Η σχέση μάνας και κόρης
Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για τη σχέση μάνας και κόρης. Ενός δεσμού που ξεκινά πριν καν γεννηθεί η κόρη. Είναι το πρώτο βλέμμα, η πρώτη αγκαλιά, το πρώτο "μη" και το πρώτο «μπράβο». Είναι μια σχέση γεμάτη προσμονή, ένταση, αγάπη, προσδοκίες, ευγνωμοσύνη και όχι σπάνια,θυμό. Καμιά φορά μοιάζει σαν καθρέφτης: η μάνα βλέπει στην κόρη το παρελθόν της, κι η κόρη βλέπει στη μάνα το μέλλον που είτε φοβάται είτε αρνείται να ακολουθήσει. Κι όμως, δεν υπάρχει τρόπος να μη συνδεθούν βαθιά.
Η μάνα γίνεται το πρώτο πρότυπο. Από εκείνη μαθαίνει η κόρη τι σημαίνει να είσαι γυναίκα – ή τι δε θέλει να γίνει. Η σχέση αυτή δεν είναι ποτέ απλή. Στην αρχή, είναι θαυμασμός. Η μάνα είναι παντογνώστης, είναι ασφαλής, είναι απαραίτητη. Μεγαλώνοντας όμως η κόρη αρχίζει να βλέπει τις ρωγμές. Τις ατέλειες. Και τότε μπορεί να έρθει θυμός, απομάκρυνση, ακόμα και ανταγωνισμός. Γιατί η κόρη δεν είναι μόνο παιδί, είναι κι αυτή γυναίκα. Και μέσα της κουβαλάει τη φωνή της μάνας ,όχι πάντα τρυφερή, κάποιες φορές επικριτική, κάποιες φορές πολύ αυστηρή για να αντέξει.
Η μάνα, από τη μεριά της, βλέπει στην κόρη τις επιλογές που δεν έκανε. Τα όνειρα που δεν πρόλαβε. Κάποιες φορές προσπαθεί να την προστατεύσει, άλλες φορές την πιέζει να πετύχει εκεί που η ίδια δεν τα κατάφερε. Και όσο η κόρη παλεύει να βρει τον εαυτό της, να ξεχωρίσει τη δική της φωνή από τη φωνή της μάνας, τόσο η σχέση αυτή αλλάζει. Μερικές φορές γίνεται απόσταση. Μερικές φορές γίνεται μια νέα αρχή.
Όσο περνούν τα χρόνια, η κόρη αρχίζει να βλέπει τη μάνα αλλιώς. Όχι μόνο ως μητέρα, αλλά ως άνθρωπο. Με τις πληγές της, τις προσπάθειές της, τη δική της μοναξιά. Και τότε, ίσως για πρώτη φορά, αρχίζει να γεννιέται μια αληθινή συντροφικότητα. Όχι η σχέση του "πάνω"και του "κάτω", αλλά δύο γυναικών που κουβαλούν μέσα τους η μία την άλλη. Μπορεί να μην ειπωθούν ποτέ όλα. Μπορεί να μη λυθούν όλα. Αλλά κάτι μένει: η αγάπη. Όχι πάντα εύκολη. Όχι πάντα καθαρή. Αλλά μια αγάπη που στέκεται, που αντέχει, που υπάρχει.
Και όταν η κόρη γίνει κι εκείνη μητέρα, κάτι βαθύ αλλάζει μέσα της. Σαν να ξεκλειδώνει ένα παλιό, σιωπηλό γράμμα που της είχε αφήσει η δική της μάνα χωρίς λόγια. Ξαφνικά καταλαβαίνει πράγματα που πριν την εξόργιζαν ή της φαίνονταν άδικα. Νιώθει στο σώμα της την κούραση, την αγωνία, την ευθύνη που ίσως κάποτε παρεξήγησε. Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε νύχτες ξάγρυπνες και παιδικά χαμόγελα, αρχίζει να κοιτά τη μητέρα της με νέα μάτια , με κατανόηση, με τρυφερότητα, ίσως και με συγχώρεση. Γίνεται πιο εύκολο να αγαπήσει, γιατί έχει μάθει πια τι σημαίνει να δίνεις τον εαυτό σου χωρίς εγγυήσεις. Και τότε, αυτή η παλιά, δύσκολη σχέση, μπορεί να γίνει πιο ήρεμη, πιο ζεστή , σαν δύο γυναίκες που μοιράζονται το ίδιο βάρος, και πια δεν χρειάζεται να το κουβαλούν μόνες.
👉 Άνοιξέ το στο Spotify
