Ανθή Σουβατζόγλου – Ψυχανάλυση, Ψυχολογία & Αυτογνωσία-psychoanalyseto

  Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για μια λέξη μικρή, που όμως κουβαλάει μέσα της έναν ολόκληρο κόσμο. Έναν κόσμο που πολλές φορές δεν τον βλέπουμε, δεν τον ακούμε, δεν τον παρατηρούμε. Και αυτή η λέξη είναι η μοναξιά,η οποία κάθεται αθόρυβα δίπλα σε έναν άνθρωπο που περπατάει ανάμεσά μας, που ψωνίζει δίπλα μας στο σούπερ μάρκετ, που περιμένει το λεωφορείο, που λέει “καλημέρα” με ένα χαμόγελο που φοβάται να δείξει την αλήθεια του. Η μοναξιά δεν κάνει διακρίσεις· μπορεί να αγγίξει όποιον άνθρωπο υπάρχει , ανεξάρτητα από ηλικία, υπόβαθρο, μόρφωση, χρήματα, επιτυχίες. Κανείς δεν προστατεύεται από τη μοναξιά επειδή έχει σπουδάσει, επειδή έχει μια καλή δουλειά ή επειδή έχει οικονομική άνεση. Αυτά μπορεί να βοηθούν σε πολλά πράγματα στη ζωή, αλλά δεν γεμίζουν το πιο βαθύ ανθρώπινο κομμάτι: την ανάγκη να μας δουν, να μας αναγνωρίσουν, να μας αγκαλιάσουν χωρίς όρους. Η αίσθηση ότι “ανήκω κάπου” δεν αγοράζεται, ούτε διδάσκεται μόνο στα βιβλία. Γεννιέται εκεί όπου συναντιέ...

  Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για τη σχέση μάνας και κόρης. Ενός δεσμού που ξεκινά πριν καν γεννηθεί η κόρη. Είναι το πρώτο βλέμμα, η πρώτη αγκαλιά, το πρώτο "μη" και το πρώτο «μπράβο». Είναι μια σχέση γεμάτη προσμονή, ένταση, αγάπη, προσδοκίες, ευγνωμοσύνη και όχι σπάνια,θυμό. Καμιά φορά μοιάζει σαν καθρέφτης: η μάνα βλέπει στην κόρη το παρελθόν της, κι η κόρη βλέπει στη μάνα το μέλλον που είτε φοβάται είτε αρνείται να ακολουθήσει. Κι όμως, δεν υπάρχει τρόπος να μη συνδεθούν βαθιά. Η μάνα γίνεται το πρώτο πρότυπο. Από εκείνη μαθαίνει η κόρη τι σημαίνει να είσαι γυναίκα – ή τι δε θέλει να γίνει. Η σχέση αυτή δεν είναι ποτέ απλή. Στην αρχή, είναι θαυμασμός. Η μάνα είναι παντογνώστης, είναι ασφαλής, είναι απαραίτητη. Μεγαλώνοντας όμως η κόρη αρχίζει να βλέπει τις ρωγμές. Τις ατέλειες. Και τότε μπορεί να έρθει θυμός, απομάκρυνση, ακόμα και ανταγωνισμός. Γιατί η κόρη δεν είναι μόνο παιδί, είναι κι αυτή γυναίκα. Και μέσα της κουβαλάει τη φωνή της μάνας ,όχι ...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για την Άννα Φρόιντ,η οποία τον καιρό που γεννήθηκε, είχε ήδη να αντιμετωπίσει την σκιά του πατέρα της . Όχι από αυστηρότητα, αλλά από ιδιοφυΐα. Στο σπίτι τους, η σκέψη δεν ήταν απλώς κάτι καθημερινό ... Ήταν τρόπος ζωής. Εκείνη όμως, η μικρότερη από τα αδέρφια, δεν ήθελε να ζήσει κάτω από τη σκιά· ήθελε να φτιάξει το δικό της φως. Στην παιδική της ηλικία ήταν απείθαρχη, γεμάτη ερωτήσεις και ανησυχίες, με βλέμμα που έψαχνε να διαβάσει τους ανθρώπους πιο βαθιά απ’ ό,τι έλεγαν τα λόγια τους. Αυτό το κορίτσι δεν πήγε στα σαλόνια του κόσμου για να εντυπωσιάσει. Πήγε στις τάξεις των παιδιών, στα βλέμματά τους που ήταν μέσα στην ανησυχία και την ακατανόητη θλίψη. Εκεί κατάλαβε κάτι που ποτέ δεν ξέχασε: τα παιδιά δεν είναι μικροί ενήλικες. Είναι ένας άλλος κόσμος. Και για να τον κατανοήσεις, πρέπει να σκύψεις, να χαμηλώσεις τη φωνή σου, να μπεις στο παιχνίδι τους, να ακούσεις πίσω από τις λέξεις.Η Άννα δεν ξεκίνησε τη ζωή της για να γίνε...