Ανθή Σουβατζόγλου Psychoanalyseto

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για τη σιώπη που επικρατεί όταν φεύγει από τη ζωή ο άνθρωπος που ξυπνούσε δίπλα μας κάθε πρωί. Αυτός που ξέραμε από την ανάσα του αν είχε κοιμηθεί καλά. Εκείνος ή εκείνη που συνδέθηκε μαζί μας με χίλιους τρόπους —τους φανερούς και τους μυστικούς. Δεν φεύγει απλώς ένας άνθρωπος· χάνεται το μισό σπίτι, το σχήμα του «εμείς»... Ο πόνος αυτός, όσο οξύς κι αν είναι, δεν είναι μόνο σημερινός. Έρχεται από βαθιά. Γιατί ο άνθρωπος με τον οποίο μοιραστήκαμε τη ζωή ,τη συντροφικότητα, τα γέλια, τις εντάσεις, τις υποχωρήσεις, είναι, συχνά χωρίς να το ξέρουμε, ο καθρέφτης των πρώτων μας σχέσεων. Έρχεται να πάρει θέση μέσα μας, εκεί όπου κάποτε καθόταν ο πατέρας ή η μητέρα. Μέσα από εκείνον ή εκείνη, παλέψαμε να επουλώσουμε πληγές που δεν είχαν προλάβει ποτέ να γίνουν ουλές. Του δώσαμε ρόλο που δεν ζήτησε: να μας αγαπήσει όπως δεν αγαπηθήκαμε ποτέ. Να μας επιβεβαιώσει, να μας καταλάβει, να μείνει —εκεί που κάποιος άλλος κάποτε έφυγε. Κι όταν φύγει εκ...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για έναν πόνο βουβό και απροσδιόριστο, μια συνθήκη ενδοψυχικού πένθους. Κάποιοι άνθρωποι δεν φωνάζουν ποτέ δυνατά πως πονάνε. Φοράνε χαμόγελα που έχουν μάθει να στέκονται στη θέση τους, όπως τα κάδρα σε έναν τοίχο. Μιλάνε για τον καιρό, γελάνε με τα αστεία των άλλων, απαντούν «είμαι καλά». Και μέσα τους....λυγίζουν αθόρυβα. Η μοναξιά δεν φωνάζει. Ξέρει να περπατά στα δάχτυλα, να κάθεται στη γωνία χωρίς να πιάνει χώρο. Έρχεται σαν σκιά πίσω από την καθημερινότητα. Κατοικεί σε βλέμματα που αποφεύγουν το καθρέφτισμα, σε σπίτια με ανθρώπους που δεν επικοινωνούν , σε νύχτες που περνάνε με φωτισμένη την οθόνη και σκοτεινή την ψυχή. Στο τσιγάρο, στο φαγητό, στο ποτό, στις ουσίες...Μα πιο πολύ, η μοναξιά βρίσκεται εκεί όπου δεν μπορούμε πια να σταθούμε με τον εαυτό μας. Όχι επειδή δεν είμαστε αρκετοί. Αλλά επειδή δεν μάθαμε ποτέ να είμαστε μαζί με τον εαυτό μας χωρίς να τον πολεμάμε.Στην πραγματικότητα, οι πιο πολλοί δεν είναι μόνοι από επιλογ...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας πω λίγα λόγια για το πώς η ζήλεια δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα, αλλά κάτι πιο βαθύ και σκοτεινό,είναι μια πληγή που αιμορραγεί σιωπηλά, βαθιά μέσα στο ασυνείδητο.  Ο άνθρωπος που  βιώνει τη ζήλεια,δεν παρατηρεί απλώς τη ζωή του άλλου· εγκαταλείπει τη δική του. Εγκαταλείπει την εξέλιξή του, την προσωπική του φροντίδα, την ψυχική του καλλιέργεια, γιατί η ψυχή του είναι πια απασχολημένη με τη σύγκριση, με τη βαθύτερη –και συχνά ανεξομολόγητη– πεποίθηση πως "ο άλλος είναι καλύτερος, άρα εγώ είμαι ελλιπής".Η ζήλεια είναι το παιδί ενός τραύματος που δεν αγαπήθηκε όταν το είχε ανάγκη. Ένας ενήλικας που υποφέρει από ζήλεια παλινδρομεί σε εκείνη την παιδική φωνή που κάποτε ένιωσε αόρατη, ασήμαντη, ανεπαρκής. Η ψυχή του διασπάται ανάμεσα στην ανάγκη να θαυμάσει τον άλλον και στον φόβο ότι ο άλλος απειλεί την ύπαρξή του. Μέσα του, μια ασυνείδητη διεργασία εξιδανίκευσης και απαξίωσης παίρνει τη μορφή εσωτερικής καταιγίδας. Αντί να στραφεί προ...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα μιλήσουμε για τον κύκλο του χωρισμού και της επανασύνδεσης, διότι ο χωρισμός και η επανασύνδεση δεν είναι απλώς κεφάλαια μιας σχέσης· είναι κύκλοι!  Κύκλοι που αρχίζουν και τελειώνουν στο ίδιο σημείο: στην ανάγκη. Εκείνη την ανάγκη που φοράει το όνομα της αγάπης, αλλά δεν είναι. Είναι φόβος. Είναι μοναξιά. Είναι εκείνο το κενό που έρχεται από πολύ παλιά. Κάθε φορά λες πως αυτή τη φορά θα είναι αλλιώς. Πως τώρα, ίσως, τα πράγματα θα φτιάξουν. Μα δεν φτιάχνουν. Γιατί δεν αλλάζει η ρίζα αν δεν την ξεριζώσεις. Και η ρίζα δεν είναι η σχέση. Είναι η ελπίδα πως κάποιος θα μείνει, όπως δεν έμειναν άλλοι πριν.Στην αρχή έρχεται ο πόνος — κοφτός, καθαρός. Μετά η σιωπή — αυτή που τεντώνει τον χρόνο μέχρι να τον σπάσει. Και μετά, η ανάγκη. Μια φωνή μέσα σου, σχεδόν ψιθυριστή, λέει: «Μαζί του, ίσως να είμαι ολόκληρη. Μαζί της, ίσως να μην νιώθω τόσο μόνος». Κι έτσι επιστρέφεις. Όχι γιατί τον αγαπάς. Αλλά γιατί μαζί του, πονάς με έναν γνώριμο τρόπο. Κ...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα μιλήσουμε για αυτές τις φορές που η μητρότητα μοιάζει με άπιαστο όνειρο. Όχι γιατί δεν είναι αρκετή η επιθυμία, αλλά γιατί το σώμα, η ψυχή ή οι συνθήκες ψιθυρίζουν: «όχι τώρα».  Όμωςαυτό το «όχι» μπορεί να πονά όσο μια απουσία που δεν ονομάστηκε ποτέ. Μιλάω συχνά με γυναίκες που κουβαλούν μέσα τους αυτή την επιθυμία – άλλες την κρατούν με δισταγμό, άλλες με ενοχή, άλλες με παράπονο. Κάποιες δεν ένιωσαν ποτέ το κάλεσμα. Κάποιες το ένιωσαν, αλλά ο χρόνος τις πρόλαβε. Κάποιες ήθελαν, μα δεν μπορούσαν. Και σε όλες, μια κοινή ερώτηση: «Είμαι λιγότερο γυναίκα γι’ αυτό;» Η απάντηση είναι ένα σταθερό, βαθύ όχι. Η μητρότητα δεν ορίζει τη θηλυκότητα. Δεν είναι το μοναδικό νόημα της ζωής. Είναι μια δυνατότητα – ιερή, μα όχι υποχρεωτική. Και όταν δεν έρχεται, ή όταν η γυναίκα αποφασίζει πως δεν είναι ο δρόμος της, τότε αρχίζει ένα άλλο ταξίδι. Το ταξίδι της αποδοχής. Είναι εντάξει να μην νιώθεις έτοιμη. Είναι εντάξει να μη θέλεις. Είναι εντάξει να προσπα...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και θα σας γράψω λίγα λόγια για την τέχνη του πένθους και το πώς αυτό ξεπερνιέται. Το πένθος είναι μια από τις πιο δύσκολες αλλά και πιο ανθρώπινες εμπειρίες που μπορούμε να ζήσουμε. Είτε πρόκειται για την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, ενός ζώου, μιας σχέσης ή ακόμη και μιας σημαντικής φάσης της ζωής μας, ο πόνος της απώλειας είναι βαθύς και αληθινός. Το πένθος είναι η συναισθηματική αντίδραση στην απώλεια. Δεν έχει «σωστό» ή «λάθος» τρόπο έκφρασης. Για κάποιους είναι δάκρυα, για άλλους σιωπή, θυμός ή ακόμη και ενοχή. Κάθε άνθρωπος πενθεί με τον δικό του ρυθμό και τρόπο. Τα Στάδια του Πένθους 1. Άρνηση – «Δεν μπορεί να συνέβη αυτό.» 2. Θυμός – «Γιατί σε μένα;» 3. Διαπραγμάτευση – «Αν μπορούσα να το αλλάξω...» 4. Κατάθλιψη – «Δεν έχει νόημα τίποτα.» 5. Αποδοχή – «Είναι δύσκολο, αλλά μπορώ να συνεχίσω.» Αυτά τα στάδια δεν είναι γραμμικά. Μπορεί να τα ζήσουμε όλα ή μερικά, με διαφορετική σειρά, επανειλημμένα. Πώς να διαχειριστείς το πένθος πρακτικά: 1. Ν...