Ανθή Σουβατζόγλου – Ψυχανάλυση, Ψυχολογία & Αυτογνωσία-psychoanalyseto

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για τον τρόπο που έχει το μυαλό μας να μας προστατεύει, όταν νιώθει ότι απειλούμαστε.  Όταν βρισκόμαστε μπροστά σε δυσκολίες, το μυαλό μας έχει έναν δικό του τρόπο να μας προστατεύει. Δεν αφήνει πάντα τα συναισθήματα να εμφανιστούν καθαρά· συχνά τα μεταμφιέζει. Αυτές οι «μεταμφιέσεις» είναι οι λεγόμενοι μηχανισμοί άμυνας, ασυνείδητες στρατηγικές που μας γλιτώνουν από τον πόνο ή το άγχος, έστω και προσωρινά. Κάποιες φορές, οι άμυνες μοιάζουν με κοντινούς, αλλά όχι τόσο αξιόπιστους φίλους. Η άρνηση μας ψιθυρίζει ότι «τίποτα δεν συμβαίνει», ενώ η προβολή μας κάνει να φορτώνουμε στους άλλους τα δικά μας συναισθήματα. Η μετατόπιση κατευθύνει τον θυμό μας σε λάθος πρόσωπα, ενώ η καταπίεση θάβει μέσα μας μνήμες που πονάνε. Όλα αυτά δίνουν μια στιγμιαία ανακούφιση, αλλά σπάνια οδηγούν σε λύση. Υπάρχουν όμως κι άλλες άμυνες, πιο ώριμες, που λειτουργούν σαν γέφυρες και όχι σαν τοίχοι. Η μετουσίωση μετατρέπει τον θυμό ή την ένταση σε δημιουργ...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και ως ψυχαναλύτρια, πολλές φορές έχω ακούσει αυτό το ερώτημα – όχι πάντα ευθέως, αλλά μέσα από πιο έμμεσες εκφράσεις:«Μήπως είμαι πολύ εγωκεντρικός;»«Φταίω που δεν αντέχω την κριτική;»«Γιατί χρειάζομαι τόσο την αναγνώριση;» Είναι ερωτήματα που δεν γεννιούνται τυχαία. Κάτι μέσα μας αρχίζει να παρατηρεί επαναλαμβανόμενα μοτίβα ,τη δυσκολία μας να σχετιστούμε με αμοιβαιότητα, ένα αίσθημα μοναξιάς μέσα στις σχέσεις, μια υπερευαισθησία στην απόρριψη ή την αδιαφορία. Ο ναρκισσισμός, ως ψυχικός μηχανισμός, δεν είναι έγκλημα. Είναι μια άμυνα, μια κατασκευή που φτιάχτηκε κάποτε για να μας προστατέψει. Και όπως κάθε άμυνα, άλλοτε μας στηρίζει κι άλλοτε μας εμποδίζει να συνδεθούμε αληθινά. Στην ψυχανάλυση, δεν κοιτάζουμε τον «νάρκισσο» ως μια κατηγορία ανθρώπου. Δεν μας ενδιαφέρει η ετικέτα. Μας ενδιαφέρει η ιστορία. Η ιστορία εκείνου του παιδιού που ίσως δεν αγαπήθηκε για αυτό που ήταν, αλλά για αυτό που έδειχνε. Που έμαθε να επιβιώνει μέσα από το θαυμασμό και όχι...