Μικρόφωνα ή μήπως μάσκες;
Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα δεν θα μιλήσω απλώς για μουσική· θα μιλήσω για την ψυχή που αναζητά φωνή. Γιατί η ραπ, στα αλήθεια, δεν ήταν ποτέ ήχος· ήταν εξομολόγηση. Δεν ήταν μελωδία, αλλά μαρτυρία. Και στην Ελλάδα, αυτή η εξομολόγηση φόρεσε την πιο αυθεντική της φωνή μέσα από τα λόγια των Active Member, των Βαβυλώνα, και πιο πρόσφατα, του ΛΕΞ. Η ραπ γεννήθηκε στα υπόγεια, εκεί όπου ο θόρυβος της κοινωνίας ήταν αφόρητος και χρειαζόταν αποδέκτη. Ήταν η απόπειρα των νέων να αρθρώσουν όσα δεν μπορούσαν να εκφράσουν με άλλο τρόπο: αδικία, οργή, μα και ανάγκη για κατανόηση. Ήταν η εφηβεία μιας γενιάς που αρνιόταν να ωριμάσει μέσα σε έναν κόσμο που δεν της επέτρεπε ούτε να υπάρξει.Ο ΛΕΞ δεν γράφει απλώς τραγούδια – ξεφλουδίζει στρώματα από το ασυνείδητο μιας χαμένης νεότητας. Με λέξεις αιχμηρές, πυκνές, σχεδόν υπόγειες, χτίζει ένα τοπίο όχι τόσο αστικό όσο ψυχικό: απογοήτευση, αβεβαιότητα, αναμονή. Μια μελαγχολία σχεδόν ηρωική, σαν εκείνη του νεαρού που ξέρει πως δεν υπάρχει έξ...
