Ανθή Σουβατζόγλου Psychoanalyseto

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για μια παρουσία που προϋπάρχει των λέξεων. ..Μια αγκαλιά που μας χωρά πριν υπάρξουμε καν ως πρόσωπα. Η μητέρα. Το πρώτο μας σπίτι. Ο πρώτος μας κόσμος. Η πρώτη μορφή αγάπης που γνωρίζουμε μέσα από την αφή, τον ήχο, την αναπνοή. Όταν ακόμη δεν έχουμε μάθει να ξεχωρίζουμε το «εγώ» από το «εσύ», ξέρουμε μόνο εκείνη – την ανάσα της, τον παλμό της καρδιάς της, τον ρυθμό της ύπαρξής της που χτυπά σαν μετρονόμος κάτω από το δέρμα μας. Μέσα στη μήτρα, το έμβρυο δεν ξέρει την έλλειψη· είναι πλήρες. Δεν γνωρίζει την απόσταση· δεν υπάρχει εξωτερικός κόσμος. Όλα είναι  προβλέψιμα. Κι όταν γεννηθεί, η ζωή διακόπτει  αυτή την αίσθηση απότομα. Το φως, ο αέρας, η βαρύτητα, ο φόβος του να μη νιώθεις πια ασφαλής.  Τότε έρχεται η μητέρα. Με το άγγιγμά της, τη φωνή της, το βλέμμα της κάνει το νεογέννητο αισθανθεί πως δεν χάθηκε ο κόσμος. Απλώς μεταμορφώθηκε.Η μητέρα είναι ο σύνδεσμος ανάμεσα σε αυτό που ήξερε και σε αυτό που πρέπει τώ...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θέλω να μιλήσουμε για κάτι που κρύβει μέσα του έναν κόσμο φόβου και αβεβαιότητας — το δεύτερο παιδί σε έναν δεύτερο γάμο. Ξέρεις, αυτή η κατάσταση δεν είναι απλά μια αλλαγή στην οικογένεια. Είναι μια νέα συνθήκη που τα παιδιά νιώθουν με όλη τους την καρδιά, ακόμα κι αν δεν έχουν τα λόγια να το πουν. Είναι σαν να βλέπουν ένα σπίτι που γνώριζαν καλά να αλλάζει μορφή και να αναρωτιούνται: «Θα έχω ακόμα τη θέση μου εδώ; Θα με αγαπούν όσο πριν;» Αυτές οι ανασφάλειες δεν είναι παρά φυσικές αντιδράσεις μιας ψυχής που προσπαθεί να βρει το δικό της χώρο ανάμεσα σε νέες σχέσεις, νέα πρόσωπα, νέα συναισθήματα. Η παιδική ψυχή είναι μικρή αλλά πολύ βαθιά, και καταλαβαίνει τις αλλαγές πιο έντονα απ’ όσο νομίζουμε. Η μητέρα σε αυτό το ταξίδι έχει έναν πολύτιμο αλλά δύσκολο ρόλο. Είναι η γέφυρα που ενώνει παλιές και καινούργιες αγάπες. Πρέπει να δείξει στα παιδιά της ότι κάθε τους θέση στην καρδιά της είναι μοναδική, ότι το νέο δεν έρχεται για να αντικαταστήσει,...