Ανθή Σουβατζόγλου Psychoanalyseto

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για το ασυνείδητο και πως αυτό επηρεάζει τη ζωή μας. Η καθημερινότητά μας μοιάζει, συχνά, να είναι αποτέλεσμα συνειδητών επιλογών, αποφάσεων και λογικών σκέψεων. Όμως κάτω από την επιφάνεια της λογικής λειτουργεί ένας ολόκληρος ψυχικός κόσμος που παραμένει αθέατος: το ασυνείδητο. Αυτό το βαθύτερο, μη προσβάσιμο κομμάτι του ψυχισμού, επιδρά με σιωπηλό αλλά ισχυρό τρόπο στη συμπεριφορά μας, στις επιλογές μας, στις σχέσεις μας — ακόμα και στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας. Το ασυνείδητο δεν είναι μια “αποθήκη” απλώς ξεχασμένων σκέψεων. Είναι ένας ενεργός ψυχικός χώρος γεμάτος απωθημένες επιθυμίες, μνήμες, φόβους και πρώιμες εμπειρίες που δεν επεξεργαστήκαμε ποτέ συνειδητά. Οι πρώτες εντυπώσεις της ζωής μας, ιδιαίτερα μέχρι την ηλικία των πέντε ετών, εγγράφονται βαθιά σε αυτόν τον χώρο και διαμορφώνουν το φίλτρο με το οποίο αντιλαμβανόμαστε τους άλλους και τον εαυτό μας. Σκέψου, για παράδειγμα, πόσες φορέ...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για κάποιες σχέσεις που ξεκινούν σαν παραμύθια...Με βλέμματα που λάμπουν, σαν να αναγνωρίζουν κάτι παλιό και πολύτιμο μέσα στον άλλον. Με γέλια που ξεπηδούν αυθόρμητα, γεμίζοντας τα δωμάτια με φως. Με σώματα που αγγίζονται σαν να έψαχναν χρόνια αυτό το άγγιγμα. Με ψιθυρισμένες υποσχέσεις, που δεν είναι υποσχέσεις για πάντα – είναι υποσχέσεις για αλήθεια.Και όμως…σε αυτές τις σχέσεις κάποτε, συχνά χωρίς καν να το καταλάβουμε,  η αγάπη αρχίζει να πονάει.Όχι απαραίτητα με φωνές ή χτυπήματα. Συχνά, ο πόνος είναι αόρατος. Είναι ο λόγος που δεν ειπώθηκε, το βλέμμα που αποσύρθηκε, η φωνή που ύψωσε τον τόνο της γιατί δεν άντεχε πια να είναι ευάλωτη. Είναι η σιωπή που γίνεται τοίχος. Είναι το «δεν αντέχω άλλο» που δεν ειπώθηκε ποτέ, και απλώς έγινε ψυχρή απόσταση. Και τότε, ο ένας γίνεται ο καθρέφτης των πληγών του άλλου. Γίνεται ο σάκος του μποξ, ο αποδέκτης όλων των παλιών τραυμάτων, των απογοητεύσεων, των ανασφαλειών. Η σχέση αρχίζει να ...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας πω λίγα λόγια για το πώς η ζήλεια δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα, αλλά κάτι πιο βαθύ και σκοτεινό,είναι μια πληγή που αιμορραγεί σιωπηλά, βαθιά μέσα στο ασυνείδητο.  Ο άνθρωπος που  βιώνει τη ζήλεια,δεν παρατηρεί απλώς τη ζωή του άλλου· εγκαταλείπει τη δική του. Εγκαταλείπει την εξέλιξή του, την προσωπική του φροντίδα, την ψυχική του καλλιέργεια, γιατί η ψυχή του είναι πια απασχολημένη με τη σύγκριση, με τη βαθύτερη –και συχνά ανεξομολόγητη– πεποίθηση πως "ο άλλος είναι καλύτερος, άρα εγώ είμαι ελλιπής".Η ζήλεια είναι το παιδί ενός τραύματος που δεν αγαπήθηκε όταν το είχε ανάγκη. Ένας ενήλικας που υποφέρει από ζήλεια παλινδρομεί σε εκείνη την παιδική φωνή που κάποτε ένιωσε αόρατη, ασήμαντη, ανεπαρκής. Η ψυχή του διασπάται ανάμεσα στην ανάγκη να θαυμάσει τον άλλον και στον φόβο ότι ο άλλος απειλεί την ύπαρξή του. Μέσα του, μια ασυνείδητη διεργασία εξιδανίκευσης και απαξίωσης παίρνει τη μορφή εσωτερικής καταιγίδας. Αντί να στραφεί προ...