Μήπως είμαι νάρκισσος;
Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και ως ψυχαναλύτρια, πολλές φορές έχω ακούσει αυτό το ερώτημα – όχι πάντα ευθέως, αλλά μέσα από πιο έμμεσες εκφράσεις:«Μήπως είμαι πολύ εγωκεντρικός;»«Φταίω που δεν αντέχω την κριτική;»«Γιατί χρειάζομαι τόσο την αναγνώριση;»
Είναι ερωτήματα που δεν γεννιούνται τυχαία. Κάτι μέσα μας αρχίζει να παρατηρεί επαναλαμβανόμενα μοτίβα ,τη δυσκολία μας να σχετιστούμε με αμοιβαιότητα, ένα αίσθημα μοναξιάς μέσα στις σχέσεις, μια υπερευαισθησία στην απόρριψη ή την αδιαφορία.
Ο ναρκισσισμός, ως ψυχικός μηχανισμός, δεν είναι έγκλημα. Είναι μια άμυνα, μια κατασκευή που φτιάχτηκε κάποτε για να μας προστατέψει. Και όπως κάθε άμυνα, άλλοτε μας στηρίζει κι άλλοτε μας εμποδίζει να συνδεθούμε αληθινά.
Στην ψυχανάλυση, δεν κοιτάζουμε τον «νάρκισσο» ως μια κατηγορία ανθρώπου. Δεν μας ενδιαφέρει η ετικέτα. Μας ενδιαφέρει η ιστορία. Η ιστορία εκείνου του παιδιού που ίσως δεν αγαπήθηκε για αυτό που ήταν, αλλά για αυτό που έδειχνε. Που έμαθε να επιβιώνει μέσα από το θαυμασμό και όχι τη σχέση. Που όταν ένιωθε αδύναμο, δεν του δόθηκε χώρος να είναι τρωτό, και έτσι έμαθε να φουσκώνει, για να μη σκάσει.
Μπορεί να αισθάνεσαι πως χρειάζεσαι συνεχή επιβεβαίωση. Να θυμώνεις έντονα όταν δεν σε αναγνωρίζουν. Να δυσκολεύεσαι να μπεις αληθινά στη θέση του άλλου. Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν σε καθορίζουν. Μπορεί να σηματοδοτούν έναν ψυχισμό που πονά – και που προσπαθεί να σταθεί, χωρίς να έχει ακόμα βρει γερές ρίζες.
Το να ρωτάς αν είσαι νάρκισσος δεν είναι ένδειξη διαταραχής. Είναι ένδειξη συνείδησης. Κάποιο μέρος σου παρατηρεί, αναρωτιέται, ζητά να καταλάβει. Και αυτό από μόνο του είναι ένα βαθύ, ανθρώπινο βήμα προς την ψυχική σου αλήθεια.
Σε αυτόν τον δρόμο, η ψυχαναλυτική σχέση δεν έρχεται να σου πει τι είσαι ή τι δεν είσαι. Έρχεται να σε ακούσει. Να σε δει πίσω από τους ρόλους, τις μάσκες, τα σχήματα. Να σου δώσει χώρο να υπάρξεις χωρίς να χρειάζεται να εντυπωσιάσεις, να είσαι σωστός, να είσαι «αρκετός».
Αν το ερώτημα αυτό γεννιέται μέσα σου, σε προσκαλώ να το πάρεις αγκαλιά, όχι με φόβο, αλλά με περιέργεια. Να κοιτάξεις μέσα σου όχι για να βρεις ενοχές, αλλά για να συναντήσεις τον εαυτό σου. Ίσως πίσω από την ανάγκη για θαυμασμό, να υπάρχει μια βαθύτερη ανάγκη: να αγαπηθείς. Χωρίς όρους. Χωρίς επιδόσεις. Όπως ακριβώς είσαι.
👉 Άνοιξέ το στο Spotify
