Αναρτήσεις

Εμφάνιση αναρτήσεων με την ετικέτα τραύμα

Ποιος καθρεφτίζεται μέσα μου.

Εικόνα
  Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για τη σχέση που έχει το πώς μας βλέπουν εκείνοι που μας γέννησαν και με το  πώς μαθαίνουμε να βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας. Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής μας, πριν ακόμα μπορέσουμε να μιλήσουμε, καθρεφτιζόμαστε στα μάτια της οικογένειάς μας. Στο βλέμμα της μητέρας, του πατέρα, των ανθρώπων που μας φροντίζουν. Από εκεί μαθαίνουμε ποιοι είμαστε. Αν το βλέμμα αυτό είναι ζεστό, αποδοτικό, γεμάτο τρυφερότητα, τότε μεγαλώνουμε με την αίσθηση ότι αξίζουμε, ότι είμαστε άξιοι αγάπης απλώς και μόνο επειδή υπάρχουμε. Αν όμως το βλέμμα αυτό είναι επικριτικό, ψυχρό ή γεμάτο απογοήτευση, τότε μέσα μας χτίζεται σιγά σιγά μια άλλη φωνή – μια φωνή που μας ψιθυρίζει ότι κάτι δεν πάει καλά μ’ εμάς. Αν η οικογένεια μάς βλέπει «παχείς», θα νιώθουμε πάντα παχείς. Αν μας βλέπει «άσχημους», θα κουβαλάμε για χρόνια αυτή την ασχήμια σαν ταυτότητα. Αν μας βλέπει «λίγους», θα δυσκολευτούμε να πιστέψουμε ότι μπορούμε να είμαστε αρκετοί, ακόμη κι ...

Freud, Ferenczi, Laplanche για το τραύμα στην ψυχανάλυση.

Εικόνα
Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και  σήμερα θα ήθελα να μιλήσουμε για κάτι που όλοι, λίγο ή πολύ, έχουμε συναντήσει στη ζωή μας...το τραύμα .Και όταν λέμε τραύμα, δεν εννοούμε μόνο ένα δύσκολο ή βίαιο γεγονός. Το τραύμα είναι κάτι πιο βαθύ,είναι μια εμπειρία που ξεπερνά τις δυνάμεις μας να την αντέξουμε και να την επεξεργαστούμε εκείνη τη στιγμή. Μένει μέσα μας σαν ένα αποτύπωμα που δεν κλείνει, και συχνά επιστρέφει, όχι μόνο με αναμνήσεις αλλά και με συμπτώματα, φόβους ή δυσκολίες στις σχέσεις μας. Ο Freud , ο πατέρας της ψυχανάλυσης, μίλησε για το τραύμα ως μια "υπερχείλιση διέγερσης". Ένα γεγονός δηλαδή τόσο έντονο που το Εγώ μας δεν προλαβαίνει να το διαχειριστεί. Αυτό που δεν μπορεί να επεξεργαστεί, επιστρέφει με τη μορφή επαναλήψεων στα όνειρα, στις φοβίες, στη συμπεριφορά μας. Με άλλα λόγια, το τραύμα δεν ανήκει μόνο στο παρελθόν αλλά ζει στο παρόν μαζί μας. Από την άλλη Ο Ferenczi , ένας από τους  συνεργάτες του Freud, πρόσθεσε μια πολύ ουσιαστική διάσταση σε αυτή την ερμην...

Μικρογκρίνιες

Εικόνα
  Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για τις μικρές στιγμές που χαλάνε την καθημερινότητα.  Κάπου μέσα σε ένα παιδικό δωμάτιο ξεκινά η ιστορία. Το παιδί ζωγραφίζει έναν ήλιο με πορτοκαλί ακτίνες∙ τα μάτια του λάμπουν από χαρά, μα η φωνή του γονιού φτάνει σαν ψιθυριστή καταιγίδα: "Ο ήλιος δεν είναι έτσι. Γιατί δεν έβαλες κίτρινο;". Δεν είναι μόνο η παρατήρηση∙ είναι το βλέμμα που την συνοδεύει, το μικρό ανασήκωμα των φρυδιών, το "λάθος" που αιωρείται σαν βαρίδι στον αέρα. Το παιδί μεγαλώνει μέσα σε αυτόν τον αόρατο καθρέφτη που πάντα δείχνει ατέλειες. Μαθαίνει πως ό,τι κι αν κάνει θα υπάρχει κάποιος που θα το διορθώσει. Και σιγά σιγά, χωρίς να το καταλάβει, βάζει μέσα του αυτή τη φωνή. Τη μιμείται, την κάνει δική του. Είναι σαν να σπέρνεις ένα σποράκι που βγάζει ρίζες βαθιά στην ψυχή: η ρίζα της κριτικής, της διαρκούς επιτήρησης. Όταν ενηλικιωθεί, το παιδί και είναι πλέον ενήλικας,κουβαλά τη φωνή μέσα του σαν εσωτερικό συνομιλητή. Μια φωνή που σχολιάζ...

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η Αλήθεια για τον «Εραστή» και τον «Ερωμένο» στην Αρχαία Ελλάδα.

Διοτίμα