Ανθή Σουβατζόγλου Psychoanalyseto

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για τον Βίνσεντ Βαν Γκογκ ,ο οποίος ,δεν ήταν απλώς,ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους του 19ου αιώνα, ήταν και ένα βαθιά τραυματισμένο παιδί που μεταμόρφωσε τον ψυχικό του πόνο σε χρώμα. Μέσα από το ψυχαναλυτικό πρίσμα, η ζωή και το έργο του αποκαλύπτουν τη σύγκρουση ανάμεσα στο «Εγώ» που διψά για αποδοχή και στο «Υπερεγώ» που το κατηγορεί συνεχώς για ανεπάρκεια. Γεννήθηκε έναν χρόνο μετά τον θάνατο του πρώτου Βίνσεντ – του νεκρού αδερφού του – και κουβάλησε το όνομά του σαν φάντασμα. Η γέννησή του δεν ήταν απλώς μια δεύτερη ευκαιρία· ήταν η επανάληψη ενός πένθους. Η θεωρία του Φρόιντ για την "ενσωμάτωση του χαμένου αντικειμένου" ταιριάζει εδώ ιδανικά: ο Βαν Γκογκ δεν μπορούσε να χτίσει δική του ταυτότητα, γιατί μεγάλωνε στη σκιά ενός άλλου παιδιού. Η ενοχή και το άγχος εγκατάλειψης διαπερνούν το έργο του. Η σχέση του με τη μητέρα του φαίνεται να υπήρξε απόμακρη. Η ψυχαναλυτική θεωρία (κυρίως η Μελανί Κλάιν) θα τόνιζε ...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θέλω να μιλήσουμε για κάτι που κρύβει μέσα του έναν κόσμο φόβου και αβεβαιότητας — το δεύτερο παιδί σε έναν δεύτερο γάμο. Ξέρεις, αυτή η κατάσταση δεν είναι απλά μια αλλαγή στην οικογένεια. Είναι μια νέα συνθήκη που τα παιδιά νιώθουν με όλη τους την καρδιά, ακόμα κι αν δεν έχουν τα λόγια να το πουν. Είναι σαν να βλέπουν ένα σπίτι που γνώριζαν καλά να αλλάζει μορφή και να αναρωτιούνται: «Θα έχω ακόμα τη θέση μου εδώ; Θα με αγαπούν όσο πριν;» Αυτές οι ανασφάλειες δεν είναι παρά φυσικές αντιδράσεις μιας ψυχής που προσπαθεί να βρει το δικό της χώρο ανάμεσα σε νέες σχέσεις, νέα πρόσωπα, νέα συναισθήματα. Η παιδική ψυχή είναι μικρή αλλά πολύ βαθιά, και καταλαβαίνει τις αλλαγές πιο έντονα απ’ όσο νομίζουμε. Η μητέρα σε αυτό το ταξίδι έχει έναν πολύτιμο αλλά δύσκολο ρόλο. Είναι η γέφυρα που ενώνει παλιές και καινούργιες αγάπες. Πρέπει να δείξει στα παιδιά της ότι κάθε τους θέση στην καρδιά της είναι μοναδική, ότι το νέο δεν έρχεται για να αντικαταστήσει,...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα μιλήσουμε για αυτές τις φορές που η μητρότητα μοιάζει με άπιαστο όνειρο. Όχι γιατί δεν είναι αρκετή η επιθυμία, αλλά γιατί το σώμα, η ψυχή ή οι συνθήκες ψιθυρίζουν: «όχι τώρα».  Όμωςαυτό το «όχι» μπορεί να πονά όσο μια απουσία που δεν ονομάστηκε ποτέ. Μιλάω συχνά με γυναίκες που κουβαλούν μέσα τους αυτή την επιθυμία – άλλες την κρατούν με δισταγμό, άλλες με ενοχή, άλλες με παράπονο. Κάποιες δεν ένιωσαν ποτέ το κάλεσμα. Κάποιες το ένιωσαν, αλλά ο χρόνος τις πρόλαβε. Κάποιες ήθελαν, μα δεν μπορούσαν. Και σε όλες, μια κοινή ερώτηση: «Είμαι λιγότερο γυναίκα γι’ αυτό;» Η απάντηση είναι ένα σταθερό, βαθύ όχι. Η μητρότητα δεν ορίζει τη θηλυκότητα. Δεν είναι το μοναδικό νόημα της ζωής. Είναι μια δυνατότητα – ιερή, μα όχι υποχρεωτική. Και όταν δεν έρχεται, ή όταν η γυναίκα αποφασίζει πως δεν είναι ο δρόμος της, τότε αρχίζει ένα άλλο ταξίδι. Το ταξίδι της αποδοχής. Είναι εντάξει να μην νιώθεις έτοιμη. Είναι εντάξει να μη θέλεις. Είναι εντάξει να προσπα...