Ανθή Σουβατζόγλου Psychoanalyseto

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για τους χωρισμούς εκείνους που δεν τελειώνουν....παρά μόνο μετακινούνται .Αλλάζουν χώρο, γίνονται σκιά σε διπλανή καρέκλα, σιωπή σε επαγγελματικό mail, ανάσα που περνά ξυστά δίπλα σου στο γραφείο. Το να εργάζεσαι δίπλα σε έναν άνθρωπο που κάποτε υπήρξε οικείος, γνώριμος, δικός σου, είναι μια συνθήκη ιδιαίτερη και συχνά αφόρητη. Όχι γιατί δεν έχεις χωρίσει στ’ αλήθεια. Αλλά γιατί το παρόν, όταν περιέχει τον άλλον, γίνεται κι αυτό μνήμη. Δεν είναι ουδέτερο. Είναι γεμάτο από τα «κάποτε» που ζουν μέσα στα «τώρα». Πολλές γυναίκες με ρωτούν: «Γιατί πονάω ακόμα;». Γιατί τον βλέπεις. Γιατί ακούς τη φωνή του. Γιατί πρέπει να είσαι ευγενική, σωστή, επαγγελματίας, όταν μέσα σου τρέμει ακόμη ένα κομμάτι που δεν έχει προλάβει να ησυχάσει. Γιατί το σώμα θυμάται με χρονικότητα διαφορετική απ’ τη σκέψη. Και η καθημερινή συνύπαρξη ξύνει απαλά , αλλά επίμονα , το τραύμα που μόλις πήγε να κλείσει. Δεν υπάρχει τίποτα το παθολογικό σ’ αυτό. Είναι απο...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα μιλήσουμε για τον κύκλο του χωρισμού και της επανασύνδεσης, διότι ο χωρισμός και η επανασύνδεση δεν είναι απλώς κεφάλαια μιας σχέσης· είναι κύκλοι!  Κύκλοι που αρχίζουν και τελειώνουν στο ίδιο σημείο: στην ανάγκη. Εκείνη την ανάγκη που φοράει το όνομα της αγάπης, αλλά δεν είναι. Είναι φόβος. Είναι μοναξιά. Είναι εκείνο το κενό που έρχεται από πολύ παλιά. Κάθε φορά λες πως αυτή τη φορά θα είναι αλλιώς. Πως τώρα, ίσως, τα πράγματα θα φτιάξουν. Μα δεν φτιάχνουν. Γιατί δεν αλλάζει η ρίζα αν δεν την ξεριζώσεις. Και η ρίζα δεν είναι η σχέση. Είναι η ελπίδα πως κάποιος θα μείνει, όπως δεν έμειναν άλλοι πριν.Στην αρχή έρχεται ο πόνος — κοφτός, καθαρός. Μετά η σιωπή — αυτή που τεντώνει τον χρόνο μέχρι να τον σπάσει. Και μετά, η ανάγκη. Μια φωνή μέσα σου, σχεδόν ψιθυριστή, λέει: «Μαζί του, ίσως να είμαι ολόκληρη. Μαζί της, ίσως να μην νιώθω τόσο μόνος». Κι έτσι επιστρέφεις. Όχι γιατί τον αγαπάς. Αλλά γιατί μαζί του, πονάς με έναν γνώριμο τρόπο. Κ...