Ανθή Σουβατζόγλου – Ψυχανάλυση, Ψυχολογία & Αυτογνωσία-psychoanalyseto

  Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για μια λέξη μικρή, που όμως κουβαλάει μέσα της έναν ολόκληρο κόσμο. Έναν κόσμο που πολλές φορές δεν τον βλέπουμε, δεν τον ακούμε, δεν τον παρατηρούμε. Και αυτή η λέξη είναι η μοναξιά,η οποία κάθεται αθόρυβα δίπλα σε έναν άνθρωπο που περπατάει ανάμεσά μας, που ψωνίζει δίπλα μας στο σούπερ μάρκετ, που περιμένει το λεωφορείο, που λέει “καλημέρα” με ένα χαμόγελο που φοβάται να δείξει την αλήθεια του. Η μοναξιά δεν κάνει διακρίσεις· μπορεί να αγγίξει όποιον άνθρωπο υπάρχει , ανεξάρτητα από ηλικία, υπόβαθρο, μόρφωση, χρήματα, επιτυχίες. Κανείς δεν προστατεύεται από τη μοναξιά επειδή έχει σπουδάσει, επειδή έχει μια καλή δουλειά ή επειδή έχει οικονομική άνεση. Αυτά μπορεί να βοηθούν σε πολλά πράγματα στη ζωή, αλλά δεν γεμίζουν το πιο βαθύ ανθρώπινο κομμάτι: την ανάγκη να μας δουν, να μας αναγνωρίσουν, να μας αγκαλιάσουν χωρίς όρους. Η αίσθηση ότι “ανήκω κάπου” δεν αγοράζεται, ούτε διδάσκεται μόνο στα βιβλία. Γεννιέται εκεί όπου συναντιέ...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για ένα θέμα που αγγίζει σχεδόν κάθε άνθρωπο που έχει αναλάβει τον ρόλο του γονιού, τους φόβους των γονιών. Πίσω από κάθε φροντίδα, πίσω από κάθε "πρόσεχε", "ντύσου καλά", "μην αργήσεις", κρύβεται μια αγωνία, μια εσωτερική ταραχή που συνδέεται όχι μόνο με το παρόν του παιδιού, αλλά με ολόκληρη τη συναισθηματική ιστορία του ίδιου του γονιού.Ο γονιός δεν φοβάται απλώς για το παιδί του· φοβάται μέσα από αυτό. Και αυτό ακριβώς είναι το σημείο όπου η ψυχανάλυση μπορεί να φωτίσει με διαύγεια ό,τι παραμένει συχνά ασυνείδητο.   Για να καταλάβουμε όμως πόσο βαθιά είναι η ρίζα του γονεϊκού φόβου, πρέπει να σκεφτούμε πως ο φόβος αποτελεί ένα από τα πρώτα συναισθήματα που βιώνει ο άνθρωπος ήδη από τη βρεφική ηλικία. Ο γονιός, κουβαλώντας τα δικά του πρώιμα βιώματα ανασφάλειας, τα μεταφέρει ,συχνά ασυνείδητα, στη σχέση του με το παιδί. Έτσι, ο φόβος μήπως το παιδί πονέσει, αποτύχει, απορριφθεί ή υποφέρει, δεν είναι μό...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σου μιλήσω για μια ζήλεια λίγο διαφορετική κάνοντας σου ένα νοητικό πείραμα. Φαντάσου , ότι είσαι σε μια όμορφη σχέση. Όλα πάνε καλά… αλλά ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση, το μυαλό σου αρχίζει να ταξιδεύει όχι στο παρόν, όχι στο μέλλον… αλλά στο παρελθόν. Στο παρελθόν του/της συντρόφου σου. Σκέφτεσαι τις/τους πρώην του/της, τις εμπειρίες του/της, τις στιγμές που είχε πριν από εσένα. Και αυτές οι σκέψεις γυρίζουν ξανά και ξανά, σαν χαλασμένος δίσκος. Αυτό ακριβώς είναι η αναδρομική ζήλια. Δεν υπάρχει απειλή τώρα. Δεν υπάρχει κάτι που να σε απειλεί στην πραγματικότητα. Κι όμως, μέσα σου ξεσπάει καταιγίδα. «Μήπως ήταν  καλύτερη/ος από μένα; Γιατί το έκανε αυτό τότε; Μήπως δεν είμαι αρκετή/ός;» Αυτές οι ερωτήσεις δεν έχουν ποτέ σωστή απάντηση  κι όμως, σε κρατάνε αιχμάλωτη/ο. Η ψυχολογία μπορεί να σου δώσει εξηγήσεις. Οι γνωστικοί ψυχολόγοι θα σου πουν ότι είναι απλώς δυσλειτουργικές σκέψεις που σε σπρώχνουν να συγκρίνεσαι. Η βιολογία θα σου δε...

  Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για το πώς κάποιος που υπήρξε θύμα μπορεί, μεγαλώνοντας, να γίνει θύτης. Στη ζωή, οι εμπειρίες που ζούμε μικροί μάς διαμορφώνουν. Όταν ένα παιδί μεγαλώνει μέσα σε βία, φόβο ή αδικία, συχνά κουβαλάει αυτές τις πληγές και στην ενήλικη ζωή. Αν ο πόνος αυτός δεν αντιμετωπιστεί, μπορεί να μετατραπεί σε συμπεριφορές που πληγώνουν άλλους. Για παράδειγμα, ένα παιδί που είχε βίαιο γονιό μπορεί να μάθει ότι η βία είναι «ο τρόπος» να λύνεις προβλήματα. Ένα παιδί που δεχόταν bullying στο σχολείο μπορεί αργότερα να κάνει το ίδιο σε άλλους, για να νιώθει ότι έχει τον έλεγχο. Ακόμα, κάποιος που δεν έμαθε ποτέ να μιλάει για τα συναισθήματά του, μπορεί να τα εκφράζει με θυμό, φωνές ή χειραγώγηση. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι όλοι όσοι υπήρξαν θύματα θα γίνουν θύτες. Σημαίνει όμως ότι, χωρίς βοήθεια, υποστήριξη και αυτογνωσία, ο κύκλος του πόνου μπορεί να συνεχιστεί. Η λύση βρίσκεται στο να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τα τραύματά μας, να ζητάμε βοή...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και θα σας γράψω λίγα λόγια για την τέχνη του πένθους και το πώς αυτό ξεπερνιέται. Το πένθος είναι μια από τις πιο δύσκολες αλλά και πιο ανθρώπινες εμπειρίες που μπορούμε να ζήσουμε. Είτε πρόκειται για την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, ενός ζώου, μιας σχέσης ή ακόμη και μιας σημαντικής φάσης της ζωής μας, ο πόνος της απώλειας είναι βαθύς και αληθινός. Το πένθος είναι η συναισθηματική αντίδραση στην απώλεια. Δεν έχει «σωστό» ή «λάθος» τρόπο έκφρασης. Για κάποιους είναι δάκρυα, για άλλους σιωπή, θυμός ή ακόμη και ενοχή. Κάθε άνθρωπος πενθεί με τον δικό του ρυθμό και τρόπο. Τα Στάδια του Πένθους 1. Άρνηση – «Δεν μπορεί να συνέβη αυτό.» 2. Θυμός – «Γιατί σε μένα;» 3. Διαπραγμάτευση – «Αν μπορούσα να το αλλάξω...» 4. Κατάθλιψη – «Δεν έχει νόημα τίποτα.» 5. Αποδοχή – «Είναι δύσκολο, αλλά μπορώ να συνεχίσω.» Αυτά τα στάδια δεν είναι γραμμικά. Μπορεί να τα ζήσουμε όλα ή μερικά, με διαφορετική σειρά, επανειλημμένα. Πώς να διαχειριστείς το πένθος πρακτικά: 1. Ν...