Ανθή Σουβατζόγλου Psychoanalyseto

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για έναν πόνο βουβό και απροσδιόριστο, μια συνθήκη ενδοψυχικού πένθους. Κάποιοι άνθρωποι δεν φωνάζουν ποτέ δυνατά πως πονάνε. Φοράνε χαμόγελα που έχουν μάθει να στέκονται στη θέση τους, όπως τα κάδρα σε έναν τοίχο. Μιλάνε για τον καιρό, γελάνε με τα αστεία των άλλων, απαντούν «είμαι καλά». Και μέσα τους....λυγίζουν αθόρυβα. Η μοναξιά δεν φωνάζει. Ξέρει να περπατά στα δάχτυλα, να κάθεται στη γωνία χωρίς να πιάνει χώρο. Έρχεται σαν σκιά πίσω από την καθημερινότητα. Κατοικεί σε βλέμματα που αποφεύγουν το καθρέφτισμα, σε σπίτια με ανθρώπους που δεν επικοινωνούν , σε νύχτες που περνάνε με φωτισμένη την οθόνη και σκοτεινή την ψυχή. Στο τσιγάρο, στο φαγητό, στο ποτό, στις ουσίες...Μα πιο πολύ, η μοναξιά βρίσκεται εκεί όπου δεν μπορούμε πια να σταθούμε με τον εαυτό μας. Όχι επειδή δεν είμαστε αρκετοί. Αλλά επειδή δεν μάθαμε ποτέ να είμαστε μαζί με τον εαυτό μας χωρίς να τον πολεμάμε.Στην πραγματικότητα, οι πιο πολλοί δεν είναι μόνοι από επιλογ...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας πω λίγα λόγια για το πώς η ζήλεια δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα, αλλά κάτι πιο βαθύ και σκοτεινό,είναι μια πληγή που αιμορραγεί σιωπηλά, βαθιά μέσα στο ασυνείδητο.  Ο άνθρωπος που  βιώνει τη ζήλεια,δεν παρατηρεί απλώς τη ζωή του άλλου· εγκαταλείπει τη δική του. Εγκαταλείπει την εξέλιξή του, την προσωπική του φροντίδα, την ψυχική του καλλιέργεια, γιατί η ψυχή του είναι πια απασχολημένη με τη σύγκριση, με τη βαθύτερη –και συχνά ανεξομολόγητη– πεποίθηση πως "ο άλλος είναι καλύτερος, άρα εγώ είμαι ελλιπής".Η ζήλεια είναι το παιδί ενός τραύματος που δεν αγαπήθηκε όταν το είχε ανάγκη. Ένας ενήλικας που υποφέρει από ζήλεια παλινδρομεί σε εκείνη την παιδική φωνή που κάποτε ένιωσε αόρατη, ασήμαντη, ανεπαρκής. Η ψυχή του διασπάται ανάμεσα στην ανάγκη να θαυμάσει τον άλλον και στον φόβο ότι ο άλλος απειλεί την ύπαρξή του. Μέσα του, μια ασυνείδητη διεργασία εξιδανίκευσης και απαξίωσης παίρνει τη μορφή εσωτερικής καταιγίδας. Αντί να στραφεί προ...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για την εφηβική παραβατικότητα και θα προσπαθήσω να δώσω μια ψυχαναλυτική ματιά σε αυτό το θλιβερό φαινόμενο, που οι ρίζες του βρίσκονται στην πρώιμη συναισθηματική στέρηση... Η εφηβική παραβατικότητα δεν ξεκινά στην εφηβεία. Δεν γεννιέται ξαφνικά, δεν είναι αποτέλεσμα μόνο των συνομηλίκων ή του «κακού δρόμου». Είναι, κυρίως, η καθυστερημένη κραυγή ενός παιδιού που δεν ακούστηκε ποτέ όταν έπρεπε. Είναι η φωνή που σιγεί στα πρώτα πέντε χρόνια της ζωής, αλλά φουσκώνει ύπουλα μέσα του, μέχρι που σκάει στα δεκαπέντε. Όταν το παιδί στερείται έναν σταθερό φροντιστή στην κρίσιμη φάση της ζωής του —εκεί που ο κόσμος του χτίζεται μέσα από τη βλεμματική επαφή, τη σωματική εγγύτητα, τη σταθερότητα της αγκαλιάς— τότε μένει ψυχικά αθεμελίωτο. Δεν έχει που να ακουμπήσει. Και όταν δεν έχεις που να ακουμπήσεις, μεγαλώνεις μαθαίνοντας να μην εμπιστεύεσαι ούτε τον εαυτό σου. Ό,τι δεν χτίστηκε στη βάση, κλονίζεται μετά. Η απουσία του γονιού δεν είναι πάν...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας πω λίγα λόγια για τα τραύματα εκείνα που μας διαμόρφωσαν μέσα στα χρόνια. Ξέρετε...Υπάρχουν τραύματα που δεν φωνάζουν, αλλά ψιθυρίζουν μέσα μας κάθε μέρα!Τραύματα παιδικά, τραύματα από απώλειες, προδοσίες, σιωπές, ή λέξεις που ειπώθηκαν άγαρμπα και ρίζωσαν βαθιά. Δεν είναι πάντα μεγάλα γεγονότα. Μπορεί να είναι και οι μικρές στιγμές που ένιωσες αόρατη, που δεν ακούστηκες, που φοβήθηκες και δεν είχες πού να στραφείς.Αυτά τα τραύματα, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, μας μαθαίνουν πώς να αγαπάμε, πώς να φοβόμαστε, πώς να επιβιώνουμε. Μπορεί να γίνουν σκιές στις σχέσεις μας, στους στόχους μας, στη φωνή που μιλάμε στον εαυτό μας. Η ψυχαναλυτική ματιά δεν προσφέρει έτοιμες λύσεις. Δεν υπόσχεται να σβήσει το παρελθόν. Αλλά προσκαλεί τον άνθρωπο σε μια ήρεμη, συχνά απαιτητική, μα πάντα λυτρωτική διερεύνηση. Μια ματιά που δεν κρίνει, δεν επισπεύδει, δεν σπρώχνει. Απλώς ανοίγει χώρο. Για κατανόηση. Για συγκίνηση. Για εκείνη την ανακούφιση που έρχεται ...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα μιλήσουμε για αυτές τις φορές που η μητρότητα μοιάζει με άπιαστο όνειρο. Όχι γιατί δεν είναι αρκετή η επιθυμία, αλλά γιατί το σώμα, η ψυχή ή οι συνθήκες ψιθυρίζουν: «όχι τώρα».  Όμωςαυτό το «όχι» μπορεί να πονά όσο μια απουσία που δεν ονομάστηκε ποτέ. Μιλάω συχνά με γυναίκες που κουβαλούν μέσα τους αυτή την επιθυμία – άλλες την κρατούν με δισταγμό, άλλες με ενοχή, άλλες με παράπονο. Κάποιες δεν ένιωσαν ποτέ το κάλεσμα. Κάποιες το ένιωσαν, αλλά ο χρόνος τις πρόλαβε. Κάποιες ήθελαν, μα δεν μπορούσαν. Και σε όλες, μια κοινή ερώτηση: «Είμαι λιγότερο γυναίκα γι’ αυτό;» Η απάντηση είναι ένα σταθερό, βαθύ όχι. Η μητρότητα δεν ορίζει τη θηλυκότητα. Δεν είναι το μοναδικό νόημα της ζωής. Είναι μια δυνατότητα – ιερή, μα όχι υποχρεωτική. Και όταν δεν έρχεται, ή όταν η γυναίκα αποφασίζει πως δεν είναι ο δρόμος της, τότε αρχίζει ένα άλλο ταξίδι. Το ταξίδι της αποδοχής. Είναι εντάξει να μην νιώθεις έτοιμη. Είναι εντάξει να μη θέλεις. Είναι εντάξει να προσπα...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα μιλήσουμε για το άγχος των πανελλαδικών εξετάσεων.  Οι Πανελλήνιες εξετάσεις, πέρα από εκπαιδευτική διαδικασία, αποτελούν ένα κοινωνικό και ψυχικό γεγονός μεγάλης έντασης. Για τον έφηβο, είναι συχνά η πρώτη μεγάλη δοκιμασία ταυτότητας, ένα όριο μεταξύ παιδικότητας και ενήλικης ευθύνης. Για την οικογένεια, συχνά φορτίζεται με προσδοκίες, φόβους και ελπίδες. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, το άγχος δεν είναι απλώς αναμενόμενο – είναι σχεδόν αναπόφευκτο. Άγχος ή Φόβος Αποτυχίας; Στην ψυχαναλυτική θεώρηση, το άγχος δεν είναι απλώς η απάντηση σε έναν εξωτερικό κίνδυνο, αλλά η εσωτερίκευση μιας απειλής – πραγματικής ή φαντασιακής. Στις Πανελλήνιες, ο μαθητής συχνά δεν φοβάται μόνο την "αποτυχία", αλλά αυτό που αυτή θα σημάνει για το ποιος είναι: «Αν δεν περάσω, είμαι ανεπαρκής;» «Αν απογοητεύσω τους γονείς μου, τι αξίζω;» «Αν δεν καταφέρω το στόχο μου, ποιο είναι το νόημα των προσπαθειών μου;» Το άγχος, δηλαδή, συνδέεται με βαθύτερα ψυχικά σχήματα:...