Μοναξιά-αυτή η σιωπηλή συντροφιά
Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για έναν πόνο βουβό και απροσδιόριστο, μια συνθήκη ενδοψυχικού πένθους. Κάποιοι άνθρωποι δεν φωνάζουν ποτέ δυνατά πως πονάνε. Φοράνε χαμόγελα που έχουν μάθει να στέκονται στη θέση τους, όπως τα κάδρα σε έναν τοίχο. Μιλάνε για τον καιρό, γελάνε με τα αστεία των άλλων, απαντούν «είμαι καλά». Και μέσα τους....λυγίζουν αθόρυβα. Η μοναξιά δεν φωνάζει. Ξέρει να περπατά στα δάχτυλα, να κάθεται στη γωνία χωρίς να πιάνει χώρο. Έρχεται σαν σκιά πίσω από την καθημερινότητα. Κατοικεί σε βλέμματα που αποφεύγουν το καθρέφτισμα, σε σπίτια με ανθρώπους που δεν επικοινωνούν , σε νύχτες που περνάνε με φωτισμένη την οθόνη και σκοτεινή την ψυχή. Στο τσιγάρο, στο φαγητό, στο ποτό, στις ουσίες...Μα πιο πολύ, η μοναξιά βρίσκεται εκεί όπου δεν μπορούμε πια να σταθούμε με τον εαυτό μας. Όχι επειδή δεν είμαστε αρκετοί. Αλλά επειδή δεν μάθαμε ποτέ να είμαστε μαζί με τον εαυτό μας χωρίς να τον πολεμάμε.Στην πραγματικότητα, οι πιο πολλοί δεν είναι μόνοι από επιλογ...
