Ανθή Σουβατζόγλου – Ψυχανάλυση, Ψυχολογία & Αυτογνωσία-psychoanalyseto

  Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας πω κάποιες από τις βασικές ομοιότητες και κάποιες από τις βασικές διαφορές μεταξύ της επιλόχειας κατάθλιψης και των baby blues. Τα baby blues και η επιλόχεια κατάθλιψη μοιάζουν επειδή και τα δύο εμφανίζονται μετά τον τοκετό και σχετίζονται με τις ορμονικές αλλαγές, την κούραση και την προσαρμογή στη μητρότητα. Και στις δύο περιπτώσεις η μητέρα μπορεί να νιώσει άγχος, να κλαίει εύκολα και να έχει μεταπτώσεις στη διάθεση. Η βασική διαφορά, όμως, είναι ότι τα baby blues είναι μια παροδική και ήπια κατάσταση. Ξεκινούν συνήθως, δύο με τρεις μέρες μετά τον τοκετό και διαρκούν λιγότερο από δύο εβδομάδες, υποχωρώντας από μόνα τους χωρίς ειδική θεραπεία. Αντίθετα, η επιλόχεια κατάθλιψη είναι μια σοβαρή και παρατεταμένη ψυχική διαταραχή. Μπορεί να εμφανιστεί τις πρώτες εβδομάδες αλλά και μέσα στον πρώτο χρόνο μετά τη γέννα, και να κρατήσει μήνες αν δεν αντιμετωπιστεί.Τα συμπτώματα στην επιλόχεια κατάθλιψη είναι πιο βαριά.Η λεχώνα νιώθει έντονη θλ...

  Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για τη σχέση μάνας και κόρης. Ενός δεσμού που ξεκινά πριν καν γεννηθεί η κόρη. Είναι το πρώτο βλέμμα, η πρώτη αγκαλιά, το πρώτο "μη" και το πρώτο «μπράβο». Είναι μια σχέση γεμάτη προσμονή, ένταση, αγάπη, προσδοκίες, ευγνωμοσύνη και όχι σπάνια,θυμό. Καμιά φορά μοιάζει σαν καθρέφτης: η μάνα βλέπει στην κόρη το παρελθόν της, κι η κόρη βλέπει στη μάνα το μέλλον που είτε φοβάται είτε αρνείται να ακολουθήσει. Κι όμως, δεν υπάρχει τρόπος να μη συνδεθούν βαθιά. Η μάνα γίνεται το πρώτο πρότυπο. Από εκείνη μαθαίνει η κόρη τι σημαίνει να είσαι γυναίκα – ή τι δε θέλει να γίνει. Η σχέση αυτή δεν είναι ποτέ απλή. Στην αρχή, είναι θαυμασμός. Η μάνα είναι παντογνώστης, είναι ασφαλής, είναι απαραίτητη. Μεγαλώνοντας όμως η κόρη αρχίζει να βλέπει τις ρωγμές. Τις ατέλειες. Και τότε μπορεί να έρθει θυμός, απομάκρυνση, ακόμα και ανταγωνισμός. Γιατί η κόρη δεν είναι μόνο παιδί, είναι κι αυτή γυναίκα. Και μέσα της κουβαλάει τη φωνή της μάνας ,όχι ...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για  τις γιαγιάδες,που  δεν είναι απλώς οι μητέρες των γονιών μας. Είναι κάτι πολύ περισσότερο...  Είναι οι δεύτερες μάνες που μας αγαπούν με μια αγάπη βαθιά και ζεστή, που δεν εξηγείται πάντα με λόγια. Είναι εκείνες που, με τις αγκαλιές τους, τα γλυκά τους και τις ιστορίες τους, μας μαθαίνουν πώς να νιώθουμε ασφάλεια και πως η αγάπη είναι το πιο δυνατό πράγμα στον κόσμο. Όταν ήμαστε μικροί, πολλές φορές η γιαγιά είναι το πρώτο πρόσωπο που μας καταλαβαίνει χωρίς να χρειάζεται να μιλήσουμε πολύ. Με το βλέμμα της και τη φροντίδα της, μας κάνει να νιώθουμε πως όλα είναι καλά, ακόμα κι αν ο κόσμος έξω φαίνεται δύσκολος. Είναι εκείνη που ξυπνάει το πρωί για να μας φτιάξει το αγαπημένο μας φαγητό ή να μας πει ένα παραμύθι που θα μας ταξιδέψει σε μαγικούς κόσμους. Οι γιαγιάδες έχουν μια υπομονή που μοιάζει ατελείωτη. Ξέρουν πότε να μιλήσουν και πότε να ακούσουν, πότε να μας παρηγορήσουν και πότε να μας δώσουν ένα μικρό μάθ...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για τον Βίνσεντ Βαν Γκογκ ,ο οποίος ,δεν ήταν απλώς,ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους του 19ου αιώνα, ήταν και ένα βαθιά τραυματισμένο παιδί που μεταμόρφωσε τον ψυχικό του πόνο σε χρώμα. Μέσα από το ψυχαναλυτικό πρίσμα, η ζωή και το έργο του αποκαλύπτουν τη σύγκρουση ανάμεσα στο «Εγώ» που διψά για αποδοχή και στο «Υπερεγώ» που το κατηγορεί συνεχώς για ανεπάρκεια. Γεννήθηκε έναν χρόνο μετά τον θάνατο του πρώτου Βίνσεντ – του νεκρού αδερφού του – και κουβάλησε το όνομά του σαν φάντασμα. Η γέννησή του δεν ήταν απλώς μια δεύτερη ευκαιρία· ήταν η επανάληψη ενός πένθους. Η θεωρία του Φρόιντ για την "ενσωμάτωση του χαμένου αντικειμένου" ταιριάζει εδώ ιδανικά: ο Βαν Γκογκ δεν μπορούσε να χτίσει δική του ταυτότητα, γιατί μεγάλωνε στη σκιά ενός άλλου παιδιού. Η ενοχή και το άγχος εγκατάλειψης διαπερνούν το έργο του. Η σχέση του με τη μητέρα του φαίνεται να υπήρξε απόμακρη. Η ψυχαναλυτική θεωρία (κυρίως η Μελανί Κλάιν) θα τόνιζε ...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θέλω να μιλήσουμε για κάτι που κρύβει μέσα του έναν κόσμο φόβου και αβεβαιότητας — το δεύτερο παιδί σε έναν δεύτερο γάμο. Ξέρεις, αυτή η κατάσταση δεν είναι απλά μια αλλαγή στην οικογένεια. Είναι μια νέα συνθήκη που τα παιδιά νιώθουν με όλη τους την καρδιά, ακόμα κι αν δεν έχουν τα λόγια να το πουν. Είναι σαν να βλέπουν ένα σπίτι που γνώριζαν καλά να αλλάζει μορφή και να αναρωτιούνται: «Θα έχω ακόμα τη θέση μου εδώ; Θα με αγαπούν όσο πριν;» Αυτές οι ανασφάλειες δεν είναι παρά φυσικές αντιδράσεις μιας ψυχής που προσπαθεί να βρει το δικό της χώρο ανάμεσα σε νέες σχέσεις, νέα πρόσωπα, νέα συναισθήματα. Η παιδική ψυχή είναι μικρή αλλά πολύ βαθιά, και καταλαβαίνει τις αλλαγές πιο έντονα απ’ όσο νομίζουμε. Η μητέρα σε αυτό το ταξίδι έχει έναν πολύτιμο αλλά δύσκολο ρόλο. Είναι η γέφυρα που ενώνει παλιές και καινούργιες αγάπες. Πρέπει να δείξει στα παιδιά της ότι κάθε τους θέση στην καρδιά της είναι μοναδική, ότι το νέο δεν έρχεται για να αντικαταστήσει,...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα μιλήσουμε για αυτές τις φορές που η μητρότητα μοιάζει με άπιαστο όνειρο. Όχι γιατί δεν είναι αρκετή η επιθυμία, αλλά γιατί το σώμα, η ψυχή ή οι συνθήκες ψιθυρίζουν: «όχι τώρα».  Όμωςαυτό το «όχι» μπορεί να πονά όσο μια απουσία που δεν ονομάστηκε ποτέ. Μιλάω συχνά με γυναίκες που κουβαλούν μέσα τους αυτή την επιθυμία – άλλες την κρατούν με δισταγμό, άλλες με ενοχή, άλλες με παράπονο. Κάποιες δεν ένιωσαν ποτέ το κάλεσμα. Κάποιες το ένιωσαν, αλλά ο χρόνος τις πρόλαβε. Κάποιες ήθελαν, μα δεν μπορούσαν. Και σε όλες, μια κοινή ερώτηση: «Είμαι λιγότερο γυναίκα γι’ αυτό;» Η απάντηση είναι ένα σταθερό, βαθύ όχι. Η μητρότητα δεν ορίζει τη θηλυκότητα. Δεν είναι το μοναδικό νόημα της ζωής. Είναι μια δυνατότητα – ιερή, μα όχι υποχρεωτική. Και όταν δεν έρχεται, ή όταν η γυναίκα αποφασίζει πως δεν είναι ο δρόμος της, τότε αρχίζει ένα άλλο ταξίδι. Το ταξίδι της αποδοχής. Είναι εντάξει να μην νιώθεις έτοιμη. Είναι εντάξει να μη θέλεις. Είναι εντάξει να προσπα...