Μήπως είμαι νάρκισσος;
Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και ως ψυχαναλύτρια, πολλές φορές έχω ακούσει αυτό το ερώτημα – όχι πάντα ευθέως, αλλά μέσα από πιο έμμεσες εκφράσεις:«Μήπως είμαι πολύ εγωκεντρικός;»«Φταίω που δεν αντέχω την κριτική;»«Γιατί χρειάζομαι τόσο την αναγνώριση;» Είναι ερωτήματα που δεν γεννιούνται τυχαία. Κάτι μέσα μας αρχίζει να παρατηρεί επαναλαμβανόμενα μοτίβα ,τη δυσκολία μας να σχετιστούμε με αμοιβαιότητα, ένα αίσθημα μοναξιάς μέσα στις σχέσεις, μια υπερευαισθησία στην απόρριψη ή την αδιαφορία. Ο ναρκισσισμός, ως ψυχικός μηχανισμός, δεν είναι έγκλημα. Είναι μια άμυνα, μια κατασκευή που φτιάχτηκε κάποτε για να μας προστατέψει. Και όπως κάθε άμυνα, άλλοτε μας στηρίζει κι άλλοτε μας εμποδίζει να συνδεθούμε αληθινά. Στην ψυχανάλυση, δεν κοιτάζουμε τον «νάρκισσο» ως μια κατηγορία ανθρώπου. Δεν μας ενδιαφέρει η ετικέτα. Μας ενδιαφέρει η ιστορία. Η ιστορία εκείνου του παιδιού που ίσως δεν αγαπήθηκε για αυτό που ήταν, αλλά για αυτό που έδειχνε. Που έμαθε να επιβιώνει μέσα από το θαυμασμό και όχι...
