Ανθή Σουβατζόγλου – Ψυχανάλυση, Ψυχολογία & Αυτογνωσία-psychoanalyseto

  Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για τη σχέση που έχει το πώς μας βλέπουν εκείνοι που μας γέννησαν και με το  πώς μαθαίνουμε να βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας. Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής μας, πριν ακόμα μπορέσουμε να μιλήσουμε, καθρεφτιζόμαστε στα μάτια της οικογένειάς μας. Στο βλέμμα της μητέρας, του πατέρα, των ανθρώπων που μας φροντίζουν. Από εκεί μαθαίνουμε ποιοι είμαστε. Αν το βλέμμα αυτό είναι ζεστό, αποδοτικό, γεμάτο τρυφερότητα, τότε μεγαλώνουμε με την αίσθηση ότι αξίζουμε, ότι είμαστε άξιοι αγάπης απλώς και μόνο επειδή υπάρχουμε. Αν όμως το βλέμμα αυτό είναι επικριτικό, ψυχρό ή γεμάτο απογοήτευση, τότε μέσα μας χτίζεται σιγά σιγά μια άλλη φωνή – μια φωνή που μας ψιθυρίζει ότι κάτι δεν πάει καλά μ’ εμάς. Αν η οικογένεια μάς βλέπει «παχείς», θα νιώθουμε πάντα παχείς. Αν μας βλέπει «άσχημους», θα κουβαλάμε για χρόνια αυτή την ασχήμια σαν ταυτότητα. Αν μας βλέπει «λίγους», θα δυσκολευτούμε να πιστέψουμε ότι μπορούμε να είμαστε αρκετοί, ακόμη κι ...

  Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για τον άντρα που ζηλεύει.  Η ζήλια στον άντρα, όταν υπερβαίνει τα όρια του αναμενόμενου, αποτελεί ψυχοπαθολογική εκδήλωση με βαθιές ψυχοδυναμικές ρίζες. Δεν πρόκειται απλώς για ένδειξη ανασφάλειας· πρόκειται για έκφραση ενδοψυχικών συγκρούσεων που συχνά ανάγονται σε πρώιμα βιώματα και σχέσεις αντικειμένου. Ο ζηλότυπος άντρας είναι συχνά καθηλωμένος στο οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Η φαντασίωση της απώλειας του αγαπημένου προσώπου προς έναν ισχυρότερο «αντίζηλο» ανασύρει αρχαϊκές συγκρούσεις με την πατρική φιγούρα και ενεργοποιεί πρωτογενείς φόβους αντικατάστασης. Η σύντροφός του γίνεται μητρικό υποκατάστατο, και ο «άλλος άντρας» συμβολίζει το αρχέγονο τραύμα του αποκλεισμού. Παράλληλα, η ζήλια συχνά έχει τις ρίζες της σε τραύματα εγκατάλειψης. Ένας άντρας που μεγάλωσε με ασυνεπή ή απούσα μητρική παρουσία αναπτύσσει έντονη ανάγκη ελέγχου του ερωτικού αντικειμένου. Η πιθανότητα εγκατάλειψης βιώνεται όχι απλώς ως συναισθηματική απώλε...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα μιλήσω σε σένα που δεν έχεις όρεξη και δεν ξέρεις γιατί ή μπορεί και να το ξέρεις... αλλά να μην βρίσκεις τις λέξεις.  Είναι εκείνο το βάρος στο στήθος που δεν λέει να φύγει. Η μέρα ξεκινά κι εσύ... δεν ξεκινάς μαζί της. Τα πάντα μοιάζουν μακριά, σαν να τα βλέπεις από πίσω απ’ το τζάμι. Οι άλλοι γελάνε, τρέχουν, μιλάνε — κι εσύ νιώθεις πως απλώς παρατηρείς τη ζωή, χωρίς να είσαι μέσα της. Μπορεί να μην τρως. Ή μπορεί να τρως πολύ. Ίσως προσπαθείς να βρεις λίγη παρηγοριά σε κάτι γλυκό. Ίσως να ψάχνεις το “λίγο” μέσα σε πρόσωπα που δεν σε γεμίζουν. Ίσως να μένεις ξύπνια μέχρι αργά γιατί δεν θες να ξημερώσει. Γιατί κάθε πρωί σε περιμένει η ίδια σιωπή. Η ίδια ερώτηση: "Γιατί δεν νιώθω τίποτα;"Δεν είσαι περίεργος/η. Δεν είσαι λάθος. Δεν φταις. Η ψυχή σου κουράστηκε. Κάτι μέσα σου πάλεψε πολύ. Και τώρα, αντί να φωνάζει, σωπαίνει.Μπορεί να ένιωσες ότι δεν σε βλέπουν. Ότι σε αγαπάνε μόνο όταν είσαι χαμογελαστός/ή, δυνατός/ή, “καλός/ή”. Κι έτσι...

  Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου. Σήμερα γράφω για κάτι που συναντώ ξανά και ξανά στη θεραπεία. Και είναι καιρός να το πούμε δυνατά. Η σχέση του αναλυτή με τον αναλυόμενο δεν είναι μια απλή συνομιλία. Δεν είναι μια "τυπική" συνθήκη όπου δύο άνθρωποι κάθονται απέναντι και μιλούν για προβλήματα. Είναι ένα μοναδικό και άκρως ζωντανό πεδίο συνάντησης, προβολών, επιθυμιών, φόβων, και τελικά μεταμόρφωσης. Σε αυτή τη σχέση, συμβαίνουν τα πιο λεπτά και ουσιώδη πράγματα:Ο αναλυόμενος μπορεί να εμπιστευτεί για πρώτη φορά.Ο αναλυτής γίνεται "ο άλλος" που δεν πληγώνει, αλλά αντέχει.Γεννιέται ένας χώρος όπου το παρελθόν δεν επαναλαμβάνεται μηχανικά, αλλά ξαναζωντανεύει για να μεταποιηθεί. Δεν υπάρχει "ουδέτερος" αναλυτής.Υπάρχει ένας άνθρωπος που έχει επεξεργαστεί το δικό του υλικό, ώστε να μπορέσει να παραμείνει παρών. Να είναι το ασφαλές πλαίσιο όπου ο άλλος μπορεί να καταρρεύσει και να ξανασταθεί. Η μεταβίβαση δεν είναι εμπόδιο. Είναι το ίδιο το θεραπευτικό υλικό.Μέσα απ...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και θα σας γράψω λίγα λόγια για την αξία της Ψυχανάλυσης και πως είναι ένα Παράθυρο στον Εσωτερικό μας Κόσμο.   Η ψυχανάλυση είναι σαν έναν μαγικό φακό που μας βοηθά να δούμε βαθιά μέσα μας, εκεί που κρύβονται τα συναισθήματα, οι φόβοι και οι σκέψεις που δεν λέμε δυνατά. Είναι μια επιστήμη αλλά και μια τέχνη, που στόχο έχει να μας καταλάβει και να μας γιατρέψει από μέσα προς τα έξω. Τι είναι ψυχανάλυση;Η ψυχανάλυση είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας που ξεκίνησε από τον Σίγκμουντ Φρόιντ. Μας βοηθά να καταλάβουμε γιατί νιώθουμε όπως νιώθουμε και γιατί μερικές φορές κάνουμε πράγματα χωρίς να ξέρουμε ακριβώς το «γιατί». Με απλά λόγια, είναι σαν να μιλάς με έναν σοφό ντετέκτιβ που ψάχνει μαζί σου τα μυστικά που κρατάει το μυαλό σου. Γιατί είναι σημαντική;1. Μας βοηθά να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.Πολλές φορές νιώθουμε λύπη, θυμό ή φόβο χωρίς να ξέρουμε την αιτία. Η ψυχανάλυση μας βοηθά να καταλάβουμε αυτές τις σκέψεις και να βρούμε την ρίζα τους. 2. Λύνει παλιά μπερδ...