Σουβατζόγλου Psychoanalyseto

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για την τελετή του γάμου και πως τελικά είναι ένα κοινωνικό σενάριο σε επανάληψη. Η γαμήλια τελετή, αν και παρουσιάζεται ως μια προσωπική στιγμή αγάπης και ένωσης, συχνά εξελίσσεται σε μια παράσταση γεμάτη προκαθορισμένους ρόλους, συμβολισμούς και κοινωνικές προσδοκίες. Το "λευκό φόρεμα", η "παράδοση της νύφης από τον πατέρα", η "τούρτα με τους ορόφους" και ο "πρώτος χορός", δεν είναι απλώς ρομαντικές λεπτομέρειες· είναι στοιχεία ενός σεναρίου που έχει γραφτεί από και για την κοινωνία, πολύ πριν γεννηθούν οι πρωταγωνιστές. Τα στερεότυπα της τελετής λειτουργούν σαν ένα τελετουργικό πεδίο επιβεβαίωσης: της κανονικότητας, της επιτυχίας, του "πρέπει". Σε ασυνείδητο επίπεδο, ενεργοποιούν αρχέτυπα ρόλων — η νύφη ως παρθένα θεά, ο γαμπρός ως προστάτης, η οικογένεια ως εγγυητής της σταθερότητας. Το ατομικό συναίσθημα δίνει τη θέση του στο συλλογικό φαντασιακό. Η επιθυμία για μια "τέλεια...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για το ασυνείδητο και πως αυτό επηρεάζει τη ζωή μας. Η καθημερινότητά μας μοιάζει, συχνά, να είναι αποτέλεσμα συνειδητών επιλογών, αποφάσεων και λογικών σκέψεων. Όμως κάτω από την επιφάνεια της λογικής λειτουργεί ένας ολόκληρος ψυχικός κόσμος που παραμένει αθέατος: το ασυνείδητο. Αυτό το βαθύτερο, μη προσβάσιμο κομμάτι του ψυχισμού, επιδρά με σιωπηλό αλλά ισχυρό τρόπο στη συμπεριφορά μας, στις επιλογές μας, στις σχέσεις μας — ακόμα και στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας. Το ασυνείδητο δεν είναι μια “αποθήκη” απλώς ξεχασμένων σκέψεων. Είναι ένας ενεργός ψυχικός χώρος γεμάτος απωθημένες επιθυμίες, μνήμες, φόβους και πρώιμες εμπειρίες που δεν επεξεργαστήκαμε ποτέ συνειδητά. Οι πρώτες εντυπώσεις της ζωής μας, ιδιαίτερα μέχρι την ηλικία των πέντε ετών, εγγράφονται βαθιά σε αυτόν τον χώρο και διαμορφώνουν το φίλτρο με το οποίο αντιλαμβανόμαστε τους άλλους και τον εαυτό μας. Σκέψου, για παράδειγμα, πόσες φορέ...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για τα όνειρα και τη σημασία τους στην ψυχανάλυση. Κάθε βράδυ, μόλις κλείνεις τα μάτια και ο κόσμος σωπαίνει, ξεκινά μέσα σου μια αθόρυβη, μυστική εργασία. Δεν είναι απλός ύπνος· είναι ένας χορός ανάμεσα στη μνήμη και το συναίσθημα, ανάμεσα στη λογική και το άγνωστο. Ο εγκέφαλός σου, αυτός ο καταπληκτικός οργανωτής, βάζει σε τάξη όσα έζησες μέσα στη μέρα. Παίρνει τις σκέψεις, τις αγωνίες, τις μικρές χαρές και τις ταξινομεί. Ό,τι είναι μικρό, επιφανειακό — μένει για λίγο στη βραχυπρόθεσμη μνήμη. Ό,τι όμως άγγιξε την καρδιά σου, μεταφέρεται σταθερά στη μακροπρόθεσμη. Είναι σαν να λέει: “Αυτό αξίζει να το θυμόμαστε για πάντα”. Στις φάσεις του βαθύ ύπνου, το σώμα ξεκουράζεται, αλλά ο νους φροντίζει. Οι σκέψεις σου φιλτράρονται, σαν γράμματα που μπαίνουν σε φακέλους με ημερομηνίες. Καθαρίζονται, οργανώνονται. Είναι ένα δώρο που κάνει το σώμα στον εαυτό του. Και τότε... έρχεται η φάση REM.Τα βλέφαρα τρέμουν. Το σώμα κοιμάται, μα το μυαλό σου...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για μια φωνή που δεν φαίνεται... Δεν φοράει ρούχα... Δεν περπατάει στους δρόμους... Δεν κοιτάζει καθρέφτες. Είναι πιο σιωπηλή από τη βροχή όταν πέφτει σε μαξιλάρι. Κι όμως, την ακούμε  και την πιστεύουμε. Είναι εκείνη η φωνή που μας τραβάει πίσω όταν πάμε να πετάξουμε. Που λέει “Δεν είναι για σένα αυτό”, “Θα γελάσουν μαζί σου”, “Δεν είσαι έτοιμος”, “Δεν είσαι αρκετός”. Κάποτε την λέγαν “φόβο”, άλλοτε “συνείδηση”, μα τις περισσότερες φορές... την λένε “εσωτερικό κριτή”. Όχι, δεν γεννηθήκαμε με αυτόν. Τον πλάσαμε λίγο λίγο. Από τις φωνές που άκουσαν τα αυτιά μας όταν ακόμη δεν ξέραμε τι να κρατήσουμε και τι να αφήσουμε. Ένα “πρόσεχε, μην κάνεις λάθος” από έναν δάσκαλο. Ένα “μα τι είναι αυτά τα ρούχα που φοράς;” από μια φίλη. Ένα βλέμμα που δεν συγχώρεσε το δάκρυ μας όταν ήμασταν πέντε χρονών. Και χωρίς να το καταλάβουμε, αυτές οι φωνές μπήκαν μέσα μας. Έγιναν νόμοι. Κανόνες. Σκιές. Ο εσωτερικός κριτής δεν είναι κακός από πρόθεσ...

Είμαι  η Ανθή Σουβατζόγλου και στην πορεία μου ως ψυχαναλύτρια, συναντώ δύο κόσμους ανθρώπων που, παρόλο που διαφέρουν, φέρουν μέσα τους το ίδιο, βαθύ αίτημα για κατανόηση και ελευθερία. Υπάρχει η πρώτη κατηγορία — εκείνοι με το αυτί ορθάνοιχτο, έτοιμοι να ακούσουν, με μια καρδιά που αγκαλιάζει τον εαυτό της, ζητώντας μια παρότρυνση, ένα φως. Σαν να κρέμονται από τα χείλη μου, σαν να με βλέπουν ως γκουρού, ως παντογνώστη, ζητώντας τον δρόμο μέσα στο σκοτάδι τους. Αυτοί που επιθυμούν να μάθουν, να ξαναγράψουν την ιστορία τους, με την προσοχή και τη φροντίδα που αξίζει σε κάθε νήμα της ζωής τους. Και υπάρχει η δεύτερη κατηγορία — εκείνοι που έχουν κλειδώσει τα παράθυρα της ψυχής τους, που δεν εμπιστεύονται εύκολα ούτε τον ίδιο τους τον εαυτό, πόσο μάλλον τη θεραπεία. Με τις αμφιβολίες τους σαν ασπίδα, αμφισβητούν τη σημασία του παρελθόντος, τη δύναμη της ανάμνησης. «Τι νόημα έχει να θυμηθώ;» ρωτούν, «Δεν είναι η ψυχανάλυση επιστήμη, το μόνο που χρειάζομαι είναι φίλοι.» Αυτοί που στεν...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για μια παρουσία που προϋπάρχει των λέξεων. ..Μια αγκαλιά που μας χωρά πριν υπάρξουμε καν ως πρόσωπα. Η μητέρα. Το πρώτο μας σπίτι. Ο πρώτος μας κόσμος. Η πρώτη μορφή αγάπης που γνωρίζουμε μέσα από την αφή, τον ήχο, την αναπνοή. Όταν ακόμη δεν έχουμε μάθει να ξεχωρίζουμε το «εγώ» από το «εσύ», ξέρουμε μόνο εκείνη – την ανάσα της, τον παλμό της καρδιάς της, τον ρυθμό της ύπαρξής της που χτυπά σαν μετρονόμος κάτω από το δέρμα μας. Μέσα στη μήτρα, το έμβρυο δεν ξέρει την έλλειψη· είναι πλήρες. Δεν γνωρίζει την απόσταση· δεν υπάρχει εξωτερικός κόσμος. Όλα είναι  προβλέψιμα. Κι όταν γεννηθεί, η ζωή διακόπτει  αυτή την αίσθηση απότομα. Το φως, ο αέρας, η βαρύτητα, ο φόβος του να μη νιώθεις πια ασφαλής.  Τότε έρχεται η μητέρα. Με το άγγιγμά της, τη φωνή της, το βλέμμα της κάνει το νεογέννητο αισθανθεί πως δεν χάθηκε ο κόσμος. Απλώς μεταμορφώθηκε.Η μητέρα είναι ο σύνδεσμος ανάμεσα σε αυτό που ήξερε και σε αυτό που πρέπει τώ...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για κάποιες σχέσεις που ξεκινούν σαν παραμύθια...Με βλέμματα που λάμπουν, σαν να αναγνωρίζουν κάτι παλιό και πολύτιμο μέσα στον άλλον. Με γέλια που ξεπηδούν αυθόρμητα, γεμίζοντας τα δωμάτια με φως. Με σώματα που αγγίζονται σαν να έψαχναν χρόνια αυτό το άγγιγμα. Με ψιθυρισμένες υποσχέσεις, που δεν είναι υποσχέσεις για πάντα – είναι υποσχέσεις για αλήθεια.Και όμως…σε αυτές τις σχέσεις κάποτε, συχνά χωρίς καν να το καταλάβουμε,  η αγάπη αρχίζει να πονάει.Όχι απαραίτητα με φωνές ή χτυπήματα. Συχνά, ο πόνος είναι αόρατος. Είναι ο λόγος που δεν ειπώθηκε, το βλέμμα που αποσύρθηκε, η φωνή που ύψωσε τον τόνο της γιατί δεν άντεχε πια να είναι ευάλωτη. Είναι η σιωπή που γίνεται τοίχος. Είναι το «δεν αντέχω άλλο» που δεν ειπώθηκε ποτέ, και απλώς έγινε ψυχρή απόσταση. Και τότε, ο ένας γίνεται ο καθρέφτης των πληγών του άλλου. Γίνεται ο σάκος του μποξ, ο αποδέκτης όλων των παλιών τραυμάτων, των απογοητεύσεων, των ανασφαλειών. Η σχέση αρχίζει να ...