Γονείς, παιδιά και οθόνες
Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για τις οθόνες... Κάποτε, η ώρα του δείπνου σήμαινε την αφή ενός κουταλιού, το κοίταγμα στα μάτια, το «πώς ήταν η μέρα σου;». Σήμερα, ένα φωτεινό ορθογώνιο διεκδικεί με πάθος τη θέση μας στο τραπέζι. Οι οθόνες ήρθαν χωρίς να ρωτήσουν. Κι εμείς τις βάλαμε στα σπίτια, στα χέρια, στις τσέπες, στους χρόνους της βαρεμάρας και της σιωπής. Δεν φταίνε εκείνες. Δεν είναι τέρατα. Είναι καθρέφτες. Και όπως κάθε καθρέφτης, δεν φανερώνει μονάχα πρόσωπα — φανερώνει και ελλείψεις. Κανένα παιδί δεν γεννιέται εθισμένο στην οθόνη. Γεννιέται διψασμένο για επαφή. Κοιτάζει το πρόσωπό μας, ψάχνει μέσα στα μάτια μας εκείνη τη μαγική αναγνώριση: «με βλέπεις;». Το βλέμμα μας είναι η πρώτη του πραγματικότητα. Είμαστε ο πρώτος του κόσμος. Είμαστε το «ναι» ή το «όχι» του εαυτού του. Κι όταν λέμε «φτάνει πια με την τηλεόραση», κι εκείνη παίζει από πίσω… Όταν λέμε «μην παίζεις συνέχεια παιχνίδια», και το παιδί μας μάς κοιτάει καθώς εμείς χαζεύουμε στο Instagram… Ότ...
