Ποιος καθρεφτίζεται μέσα μου.
Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για τη σχέση που έχει το πώς μας βλέπουν εκείνοι που μας γέννησαν και με το πώς μαθαίνουμε να βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας. Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής μας, πριν ακόμα μπορέσουμε να μιλήσουμε, καθρεφτιζόμαστε στα μάτια της οικογένειάς μας. Στο βλέμμα της μητέρας, του πατέρα, των ανθρώπων που μας φροντίζουν. Από εκεί μαθαίνουμε ποιοι είμαστε. Αν το βλέμμα αυτό είναι ζεστό, αποδοτικό, γεμάτο τρυφερότητα, τότε μεγαλώνουμε με την αίσθηση ότι αξίζουμε, ότι είμαστε άξιοι αγάπης απλώς και μόνο επειδή υπάρχουμε. Αν όμως το βλέμμα αυτό είναι επικριτικό, ψυχρό ή γεμάτο απογοήτευση, τότε μέσα μας χτίζεται σιγά σιγά μια άλλη φωνή – μια φωνή που μας ψιθυρίζει ότι κάτι δεν πάει καλά μ’ εμάς. Αν η οικογένεια μάς βλέπει «παχείς», θα νιώθουμε πάντα παχείς. Αν μας βλέπει «άσχημους», θα κουβαλάμε για χρόνια αυτή την ασχήμια σαν ταυτότητα. Αν μας βλέπει «λίγους», θα δυσκολευτούμε να πιστέψουμε ότι μπορούμε να είμαστε αρκετοί, ακόμη κι ...