Ρούντολφ Νουρέγιεφ
Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για έναν χορευτή διαφορετικό από τους άλλους, για έναν άντρα που με το ταλέντο και την ομορφιά του μάγεψε τον κόσμο...
Παρόλο που ξεκίνησε αργά, στα 12του, μπήκε στη διάσημη Σχολή Μπαλέτου Βαγκάνοβα της Αγίας Πετρούπολης. Εκεί δούλευε σκληρά, πολλές φορές μέχρι εξαντλήσεως, με πείσμα και τεράστια επιμονή. Οι άλλοι μαθητές συχνά τον κορόιδευαν για την προφορά, τα ρούχα ή την καταγωγή του, αλλά εκείνος δεν σταμάτησε ποτέ να προσπαθεί. Σύντομα έγινε δεκτός στο περίφημο Μπαλέτο Κίροφ (Mariinsky) και μέσα σε λίγα χρόνια ξεχώρισε για το ταλέντο και τη δύναμή του.
Τον Ιούνιο του 1961,ο Νουρέγιεφ βρισκόταν στο αεροδρόμιο του Παρισιού μαζί με την ομάδα του Μπαλέτου Κίροφ, έτοιμοι να πετάξουν για τη Μόσχα μετά την περιοδεία τους. Οι σοβιετικοί πράκτορες τον ενημέρωσαν ξαφνικά ότι δεν θα ταξιδέψει με τους άλλους, αλλά θα επιστρέψει μόνος του στη Ρωσία, πράγμα πολύ ύποπτο εκείνη την εποχή.Ο Νουρέγιεφ κατάλαβε ότι, αν γύριζε πίσω, ίσως να μην του επέτρεπαν ποτέ ξανά να βγει από τη χώρα. Έτσι, με τη βοήθεια φίλων του Γάλλων, έτρεξε προς τους Γάλλους αστυνομικούς στο αεροδρόμιο Le Bourget και φώναξε:"Θέλω άσυλο! Δεν θέλω να επιστρέψω στη Ρωσία!"Οι πράκτορες προσπάθησαν να τον σταματήσουν, αλλά οι Γάλλοι αστυνομικοί τον προστάτεψαν!Εκείνη τη στιγμή έγινε πολιτικός πρόσφυγας και έμεινε για πάντα στη Δύση. Η είδηση έκανε τότε το γύρο του κόσμου , ήταν μέσα στον Ψυχρό Πόλεμο, και αυτή η πράξη θεωρήθηκε σύμβολο ελευθερίας.Από τότε, ο Νουρέγιεφ έγινε πολίτης της Γαλλίας, και μάλιστα έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του εκεί.
Στη Δύση έγινε παγκόσμιο φαινόμενο!Οι εμφανίσεις του μάγευαν το κοινό: το πάθος, η δύναμη, η χάρη, η ενέργεια. Οι κριτικοί έλεγαν ότι "πέταγε πάνω στη σκηνή". Η συνεργασία του με τη διάσημη μπαλαρίνα Μάργκοτ Φοντέιν έγινε ιστορική· μαζί δημιούργησαν μαγεία και έγραψαν ιστορία στο μπαλέτο. Αργότερα έγινε καλλιτεχνικός διευθυντής του Μπαλέτου της Όπερας του Παρισιού, όπου ανανέωσε ολόκληρο το ρεπερτόριο και βοήθησε νέους χορευτές να λάμψουν.
Ωστόσο, η ζωή του δεν ήταν εύκολη. Είχε έντονες σχέσεις, συχνά συγκρουσιακές, και ένιωθε πολλές φορές μοναξιά. Δεν έκρυψε την αγάπη του στον ομοφυλόφιλο έρωτα, σε μια εποχή, που αυτό ήταν κοινωνικά επικίνδυνο και απαγορευμένο, ειδικά στη Σοβιετική Ένωση. Ζούσε με πάθος, αλλά και με ανασφάλεια.
Πίεζε πολύ τον εαυτό του, γιατί ήθελε να είναι πάντα ο καλύτερος. Η φήμη, η τελειομανία και η συνεχής προσπάθεια τον εξαντλούσαν, μα ποτέ δεν σταμάτησε.
Ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ διεγνώστηκε με aids το 1984, όμως για χρόνια κράτησε την ασθένειά του μυστική, καθώς φοβόταν ότι θα επηρεαστεί η καριέρα του και η δημόσια εικόνα του. Παρ’ όλο που η υγεία του άρχισε να επιδεινώνεται στα τέλη της δεκαετίας του 1980, εκείνος συνέχισε να εργάζεται ασταμάτητα.Χόρευε, χορογραφούσε και διηύθυνε παραστάσεις ακόμη κι όταν οι δυνάμεις του μειώνονταν. Το 1992, ενώ η ασθένεια βρισκόταν σε προχωρημένο στάδιο, εμφανίστηκε για τελευταία φορά δημόσια στην πρεμιέρα της παράστασης του, στην Όπερα του Παρισιού, αποδεικνύοντας το απίστευτο πάθος και την αφοσίωσή του στον χορό. Λίγους μήνες αργότερα, νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο και πέθανε στις 6 Ιανουαρίου 1993, σε ηλικία μόλις 54 ετών, από επιπλοκές του AIDS. Ο γιατρός του, αποκάλυψε μετά τον θάνατό του ότι ο Νουρέγιεφ γνώριζε την κατάστασή του από το 1984, αλλά προτίμησε να μην τη δημοσιοποιήσει, επιλέγοντας να ζήσει μέχρι τέλους ως καλλιτέχνης και όχι ως ασθενής.
👉 Άνοιξέ το στο Spotify
Σχετικά άρθρα
@anthisouvatzoglou #ρουντολφνουρεγιεφ #ανθησουβατζογλου #αρθραγιατηνψυχαναλυση #ballet #rudolfnuregief ♬ orijinal ses - ALPER KÖKÖZ
