Μικρογκρίνιες
Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για τις μικρές στιγμές που χαλάνε την καθημερινότητα. Κάπου μέσα σε ένα παιδικό δωμάτιο ξεκινά η ιστορία. Το παιδί ζωγραφίζει έναν ήλιο με πορτοκαλί ακτίνες∙ τα μάτια του λάμπουν από χαρά, μα η φωνή του γονιού φτάνει σαν ψιθυριστή καταιγίδα: "Ο ήλιος δεν είναι έτσι. Γιατί δεν έβαλες κίτρινο;". Δεν είναι μόνο η παρατήρηση∙ είναι το βλέμμα που την συνοδεύει, το μικρό ανασήκωμα των φρυδιών, το "λάθος" που αιωρείται σαν βαρίδι στον αέρα. Το παιδί μεγαλώνει μέσα σε αυτόν τον αόρατο καθρέφτη που πάντα δείχνει ατέλειες. Μαθαίνει πως ό,τι κι αν κάνει θα υπάρχει κάποιος που θα το διορθώσει. Και σιγά σιγά, χωρίς να το καταλάβει, βάζει μέσα του αυτή τη φωνή. Τη μιμείται, την κάνει δική του. Είναι σαν να σπέρνεις ένα σποράκι που βγάζει ρίζες βαθιά στην ψυχή: η ρίζα της κριτικής, της διαρκούς επιτήρησης. Όταν ενηλικιωθεί, το παιδί και είναι πλέον ενήλικας,κουβαλά τη φωνή μέσα του σαν εσωτερικό συνομιλητή. Μια φωνή που σχολιάζ...
