Ό,τι έχουμε και ό,τι είμαστε
Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας πω λίγα λόγια για το πώς βλέπω εγώ τη σχέση του κάθε ανθρώπου με τον εαυτό του.
Η αξία του ανθρώπου δεν είναι λογαριασμός στην τράπεζα ούτε βιογραφικό σημείωμα. Δεν είναι οι τίτλοι που κρεμάμε στον τοίχο, ούτε οι φωτογραφίες που εκθέτουμε για να θυμίζουν στους άλλους και σε εμάς , ποιοι είμαστε. Όλα αυτά είναι σκηνικά. Μπορεί να είναι όμορφα, μπορεί να μας δίνουν την αίσθηση δύναμης, όμως είναι προσωρινά. Ό,τι έχουμε μπορεί να χαθεί, να αλλοιωθεί, να κλαπεί ή να ξεχαστεί. Αυτό που μένει είναι το πώς στεκόμαστε απέναντι στον εαυτό μας όταν τα φώτα σβήνουν και η αίθουσα αδειάζει.
Τα χρήματα, τα υλικά αγαθά, οι επιτυχίες, οι γνωριμίες, δεν είναι εχθροί μας. Είναι εργαλεία, είναι "καλά" με την πιο απλή έννοια της λέξης. Μας προστατεύουν από την ανασφάλεια, ανοίγουν πόρτες, επιτρέπουν την ελευθερία επιλογών. Αλλά δεν μπορούν να χτίσουν από μόνα τους την αίσθηση ότι αξίζουμε. Αν η εσωτερική μας φωνή λέει "δεν είσαι αρκετός", κανένα ποσό, καμία διάκριση, καμία σχέση δεν θα την κάνει να σωπάσει.
Κι εδώ εμφανίζεται το πιο βαθύ ερώτημα: ποια αποδοχή αναζητούμε περισσότερο;Την αποδοχή της μητέρας μας, του εαυτού μας, του έρωτά μας, του Θεού που πιστεύουμε;
Η αποδοχή από τη μητέρα μας είναι η αρχή της ιστορίας μας, από εκεί μαθαίνουμε αν η ύπαρξή μας χωρά σε αγκαλιά. Ακόμη κι αν μεγαλώσουμε, η παιδική μας ψυχή συχνά εξακολουθεί να ψάχνει εκείνη τη ματιά που λέει "είσαι εντάξει έτσι όπως είσαι".
Η αποδοχή από τον εαυτό μας είναι η πιο δύσκολη, γιατί ξέρουμε όλα όσα δεν βλέπουν οι άλλοι. Ξέρουμε τα λάθη, τις σκέψεις, τις μικρές και μεγάλες ήττες μας.
Η αποδοχή από τον εκάστοτε έρωτα μας, μοιάζει με καθρέφτη που δείχνει την πιο όμορφη εκδοχή μας. Όμως, αν ο καθρέφτης ραγίσει, βλέπουμε πάλι την εικόνα που είχαμε πριν.
Και τέλος η αποδοχή από τον Θεό που πιστεύουμε, είναι το απόλυτο καταφύγιο , μια αγάπη που δεν έχει όρους, μια κρίση που είναι πέρα από την ανθρώπινη.
Η πραγματικότητα είναι πως, αν δεν συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας, όλες οι άλλες μορφές αποδοχής θα μοιάζουν με δανεικό φως. Θα λάμπουν για λίγο, αλλά θα σβήνουν, αφήνοντάς μας πάλι στο σκοτάδι που φοβόμαστε να κοιτάξουμε.
Κι όσο για την αλλαγή… αλλάζουμε γιατί η ζωή μας αλλάζει. Κάθε εμπειρία αφήνει ένα σημάδι. Μερικές φορές αλλάζουμε για να επιβιώσουμε, άλλες γιατί θέλουμε να μεγαλώσουμε, άλλες απλώς γιατί ο χρόνος μας γδέρνει και μας σμιλεύει. Ο χαρακτήρας δεν είναι μάρμαρο· είναι πηλός στα χέρια της ύπαρξης. Μπορούμε να προσπαθούμε να διατηρούμε μια «σταθερότητα», αλλά στην πράξη αυτή η σταθερότητα είναι ένας εσωτερικός άξονας , όχι η ακινησία. Αν δεν αλλάζαμε, θα παγιδευόμασταν σε μια εκδοχή του εαυτού μας που δεν θα χωρούσε πια στη ζωή που ζούμε.
Η σχέση με τον εαυτό είναι η πιο απαιτητική σχέση της ζωής μας. Δεν μπορούμε να χωρίσουμε, δεν μπορούμε να αλλάξουμε "σύντροφο". Όσο κι αν αποφεύγουμε την εσωτερική μας φωνή με θορύβους, δουλειά, κοινωνική ζωή, αργά ή γρήγορα θα βρεθούμε μόνοι μαζί της. Εκεί, δεν μπορούμε να πούμε ψέματα χωρίς να το ξέρουμε. Δεν μπορούμε να κρυφτούμε από το βλέμμα μας. Αυτή η σχέση απαιτεί κουράγιο, γιατί περιλαμβάνει και συγχώρεση για πράγματα που ίσως δεν διορθωθούν ποτέ.
Ίσως λοιπόν η αληθινή αξία να μην βρίσκεται σε τίτλους ή ιδιοκτησίες, αλλά στην ικανότητα να πούμε στον εαυτό μας:"Σε ξέρω. Σε βλέπω. Με όλα σου τα φώτα και τις σκιές. Και εξακολουθείς να αξίζεις".Αυτό δεν είναι εύκολο. Είναι έργο ζωής. Και γι’ αυτό, ίσως, αξίζει περισσότερο από όλα τα άλλα.
👉 Άνοιξέ το στο Spotify
@anthisouvatzoglou ολόκληρο το άρθρο link in bio 🔗 #anthisouvatzoglou #ανθησουβατζογλου #psychoanalyseto #ψυχολογία #ψυχαναλυση ♬ She's A Rainbow - The Rolling Stones
