Μικρογκρίνιες
Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για τις μικρές στιγμές που χαλάνε την καθημερινότητα.
Κάπου μέσα σε ένα παιδικό δωμάτιο ξεκινά η ιστορία. Το παιδί ζωγραφίζει έναν ήλιο με πορτοκαλί ακτίνες∙ τα μάτια του λάμπουν από χαρά, μα η φωνή του γονιού φτάνει σαν ψιθυριστή καταιγίδα: "Ο ήλιος δεν είναι έτσι. Γιατί δεν έβαλες κίτρινο;".
Δεν είναι μόνο η παρατήρηση∙ είναι το βλέμμα που την συνοδεύει, το μικρό ανασήκωμα των φρυδιών, το "λάθος" που αιωρείται σαν βαρίδι στον αέρα.
Το παιδί μεγαλώνει μέσα σε αυτόν τον αόρατο καθρέφτη που πάντα δείχνει ατέλειες. Μαθαίνει πως ό,τι κι αν κάνει θα υπάρχει κάποιος που θα το διορθώσει. Και σιγά σιγά, χωρίς να το καταλάβει, βάζει μέσα του αυτή τη φωνή. Τη μιμείται, την κάνει δική του. Είναι σαν να σπέρνεις ένα σποράκι που βγάζει ρίζες βαθιά στην ψυχή: η ρίζα της κριτικής, της διαρκούς επιτήρησης.
Όταν ενηλικιωθεί, το παιδί και είναι πλέον ενήλικας,κουβαλά τη φωνή μέσα του σαν εσωτερικό συνομιλητή. Μια φωνή που σχολιάζει, που βρίσκει το στραβό στα ρούχα του συντρόφου, στο φαγητό στο τραπέζι, στη διακόσμηση του σπιτιού φίλων. Όλα φιλτράρονται μέσα από αυτό το πρίσμα. Στην αρχή νιώθει σχεδόν περήφανος: "Εγώ βλέπω αυτά που οι άλλοι αγνοούν. Εγώ έχω κριτήριο". Κι όμως, δεν καταλαβαίνει ότι ξαναζεί τον ίδιο ρόλο που έζησε παιδί∙ όχι πια ως θύμα, αλλά ως φορέας.
Η μικρογκρίνια γίνεται τρόπος να κρατά τον κόσμο σε απόσταση. Δεν αφήνει χώρο για απλότητα, για αποδοχή, για ανάσα. Το ίδιο το άτομο εγκλωβίζεται σε μια αέναη ένταση, σαν να πρέπει να είναι πάντα "σε ετοιμότητα"για να διορθώσει, να απορρίψει, να επισημάνει. Κι αυτή η ετοιμότητα είναι εξαντλητική∙ είναι μια μορφή άγχους καμουφλαρισμένη ως εξυπνάδα.
Στην πραγματικότητα, κάθε φορά που κρίνει τον σύντροφο, τον φίλο, το παιδί του, ξανακρίνει το μικρό παιδί που κάποτε ζωγράφισε τον ήλιο "λάθος". Το ίδιο παιδί που ήθελε μόνο να ακουστεί, να αγαπηθεί όπως είναι. Η μικρογκρίνια είναι το τραύμα που έγινε συνήθεια, η μίμηση που έγινε ταυτότητα.
Κι αν κοιτάξουμε πιο βαθιά, θα δούμε ότι πίσω από αυτή την ακατάπαυστη κριτική δεν υπάρχει σιγουριά, αλλά φόβος: φόβος ότι αν πάψω να κρίνω, θα ξαναζήσω εκείνο το αίσθημα μικρότητας, της απόρριψης, της ντροπής. Γι’ αυτό η φωνή επιμένει, γι’ αυτό η παγίδα σφίγγει.
Όμως, η ψυχή δεν χάνει ποτέ το παιδικό της δικαίωμα να ξανασχεδιάσει τον ήλιο με ό,τι χρώμα θέλει. Ο δρόμος της απελευθέρωσης είναι ακριβώς αυτός: να αναγνωρίσει κανείς ότι η φωνή που κρίνει δεν είναι δική του, αλλά κληρονομιά. Κι ότι μπορεί να την αφήσει, όπως αφήνεις ένα παλιό ρούχο που δεν σου ταιριάζει πια.
Η μικρογκρίνια δεν είναι τελικά χαρακτήρας. Είναι μια μίμηση που μπορεί να λυθεί, όταν δώσεις φωνή ξανά σε εκείνο το παιδί που απλώς ήθελε να αγαπηθεί με τον ήλιο του πορτοκαλί.
👉 Άνοιξέ το στο Spotify
@anthisouvatzoglou ολόκληρο το άρθρο link in bio 🔗 #anthisouvatzoglou #ανθησουβατζογλου #psychoanalyseto #αρθραγιατηνψυχικηυγεια #γκρινια ♬ sonido original - usercfdgjnsktt
