Ανθή Σουβατζόγλου Psychoanalyseto

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για μια φωνή που δεν σιώπησε ποτέ... Υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται για να αλλάξουν τον κόσμο — όχι με τη δύναμη των όπλων ή του πλούτου, αλλά με το θάρρος της ψυχής τους και την πίστη τους στο σωστό. Η Μαλάλα Γιουσαφζάι είναι μια από αυτές. Η ιστορία της Μαλάλα δεν είναι απλά μια ιστορία επιβίωσης. Είναι η ιστορία ενός κοριτσιού που, παρά τις απειλές και τους κινδύνους, επέλεξε να μιλήσει για το δικαίωμα στην εκπαίδευση — ένα δικαίωμα που για πολλούς θεωρείται αυτονόητο, αλλά σε κάποιες γωνιές του κόσμου είναι μια πολυτέλεια. Η Μαλάλα μεγάλωσε στην κοιλάδα Σουάτ του Πακιστάν, σε μια περιοχή όπου οι Ταλιμπάν απαγόρευαν στα κορίτσια να πηγαίνουν σχολείο. Ο πατέρας της, ίδιος εκπαιδευτικός και ακτιβιστής, τη δίδαξε από μικρή πόσο σημαντική είναι η γνώση και τη στήριξε να διεκδικήσει το δικαίωμα στην εκπαίδευση. Από την ηλικία των 11 ετών, η Μαλάλα άρχισε να γράφει ανώνυμα στο BBC για τη ζωή της και τους κινδύνους που αντιμετώπιζαν τα ...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και συχνά ακούω στο γραφείο μου νέους ανθρώπους να μην έχουν βρει ακόμα το κίνητρο στη ζωή τους. Θέλω, λοιπόν, να σου μιλήσω για αυτή την βαρεμάρα και να σου πω πώς, δεν είναι απλώς μια αναβολή. Δεν είναι αμέλεια. Είναι κάτι πιο λεπτό, πιο ύπουλο, πιο παλιό. Σαν να κάθεται η αρχή στην άκρη του μυαλού σου και να σε κοιτάζει. Κι εσύ την κοιτάς πίσω. Ξέρετε και οι δύο πως κάτι βαθύτερο παίζεται εδώ. Δεν είναι ότι δε θέλεις. Είναι ότι, μόλις πλησιάζεις να ξεκινήσεις, κάτι μέσα σου σου ψιθυρίζει «αν αποτύχω;», «αν πετύχω;», «αν αλλάξει κάτι;». Και τότε λες: άστο για μετά. Μια φράση που μοιάζει αθώα αλλά κουβαλάει χρόνια. Μήπως κάποτε κάθε προσπάθεια έπρεπε να είναι τέλεια; Μήπως κάθε επιθυμία έπρεπε πρώτα να εγκριθεί από κάποιον άλλον; Μήπως έμαθες να φοβάσαι τη φωτεινή πλευρά σου περισσότερο κι απ’ τη σκιά σου; Η αναβλητικότητα είναι μια μορφή προστασίας. Είναι το παλιό σου σώμα που κρατά την ανάσα του, περιμένοντας να σιγουρευτεί πως είναι ασφαλές. Αλλά δεν ζεις ...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για τα όνειρα και τη σημασία τους στην ψυχανάλυση. Κάθε βράδυ, μόλις κλείνεις τα μάτια και ο κόσμος σωπαίνει, ξεκινά μέσα σου μια αθόρυβη, μυστική εργασία. Δεν είναι απλός ύπνος· είναι ένας χορός ανάμεσα στη μνήμη και το συναίσθημα, ανάμεσα στη λογική και το άγνωστο. Ο εγκέφαλός σου, αυτός ο καταπληκτικός οργανωτής, βάζει σε τάξη όσα έζησες μέσα στη μέρα. Παίρνει τις σκέψεις, τις αγωνίες, τις μικρές χαρές και τις ταξινομεί. Ό,τι είναι μικρό, επιφανειακό — μένει για λίγο στη βραχυπρόθεσμη μνήμη. Ό,τι όμως άγγιξε την καρδιά σου, μεταφέρεται σταθερά στη μακροπρόθεσμη. Είναι σαν να λέει: “Αυτό αξίζει να το θυμόμαστε για πάντα”. Στις φάσεις του βαθύ ύπνου, το σώμα ξεκουράζεται, αλλά ο νους φροντίζει. Οι σκέψεις σου φιλτράρονται, σαν γράμματα που μπαίνουν σε φακέλους με ημερομηνίες. Καθαρίζονται, οργανώνονται. Είναι ένα δώρο που κάνει το σώμα στον εαυτό του. Και τότε... έρχεται η φάση REM.Τα βλέφαρα τρέμουν. Το σώμα κοιμάται, μα το μυαλό σου...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για μια φωνή που δεν φαίνεται... Δεν φοράει ρούχα... Δεν περπατάει στους δρόμους... Δεν κοιτάζει καθρέφτες. Είναι πιο σιωπηλή από τη βροχή όταν πέφτει σε μαξιλάρι. Κι όμως, την ακούμε  και την πιστεύουμε. Είναι εκείνη η φωνή που μας τραβάει πίσω όταν πάμε να πετάξουμε. Που λέει “Δεν είναι για σένα αυτό”, “Θα γελάσουν μαζί σου”, “Δεν είσαι έτοιμος”, “Δεν είσαι αρκετός”. Κάποτε την λέγαν “φόβο”, άλλοτε “συνείδηση”, μα τις περισσότερες φορές... την λένε “εσωτερικό κριτή”. Όχι, δεν γεννηθήκαμε με αυτόν. Τον πλάσαμε λίγο λίγο. Από τις φωνές που άκουσαν τα αυτιά μας όταν ακόμη δεν ξέραμε τι να κρατήσουμε και τι να αφήσουμε. Ένα “πρόσεχε, μην κάνεις λάθος” από έναν δάσκαλο. Ένα “μα τι είναι αυτά τα ρούχα που φοράς;” από μια φίλη. Ένα βλέμμα που δεν συγχώρεσε το δάκρυ μας όταν ήμασταν πέντε χρονών. Και χωρίς να το καταλάβουμε, αυτές οι φωνές μπήκαν μέσα μας. Έγιναν νόμοι. Κανόνες. Σκιές. Ο εσωτερικός κριτής δεν είναι κακός από πρόθεσ...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα προσπαθήσω να απαντήσω στο ερώτημα, εάν ο διαλογισμός μπορεί να αντικαταστήσει την ψυχανάλυση.  Ξέρετε..Υπάρχουν στιγμές που η σιωπή μας φέρνει πιο κοντά στον εαυτό μας. Και άλλες, που μόνο ο λόγος μπορεί να μας σώσει. Ίσως , όμως,το ερώτημα να είναι λίγο άδικο και για τους δύο. Γιατί ο διαλογισμός και η ψυχανάλυση δεν είναι αντίπαλοι δρόμοι – είναι δύο διαφορετικοί τρόποι να στραφούμε προς τα μέσα, με σκοπό να κατανοήσουμε, να αντέξουμε και, τελικά, να φροντίσουμε τον εαυτό μας. Η ψυχανάλυση μας καλεί να μιλήσουμε. Να μιλήσουμε ελεύθερα, χωρίς λογοκρισία, για όλα όσα μάθαμε να καταπίνουμε. Ξεκινάμε συνήθως μ’ ένα σύμπτωμα ή μια αγωνία, αλλά σταδιακά ανακαλύπτουμε ότι κάτι μέσα μας ζητά να ακουστεί. Οι λέξεις γίνονται γέφυρα προς το ασυνείδητο. Οι επαναλήψεις, οι σιωπές, οι ονειροπολήσεις, όλα φέρουν το αποτύπωμα της ψυχικής ιστορίας μας. Και αυτή η ιστορία δεν χρειάζεται διόρθωση· χρειάζεται κατανόηση. Ο διαλογισμός, από την άλλη, δεν ...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα μιλήσω σε σένα που δεν έχεις όρεξη και δεν ξέρεις γιατί ή μπορεί και να το ξέρεις... αλλά να μην βρίσκεις τις λέξεις.  Είναι εκείνο το βάρος στο στήθος που δεν λέει να φύγει. Η μέρα ξεκινά κι εσύ... δεν ξεκινάς μαζί της. Τα πάντα μοιάζουν μακριά, σαν να τα βλέπεις από πίσω απ’ το τζάμι. Οι άλλοι γελάνε, τρέχουν, μιλάνε — κι εσύ νιώθεις πως απλώς παρατηρείς τη ζωή, χωρίς να είσαι μέσα της. Μπορεί να μην τρως. Ή μπορεί να τρως πολύ. Ίσως προσπαθείς να βρεις λίγη παρηγοριά σε κάτι γλυκό. Ίσως να ψάχνεις το “λίγο” μέσα σε πρόσωπα που δεν σε γεμίζουν. Ίσως να μένεις ξύπνια μέχρι αργά γιατί δεν θες να ξημερώσει. Γιατί κάθε πρωί σε περιμένει η ίδια σιωπή. Η ίδια ερώτηση: "Γιατί δεν νιώθω τίποτα;"Δεν είσαι περίεργος/η. Δεν είσαι λάθος. Δεν φταις. Η ψυχή σου κουράστηκε. Κάτι μέσα σου πάλεψε πολύ. Και τώρα, αντί να φωνάζει, σωπαίνει.Μπορεί να ένιωσες ότι δεν σε βλέπουν. Ότι σε αγαπάνε μόνο όταν είσαι χαμογελαστός/ή, δυνατός/ή, “καλός/ή”. Κι έτσι...

Είμαι  η Ανθή Σουβατζόγλου και στην πορεία μου ως ψυχαναλύτρια, συναντώ δύο κόσμους ανθρώπων που, παρόλο που διαφέρουν, φέρουν μέσα τους το ίδιο, βαθύ αίτημα για κατανόηση και ελευθερία. Υπάρχει η πρώτη κατηγορία — εκείνοι με το αυτί ορθάνοιχτο, έτοιμοι να ακούσουν, με μια καρδιά που αγκαλιάζει τον εαυτό της, ζητώντας μια παρότρυνση, ένα φως. Σαν να κρέμονται από τα χείλη μου, σαν να με βλέπουν ως γκουρού, ως παντογνώστη, ζητώντας τον δρόμο μέσα στο σκοτάδι τους. Αυτοί που επιθυμούν να μάθουν, να ξαναγράψουν την ιστορία τους, με την προσοχή και τη φροντίδα που αξίζει σε κάθε νήμα της ζωής τους. Και υπάρχει η δεύτερη κατηγορία — εκείνοι που έχουν κλειδώσει τα παράθυρα της ψυχής τους, που δεν εμπιστεύονται εύκολα ούτε τον ίδιο τους τον εαυτό, πόσο μάλλον τη θεραπεία. Με τις αμφιβολίες τους σαν ασπίδα, αμφισβητούν τη σημασία του παρελθόντος, τη δύναμη της ανάμνησης. «Τι νόημα έχει να θυμηθώ;» ρωτούν, «Δεν είναι η ψυχανάλυση επιστήμη, το μόνο που χρειάζομαι είναι φίλοι.» Αυτοί που στεν...