Ο καθρέφτης του Λεωνίδα
Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για τον Λεωνίδα. Ο Λεωνίδας δεν μιλούσε πολύ. Δεν του χρειαζόταν. Στον κόσμο του, οι λέξεις ήταν πολλές – τόσες που χτυπούσαν σαν βροχή στα τοιχώματα του μυαλού του. Ήταν ένας άντρας με βλέμμα γαλήνιο και φωνή σπάνια, σαν μουσική που δεν ξέρεις αν την άκουσες στ’ αλήθεια ή την ονειρεύτηκες. Κάθε πρωί, στεκόταν μπροστά στον καθρέφτη. Όχι για να χτενίσει τα μαλλιά του ή να ισιώσει το γιακά του – αυτά δεν τον αφορούσαν πια. Κοίταζε μέσα του. Όχι την αντανάκλασή του – αλλά τον Άλλον. Τον άλλο Λεωνίδα. Εκείνον που μιλούσε όταν κανείς δεν ήταν γύρω. Εκείνον που τον προειδοποιούσε για πράγματα που οι υπόλοιποι δεν έβλεπαν. Που του ψιθύριζε ιστορίες για προδοσίες, για κινδύνους, για ένα μέλλον που ήθελε να τον καταπιεί. Η μητέρα του έλεγε πως ήταν "ιδιαίτερος". Ο γιατρός, πως είχε "σχιζοφρένεια παρανοϊκού τύπου". Ο ίδιος, απλώς ένιωθε διχασμένος. Ένα κομμάτι του προσπαθούσε να κρατηθεί στη γη – το άλλο ταξίδευε σε σύμπαντα ...
