Ανθή Σουβατζόγλου – Ψυχανάλυση, Ψυχολογία & Αυτογνωσία-psychoanalyseto

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για ένα θέμα που αγγίζει σχεδόν κάθε άνθρωπο που έχει αναλάβει τον ρόλο του γονιού, τους φόβους των γονιών. Πίσω από κάθε φροντίδα, πίσω από κάθε "πρόσεχε", "ντύσου καλά", "μην αργήσεις", κρύβεται μια αγωνία, μια εσωτερική ταραχή που συνδέεται όχι μόνο με το παρόν του παιδιού, αλλά με ολόκληρη τη συναισθηματική ιστορία του ίδιου του γονιού.Ο γονιός δεν φοβάται απλώς για το παιδί του· φοβάται μέσα από αυτό. Και αυτό ακριβώς είναι το σημείο όπου η ψυχανάλυση μπορεί να φωτίσει με διαύγεια ό,τι παραμένει συχνά ασυνείδητο.   Για να καταλάβουμε όμως πόσο βαθιά είναι η ρίζα του γονεϊκού φόβου, πρέπει να σκεφτούμε πως ο φόβος αποτελεί ένα από τα πρώτα συναισθήματα που βιώνει ο άνθρωπος ήδη από τη βρεφική ηλικία. Ο γονιός, κουβαλώντας τα δικά του πρώιμα βιώματα ανασφάλειας, τα μεταφέρει ,συχνά ασυνείδητα, στη σχέση του με το παιδί. Έτσι, ο φόβος μήπως το παιδί πονέσει, αποτύχει, απορριφθεί ή υποφέρει, δεν είναι μό...

  Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα αναλύσουμε ένα από τα πιο γνωστά και συχνά παρεξηγημένα θέματα της ψυχαναλυτικής θεωρίας: το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Ο όρος, όπως γνωρίζουμε, προέρχεται από τον μύθο του Οιδίποδα , του άνδρα που, χωρίς να το γνωρίζει, σκότωσε τον πατέρα του και παντρεύτηκε τη μητέρα του. Ο Σίγκμουντ Φρόυντ χρησιμοποίησε αυτόν τον μύθο για να περιγράψει ένα κρίσιμο στάδιο της ψυχικής ανάπτυξης του παιδιού. Σύμφωνα με τον Φρόιντ, το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα εμφανίζεται κατά το φαλλικό στάδιο της ψυχοσεξουαλικής ανάπτυξης, δηλαδή περίπου από το τρίτο έως το έκτο έτος της ζωής. Είναι η περίοδος όπου το παιδί αρχίζει να ανακαλύπτει τη διαφορά των φύλων και να οργανώνει τις πρώτες του ασυνείδητες επιθυμίες και συγκρούσεις γύρω από τη σχέση του με τους γονείς του. Στο αγόρι, αυτή η φάση εκδηλώνεται με ασυνείδητη επιθυμία για τη μητέρα και ανταγωνιστικά συναισθήματα προς τον πατέρα, τον οποίο βιώνει ως αντίπαλο για την αγάπη της. Το άγχος που προκαλεί η φαντασιακή απειλή...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για ένα πολύ βασικό αλλά και βαθιά ανθρώπινο θέμα: πώς διαμορφώνεται η προσωπικότητα μας μέσα από την ψυχοσεξουαλική ανάπτυξη, και πώς μπορεί η ψυχανάλυση να μας βοηθήσει όταν νιώθουμε ότι κάτι μας κρατάει πίσω. Σύμφωνα με τον Freud, η ψυχική ανάπτυξη του ανθρώπου περνά μέσα από πέντε στάδια. Ξεκινά από το στοματικό στάδιο ,όταν είμαστε ακόμα βρέφη και προχωρά στο πρωκτικό, το φαλλικό, τη λανθάνουσα περίοδο, και φτάνει στο γεννητικό στάδιο, που αφορά την εφηβεία και την ενήλικη ζωή. Κάθε στάδιο έχει έναν στόχο, μια πρόκληση. Και το σημαντικό είναι να μπορούμε να περάσουμε από το ένα στο άλλο στο σωστό χρόνο και χωρίς άγχος. Γιατί, αν κάτι δεν πάει καλά , αν νιώσουμε πίεση, αν λείπει η ασφάλεια, αν υπάρχει τραύμα ,τότε μπορεί να μείνουμε "κολλημένοι"σε εκείνο το σημείο. Αυτό ο Freud το ονομάζει καθήλωση.Τώρα, ίσως αναρωτηθείτε: Και τι γίνεται αν κάποιος έχει καθηλωθεί; Πώς μπορεί να προχωρήσει; Εδώ ακριβώς έρχεται η ψυχανάλυση...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για το ασυνείδητο και πως αυτό επηρεάζει τη ζωή μας. Η καθημερινότητά μας μοιάζει, συχνά, να είναι αποτέλεσμα συνειδητών επιλογών, αποφάσεων και λογικών σκέψεων. Όμως κάτω από την επιφάνεια της λογικής λειτουργεί ένας ολόκληρος ψυχικός κόσμος που παραμένει αθέατος: το ασυνείδητο. Αυτό το βαθύτερο, μη προσβάσιμο κομμάτι του ψυχισμού, επιδρά με σιωπηλό αλλά ισχυρό τρόπο στη συμπεριφορά μας, στις επιλογές μας, στις σχέσεις μας — ακόμα και στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας. Το ασυνείδητο δεν είναι μια “αποθήκη” απλώς ξεχασμένων σκέψεων. Είναι ένας ενεργός ψυχικός χώρος γεμάτος απωθημένες επιθυμίες, μνήμες, φόβους και πρώιμες εμπειρίες που δεν επεξεργαστήκαμε ποτέ συνειδητά. Οι πρώτες εντυπώσεις της ζωής μας, ιδιαίτερα μέχρι την ηλικία των πέντε ετών, εγγράφονται βαθιά σε αυτόν τον χώρο και διαμορφώνουν το φίλτρο με το οποίο αντιλαμβανόμαστε τους άλλους και τον εαυτό μας. Σκέψου, για παράδειγμα, πόσες φορέ...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για κάποιες σχέσεις που ξεκινούν σαν παραμύθια...Με βλέμματα που λάμπουν, σαν να αναγνωρίζουν κάτι παλιό και πολύτιμο μέσα στον άλλον. Με γέλια που ξεπηδούν αυθόρμητα, γεμίζοντας τα δωμάτια με φως. Με σώματα που αγγίζονται σαν να έψαχναν χρόνια αυτό το άγγιγμα. Με ψιθυρισμένες υποσχέσεις, που δεν είναι υποσχέσεις για πάντα – είναι υποσχέσεις για αλήθεια.Και όμως…σε αυτές τις σχέσεις κάποτε, συχνά χωρίς καν να το καταλάβουμε,  η αγάπη αρχίζει να πονάει.Όχι απαραίτητα με φωνές ή χτυπήματα. Συχνά, ο πόνος είναι αόρατος. Είναι ο λόγος που δεν ειπώθηκε, το βλέμμα που αποσύρθηκε, η φωνή που ύψωσε τον τόνο της γιατί δεν άντεχε πια να είναι ευάλωτη. Είναι η σιωπή που γίνεται τοίχος. Είναι το «δεν αντέχω άλλο» που δεν ειπώθηκε ποτέ, και απλώς έγινε ψυχρή απόσταση. Και τότε, ο ένας γίνεται ο καθρέφτης των πληγών του άλλου. Γίνεται ο σάκος του μποξ, ο αποδέκτης όλων των παλιών τραυμάτων, των απογοητεύσεων, των ανασφαλειών. Η σχέση αρχίζει να ...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας πω λίγα λόγια για το πώς η ζήλεια δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα, αλλά κάτι πιο βαθύ και σκοτεινό,είναι μια πληγή που αιμορραγεί σιωπηλά, βαθιά μέσα στο ασυνείδητο.  Ο άνθρωπος που  βιώνει τη ζήλεια,δεν παρατηρεί απλώς τη ζωή του άλλου· εγκαταλείπει τη δική του. Εγκαταλείπει την εξέλιξή του, την προσωπική του φροντίδα, την ψυχική του καλλιέργεια, γιατί η ψυχή του είναι πια απασχολημένη με τη σύγκριση, με τη βαθύτερη –και συχνά ανεξομολόγητη– πεποίθηση πως "ο άλλος είναι καλύτερος, άρα εγώ είμαι ελλιπής".Η ζήλεια είναι το παιδί ενός τραύματος που δεν αγαπήθηκε όταν το είχε ανάγκη. Ένας ενήλικας που υποφέρει από ζήλεια παλινδρομεί σε εκείνη την παιδική φωνή που κάποτε ένιωσε αόρατη, ασήμαντη, ανεπαρκής. Η ψυχή του διασπάται ανάμεσα στην ανάγκη να θαυμάσει τον άλλον και στον φόβο ότι ο άλλος απειλεί την ύπαρξή του. Μέσα του, μια ασυνείδητη διεργασία εξιδανίκευσης και απαξίωσης παίρνει τη μορφή εσωτερικής καταιγίδας. Αντί να στραφεί προ...