Ανθή Σουβατζόγλου – Ψυχανάλυση, Ψυχολογία & Αυτογνωσία-psychoanalyseto

  Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για τη σχέση που έχει το πώς μας βλέπουν εκείνοι που μας γέννησαν και με το  πώς μαθαίνουμε να βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας. Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής μας, πριν ακόμα μπορέσουμε να μιλήσουμε, καθρεφτιζόμαστε στα μάτια της οικογένειάς μας. Στο βλέμμα της μητέρας, του πατέρα, των ανθρώπων που μας φροντίζουν. Από εκεί μαθαίνουμε ποιοι είμαστε. Αν το βλέμμα αυτό είναι ζεστό, αποδοτικό, γεμάτο τρυφερότητα, τότε μεγαλώνουμε με την αίσθηση ότι αξίζουμε, ότι είμαστε άξιοι αγάπης απλώς και μόνο επειδή υπάρχουμε. Αν όμως το βλέμμα αυτό είναι επικριτικό, ψυχρό ή γεμάτο απογοήτευση, τότε μέσα μας χτίζεται σιγά σιγά μια άλλη φωνή – μια φωνή που μας ψιθυρίζει ότι κάτι δεν πάει καλά μ’ εμάς. Αν η οικογένεια μάς βλέπει «παχείς», θα νιώθουμε πάντα παχείς. Αν μας βλέπει «άσχημους», θα κουβαλάμε για χρόνια αυτή την ασχήμια σαν ταυτότητα. Αν μας βλέπει «λίγους», θα δυσκολευτούμε να πιστέψουμε ότι μπορούμε να είμαστε αρκετοί, ακόμη κι ...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για έναν θρησκευτικό φιλόσοφο .Ο Τζίντου Κρισναμούρτι γεννήθηκε στις 11 Μαΐου 1895 στο Μαντανάπαλε της Ινδίας και πέθανε στις 17 Φεβρουαρίου 1986 στην Καλιφόρνια των Ηνωμένων Πολιτειών. Από μικρή ηλικία  ξεχώρισε μέσα στη Θεοσοφική Εταιρεία, που ήταν μια ομάδα ανθρώπων ,η οποία πίστευε πως επρόκειτο να εμφανιστεί ένας νέος πνευματικός δάσκαλος για όλη την ανθρωπότητα. Ο Κρισναμούρτι θεωρήθηκε τότε “ο Εκλεκτός” και τον μεγάλωσαν με την ιδέα ότι προοριζόταν να γίνει ο “Παγκόσμιος Δάσκαλος”. Όμως, όταν μεγάλωσε, αρνήθηκε αυτόν τον ρόλο. Διέλυσε την οργάνωση που είχε δημιουργηθεί γύρω του και δήλωσε πως «η αλήθεια είναι γη χωρίς μονοπάτι», εννοώντας ότι κανείς δεν μπορεί να οδηγήσει τον άλλον στην αλήθεια, γιατί ο καθένας πρέπει να τη βρει μόνος του μέσα από κατανόηση και επίγνωση. Κατά τη διάρκεια της ζωής του συνέβησαν και μερικά παράξενα γεγονότα. Ένα από αυτά έγινε το 1911, σε μια τελετή της οργάνωσης Order of the Star in the...

  Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για κάτι που όλοι γνωρίζουμε. Την αποτυχία μετά από πολλή προσπάθεια. Υπάρχουν φορές που, ενώ έχουμε προχωρήσει, έχουμε χτίσει, έχουμε καταφέρει πολλά, ξαφνικά μέσα σε μια στιγμή όλα μοιάζουν να γκρεμίζονται. Είναι οι στιγμές που "ρίχνουμε το γάλα". Όχι το πραγματικό, αλλά το συμβολικό. Το γάλα που κουβαλούσαμε προσεκτικά, με κόπο, με περηφάνια, με πίστη πως θα φτάσουμε μέχρι το τέλος χωρίς απώλειες. Κι όμως, το ποτήρι γλιστράει απ’ τα χέρια μας, και μένουμε να κοιτάμε κάτω, απογοητευμένοι, θυμωμένοι ίσως, με μια φράση να αντηχεί μέσα μας: "Μα πώς; Αφού τα είχα καταφέρει…" Κι όμως, αυτές οι στιγμές έχουν μια βαθύτερη σημασία. Δεν είναι πισωγύρισμα, είναι υπενθύμιση της ανθρώπινης φύσης. Είναι η πραγματικότητα που έρχεται να μας πει πως η τελειότητα δεν είναι προορισμός, αλλά ψευδαίσθηση. Ότι η πρόοδος δεν είναι γραμμή ευθεία, είναι κύκλος, είναι σπειροειδής, είναι ένα συνεχές πήγαινε και έλα ανάμεσα στο "κατά...

  Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σου πω ένα ψυχολογικό tip που αξίζει πραγματικά να το κρατήσεις στο μυαλό σου, γιατί μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που βλέπεις τις σχέσεις σου με τους ανθρώπους γύρω σου. Σκέψου μια συνηθισμένη κατάσταση: μιλάς με κάποιον και, ξαφνικά, σε διακόπτει. Η πρώτη σου σκέψη μπορεί να είναι: "Δεν με σέβεται. Δεν με ακούει. Δεν ενδιαφέρεται για μένα". Είναι λογικό να το σκεφτούμε έτσι, γιατί η διακοπή μάς κάνει να νιώθουμε ότι χάνουμε τη φωνή μας. Όμως, η ψυχολογία μας δίνει μια διαφορετική οπτική. Όταν κάποιος μας διακόπτει, δεν σημαίνει πάντα πως δεν μας σέβεται. Πολύ συχνά, αυτή η πράξη δείχνει κάτι άλλο: άγχος. Ο άνθρωπος αυτός μπορεί να φοβάται πως αν δεν μιλήσει εκείνη τη στιγμή, θα ξεχάσει τη σκέψη του. Μπορεί να αισθάνεται πίεση να ακουστεί, γιατί νιώθει ότι οι άλλοι δεν τον προσέχουν αρκετά. Ή μπορεί απλά να είναι ενθουσιασμένος με το θέμα και να μη συγκρατείται. Σκέψου κι εσύ τον εαυτό σου: πόσες φορές έχεις διακόψει κάποιον, όχι γιατί...

  Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για κάτι που όλοι γνωρίζουμε: την πτώση και το πώς ξανασηκωνόμαστε. Η πτώση δεν είναι ποτέ απλή. Δεν είναι μόνο το σώμα που γονατίζει, ούτε μόνο η στιγμή που σκοντάφτουμε. Είναι και η πτώση της ψυχής: τότε που κάτι μέσα μας ραγίζει, τότε που χάνονται οι βεβαιότητες και νιώθουμε ξαφνικά ευάλωτοι. Όταν πέφτουμε, συναντάμε την αδυναμία μας. Νιώθουμε τον πόνο, τον φόβο, την απώλεια. Εκείνη τη στιγμή, το ερώτημα δεν είναι «γιατί έπεσα;», αλλά «πώς θα βρω τον τρόπο να ξανασηκωθώ;». Και το ξανασηκώνομαι δεν είναι απλή κίνηση. Δεν είναι μια βιαστική επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση. Είναι μια διαδικασία εσωτερική· μια συνάντηση με το τραύμα, μια αναμέτρηση με τις πιο κρυφές μας πλευρές. Η ψυχανάλυση μας δείχνει ότι η πτώση μάς φέρνει κοντά στο ασυνείδητο: εκεί που κατοικούν οι φόβοι, οι ελλείψεις, τα απωθημένα. Αν τα αναγνωρίσουμε, αν τα ακούσουμε, τότε μπορούμε να βρούμε το σθένος να σταθούμε ξανά. Κάθε φορά που ξανασηκωνόμαστε, δεν...

  Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για το πώς κάποιος που υπήρξε θύμα μπορεί, μεγαλώνοντας, να γίνει θύτης. Στη ζωή, οι εμπειρίες που ζούμε μικροί μάς διαμορφώνουν. Όταν ένα παιδί μεγαλώνει μέσα σε βία, φόβο ή αδικία, συχνά κουβαλάει αυτές τις πληγές και στην ενήλικη ζωή. Αν ο πόνος αυτός δεν αντιμετωπιστεί, μπορεί να μετατραπεί σε συμπεριφορές που πληγώνουν άλλους. Για παράδειγμα, ένα παιδί που είχε βίαιο γονιό μπορεί να μάθει ότι η βία είναι «ο τρόπος» να λύνεις προβλήματα. Ένα παιδί που δεχόταν bullying στο σχολείο μπορεί αργότερα να κάνει το ίδιο σε άλλους, για να νιώθει ότι έχει τον έλεγχο. Ακόμα, κάποιος που δεν έμαθε ποτέ να μιλάει για τα συναισθήματά του, μπορεί να τα εκφράζει με θυμό, φωνές ή χειραγώγηση. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι όλοι όσοι υπήρξαν θύματα θα γίνουν θύτες. Σημαίνει όμως ότι, χωρίς βοήθεια, υποστήριξη και αυτογνωσία, ο κύκλος του πόνου μπορεί να συνεχιστεί. Η λύση βρίσκεται στο να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τα τραύματά μας, να ζητάμε βοή...

  Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω τη σύνδεση που υπάρχει ανάμεσα σε δύο λέξεις που χρησιμοποιούμε πολύ τον τελευταίο καιρό. Η λέξη αυτοπεποίθηση προέρχεται από το «αυτός» και το «πεποίθηση», που σημαίνει πίστη στον εαυτό μου. Η λέξη αυτογνωσία έρχεται από το «αυτός» και το «γνῶσις», δηλαδή γνώση του εαυτού μου. Όπως εξηγεί ο Γ. Μπαμπινιώτης, πρόκειται για δύο βαθιά συνδεδεμένες έννοιες που ξεκινούν από τον ίδιο μας τον εαυτό. Η αυτογνωσία είναι η ρίζα. Είναι το θάρρος να κοιτάξεις μέσα σου και να ρωτήσεις:«Ποια είμαι; Τι νιώθω; Τι φοβάμαι; Τι με κάνει να χαμογελώ;». Όταν γνωρίζεις καλά τον εαυτό σου —τα δυνατά και τα αδύναμα σημεία σου— τότε πατάς γερά στη γη. Δεν ξεγελιέσαι από ψεύτικες εικόνες ούτε σε μπερδεύουν οι φωνές των άλλων. Η αυτοπεποίθηση είναι ο καρπός αυτής της γνώσης. Είναι η εσωτερική σου φωνή που λέει:«Ξέρω ποια είμαι, γι’ αυτό και μπορώ». Η αυτοπεποίθηση δεν σημαίνει ότι δεν φοβάμαι ποτέ. Σημαίνει ότι ξέρω πως μπορώ να τα καταφέρω ...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και γράφω αυτό το άρθρο για να σε κάνω να  σκεφτείς,πότε ένιωσες τελευταία φορά ελεύθερος. Όχι ξένοιαστος. Ελεύθερος. Χωρίς να κουβαλάς ρόλους, χωρίς να μεταφράζεις τον εαυτό σου για να γίνεται αποδεκτός Χωρίς την ανάγκη να πεις το «σωστό», να σταθείς «σωστά». Ίσως δεν το θυμάσαι, κι αυτό λέει ήδη πολλά. Γιατί η αλήθεια είναι πως δεν γεννιόμαστε ελεύθεροι. Γεννιόμαστε μέσα σε γλώσσες που δεν διαλέξαμε, αξίες που δεν διαπραγματευτήκαμε, βλέμματα που μας περιέγραψαν πριν μπούμε στις λέξεις. Η ελευθερία δεν είναι η αφετηρία μας — είναι, στην καλύτερη περίπτωση, στόχος. Στην πιο δύσκολη, απώλεια που δεν εντοπίστηκε ποτέ. Ζούμε μέσα σε δεκαετίες που ζητούν: απόδοση, ρόλο, αποτέλεσμα. Στην αρχή, σε διαμορφώνουν. Ύστερα σε μετρούν. Σου μαθαίνουν να επιλέγεις, αλλά μέσα σε δεδομένο πλαίσιο. Οι αποφάσεις, όταν δεν συνοδεύονται από εσωτερική επεξεργασία, είναι προσαρμογές. Και η υπομονή, αν παρατείνεται χωρίς σκοπό, γίνεται απουσία. Ο συμβιβασμός είναι αναγκαί...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω  για την εποχή μας....Μια εποχή όπου οι φωνές είναι περισσότερες από τις σιωπές και οι οθόνες φωτίζουν πιο έντονα από τις ψυχές. Σε αυτή την εποχή, λοιπόν, θα περίμενε κανείς πως η ανθρώπινη ψυχή, με τόση πρόσβαση σε γνώση, σε ειδικούς, σε “βοήθεια”, θα είχε αρχίσει να θεραπεύεται..Κι όμως, το τοπίο παραμένει ίδιο, ή ίσως και πιο τραχύ: ζήλια, ανταγωνισμός, μικρότητα, καχυποψία. Σαν η ανθρώπινη ύπαρξη να αρνείται να εξελιχθεί, να παραμένει δεμένη σε έναν φαύλο κύκλο επαναλαμβανόμενου πόνου. Κι εδώ ξεκινά το μεγάλο ερώτημα: γιατί, ενώ έχουμε περισσότερους ψυχολόγους, ψυχαναλυτές, θεραπευτές από ποτέ άλλοτε, οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται; Η ψυχανάλυση δεν είναι μια εύκολη διαδικασία. Δεν είναι ένα γρήγορο παυσίπονο ούτε ένα χάπι που εξαλείφει τα συμπτώματα. Είναι, κατά κάποιο τρόπο, ένα κάλεσμα για επιστροφή σε μέρη της ψυχής που έχουν εγκαταλειφθεί για καιρό. Εκεί όπου το παιδικό τραύμα έγινε χαρακτήρας, όπου η έλλειψη αποδοχής έγινε...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα μιλήσουμε για τον κύκλο του χωρισμού και της επανασύνδεσης, διότι ο χωρισμός και η επανασύνδεση δεν είναι απλώς κεφάλαια μιας σχέσης· είναι κύκλοι!  Κύκλοι που αρχίζουν και τελειώνουν στο ίδιο σημείο: στην ανάγκη. Εκείνη την ανάγκη που φοράει το όνομα της αγάπης, αλλά δεν είναι. Είναι φόβος. Είναι μοναξιά. Είναι εκείνο το κενό που έρχεται από πολύ παλιά. Κάθε φορά λες πως αυτή τη φορά θα είναι αλλιώς. Πως τώρα, ίσως, τα πράγματα θα φτιάξουν. Μα δεν φτιάχνουν. Γιατί δεν αλλάζει η ρίζα αν δεν την ξεριζώσεις. Και η ρίζα δεν είναι η σχέση. Είναι η ελπίδα πως κάποιος θα μείνει, όπως δεν έμειναν άλλοι πριν.Στην αρχή έρχεται ο πόνος — κοφτός, καθαρός. Μετά η σιωπή — αυτή που τεντώνει τον χρόνο μέχρι να τον σπάσει. Και μετά, η ανάγκη. Μια φωνή μέσα σου, σχεδόν ψιθυριστή, λέει: «Μαζί του, ίσως να είμαι ολόκληρη. Μαζί της, ίσως να μην νιώθω τόσο μόνος». Κι έτσι επιστρέφεις. Όχι γιατί τον αγαπάς. Αλλά γιατί μαζί του, πονάς με έναν γνώριμο τρόπο. Κ...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας πω λίγα λόγια για τα τραύματα εκείνα που μας διαμόρφωσαν μέσα στα χρόνια. Ξέρετε...Υπάρχουν τραύματα που δεν φωνάζουν, αλλά ψιθυρίζουν μέσα μας κάθε μέρα!Τραύματα παιδικά, τραύματα από απώλειες, προδοσίες, σιωπές, ή λέξεις που ειπώθηκαν άγαρμπα και ρίζωσαν βαθιά. Δεν είναι πάντα μεγάλα γεγονότα. Μπορεί να είναι και οι μικρές στιγμές που ένιωσες αόρατη, που δεν ακούστηκες, που φοβήθηκες και δεν είχες πού να στραφείς.Αυτά τα τραύματα, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, μας μαθαίνουν πώς να αγαπάμε, πώς να φοβόμαστε, πώς να επιβιώνουμε. Μπορεί να γίνουν σκιές στις σχέσεις μας, στους στόχους μας, στη φωνή που μιλάμε στον εαυτό μας. Η ψυχαναλυτική ματιά δεν προσφέρει έτοιμες λύσεις. Δεν υπόσχεται να σβήσει το παρελθόν. Αλλά προσκαλεί τον άνθρωπο σε μια ήρεμη, συχνά απαιτητική, μα πάντα λυτρωτική διερεύνηση. Μια ματιά που δεν κρίνει, δεν επισπεύδει, δεν σπρώχνει. Απλώς ανοίγει χώρο. Για κατανόηση. Για συγκίνηση. Για εκείνη την ανακούφιση που έρχεται ...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα μιλήσουμε για την αυτοπεποίθηση και τον εγωίσμο.   Η αυτοπεποίθηση είναι σαν έναν ήλιο μέσα μας που λάμπει και μας θυμίζει πως μπορούμε να τα καταφέρουμε, αρκεί να πιστέψουμε στον εαυτό μας. Δεν σημαίνει ότι είμαστε οι καλύτεροι απ’ όλους, αλλά ότι είμαστε αρκετοί, όπως είμαστε! Μας βοηθά να δοκιμάζουμε νέα πράγματα, να συνεχίζουμε όταν κάνουμε λάθη και να χαμογελάμε ακόμα και όταν κάτι δεν πάει όπως θέλαμε. Είναι το χέρι που μας κρατάει όταν φοβόμαστε και μας λέει: "Προχώρα, μπορείς!"Ο εγωισμός όμως είναι σαν έναν καθρέφτη που σε κάνει να βλέπεις μόνο τον εαυτό σου και να ξεχνάς τους άλλους. Αντί να μοιράζεσαι τη χαρά, θες να κερδίζεις πάντα και να αποδεικνύεις πως είσαι καλύτερος, ακόμα κι αν πληγώνεις κάποιον. Η αληθινή αυτοπεποίθηση δεν χρειάζεται να φωνάζει. Μιλά με πράξεις, με καλοσύνη, με προσπάθεια. Είναι να λες: "Χαίρομαι για εσένα!" και "Μπράβο μας!" και όχι μόνο "Μπράβο μου!"  Η αυτοπεποίθηση φορ...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και θα σας γράψω λίγα λόγια για την αξία της Ψυχανάλυσης και πως είναι ένα Παράθυρο στον Εσωτερικό μας Κόσμο.   Η ψυχανάλυση είναι σαν έναν μαγικό φακό που μας βοηθά να δούμε βαθιά μέσα μας, εκεί που κρύβονται τα συναισθήματα, οι φόβοι και οι σκέψεις που δεν λέμε δυνατά. Είναι μια επιστήμη αλλά και μια τέχνη, που στόχο έχει να μας καταλάβει και να μας γιατρέψει από μέσα προς τα έξω. Τι είναι ψυχανάλυση;Η ψυχανάλυση είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας που ξεκίνησε από τον Σίγκμουντ Φρόιντ. Μας βοηθά να καταλάβουμε γιατί νιώθουμε όπως νιώθουμε και γιατί μερικές φορές κάνουμε πράγματα χωρίς να ξέρουμε ακριβώς το «γιατί». Με απλά λόγια, είναι σαν να μιλάς με έναν σοφό ντετέκτιβ που ψάχνει μαζί σου τα μυστικά που κρατάει το μυαλό σου. Γιατί είναι σημαντική;1. Μας βοηθά να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.Πολλές φορές νιώθουμε λύπη, θυμό ή φόβο χωρίς να ξέρουμε την αιτία. Η ψυχανάλυση μας βοηθά να καταλάβουμε αυτές τις σκέψεις και να βρούμε την ρίζα τους. 2. Λύνει παλιά μπερδ...